ହରିବଂଶ (ସପ୍ତମ ଖଣ୍ଡ)

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ରାଜା

ଶୁକ ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଁ

ଅପୂର୍ବ କଥାଏ ଦେଖି ଅଇଲଇଁ ମୁହିଁ ।

କୃପାରେ ଶୁଣିଲି ଷଡ଼ଖଣ୍ଡ ହରିବଂଶ

ଏଥୁଅନ୍ତେ କିସ ହେଲା କହ ବ୍ରହ୍ମଶିଷ୍ୟ ।

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ଘେନି ପାତାଳକୁ ଗଲେ

ସେ ନିରାକାର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦରଶନ କଲେ ।

ସମସ୍ତ ଚରିତ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ମଣାଇ

ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଵେ ନିରାକାର ସାଇଁ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣର ପୁତ୍ରକୁ ସେ ସମର୍ପିଲେ ଆଣି

ପୃଥ୍ୱୀଭାରା ଉଶ୍ଵାସି ଆସିବ ତତକ୍ଷଣି ।

ମେଲାଣି ପାଇ ଅଇଲେ ହରି ଅରଜୁନ

ଦ୍ଵାରକାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଭଗବାନ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣର ପୁତ୍ର ଅରଜୁନ ଘେନି ଗଲେ

ଚିହ୍ନି ଘେନ ବୋଲି କହି ସମର୍ପିଣ ଦେଲେ ।

ଥୋକାଏ ଦିନ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସେଠାରେ ରହିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞାମାଗି ହସ୍ତିନାକୁ ଗଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କିସ କଲେ ଦାମୋଦର

ବଇକୁଣ୍ଠ କେମନ୍ତେ ଗଲେ ଚକ୍ରଧର ।

ଏହା ମୋତେ ବିସ୍ତାରିଣ କହ ମୁନିବର

ତୁମ୍ଭ କୃପାରେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇବ ଶରୀର ।

ଏହା କହି ମୁନିଙ୍କର ଚରଣେ ନମିଲା

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ରାଜା ବିନୟୀ ହୋଇଲା ।

ରାଜାର ଭକତି ଦେଖି ଶୁକ ମହାଯତି

ବୋଇଲେ ରାଜନ ଶୁଣ ପୁରାଣର ରୀତି ।

ମଥୁରାମଙ୍ଗଳ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ସାବଧାନେ

ଯେଣୁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ତୁ ସେ କହିବା ଯତନେ ।

ଏକମନ ହୋଇ ଶୁଣ ଏ ମହାପୁରାଣ

ବୁଝାଇ କହିବା ତୋତେ ଆହେ ନୃପରାଣ ।

ପୁରାଣର ପୋଥିକି ଫେଡ଼ି କହେ ଶୁକ ଯତି

ଏକମନେ ଶୁଣ ତୁ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟ ନାତି ।

ଦ୍ଵାରକାପୁରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରହି ବହୁକାଳ

ପୁତ୍ର ପୌତ୍ର ଦେଖି ହେଲେ ବହୁତ ବିହ୍ଵଳ ।

ନିରାକାର ପାସୋରିଲେ ଦେବ ହରି

ବୈକୁଣ୍ଠ ଯିବାର କଥା ମନରୁ ବିସ୍ମରି ।

ସୁଖଭୋଗ ପାଇଣ ସେ ମଞ୍ଚରେ ରହିଲେ

ସ୍ଵର୍ଗ ସମ୍ପଦକୁ ଇଚ୍ଛା କେବେହେଁ ନ କଲେ ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ସେ ରହିଲେ ଦ୍ଵାରକାରେ

ଖୋଜି ମାଇଲେ ଯେତେକ ଅସୁର ପୃଥ୍ଵୀରେ ।

ହସ୍ତିନାପୁରେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ରହିଲେ ନିର୍ଭରେ

ସୁଖେ ରାଜତ୍ଵ କରନ୍ତି ପାଣ୍ଡୁର କୁମରେ ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ କାଳ ବଞ୍ଚାଇଣ ଥାନ୍ତି

ଦେବ ଦାନବ କାହାକୁ ମନେ ନ ଡରନ୍ତି ।

ଯାଙ୍କୁ ନାରାୟଣ ହୋଇଅଛନ୍ତି ସପକ୍ଷ

କୃଷ୍ଣ ବିନା ଆନେ ନ ଜାଣନ୍ତି ପାଣ୍ଡୁବତ୍ସ ।

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ଗୋବିନ୍ଦ କାହାଣୀ

ପଞ୍ଚ ମହାପାତକ ହରିବ ଯାହା ଶୁଣି ।

ବୈଶାଖ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଏକାଦଶୀ ଦିନ

ସଭା ମଣ୍ଡାଇଣ ବସିଛନ୍ତି ସୁର-ରାଣ ।

ମରାଳପରେ ଚଢ଼ିଣ ବିଜେ ବେଦବର

ଆସି ପ୍ରବେଶିଲେ ତହୁଁ ସୁଧର୍ମା ସଭାର ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଇନ୍ଦ୍ର ଶିରେ କର ଦେଲେ

ବସ ବସ ବୋଲିଣ ଆସନ ସେ ଦେଲେ ।

କପିଳାସ କନ୍ଦରରୁ ବିଜେ ଶୂଳଧର

କଳପାନ୍ତକ ବୃଷଭ ବାହନ ଯାଙ୍କର ।

ଡିବି ଡିବି ଡମ୍ବରୁ ଯେ ବାଜଇ ଶୂନ୍ୟରେ

ଦିଗମ୍ବର ବେଶ ହୋଇଛନ୍ତି ଶୂଳଧରେ ।

ସପ୍ତ ନାଗ ଆଭରଣ ତାହାଙ୍କ ଅଙ୍ଗରେ

ମୁଣ୍ଡମାଳ ଲମ୍ବି ପଡ଼ିଅଛି ଗଳାରେ ।

ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଅଛନ୍ତି ତାହାଙ୍କ ମଥାର

ଶିରରେ ଶୋଭଇ ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର ତାହାଙ୍କର ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ବେଶ ହୋଇ ଦେବଦେବ

ସଭାମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ସଦାଶିବ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଉଠିଲେ

ମାନ୍ୟବିଧି କରିଣ ସେ ନେଇ ବସାଇଲେ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟରେ ଅଇଲେ ବୃହସ୍ପତି

ଅମର ସଭାରେ ଆସି ବସିଲେ ତଡ଼ତି ।

ପବନ ଦେବ ଅଇଲେ ବେଳ କାଳ ଜାଣି

ତାହାଙ୍କ ପଛେ ଅଇଲେ ନବଗ୍ରହେ ପୁଣି ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବରୁଣ ଯେ ଅଇଲେ ବହନ

ସେମାନେ ମାନ୍ୟ ପାଇଣ ବସିଲେ ଆସ୍ଥାନ ।

ଅଶ୍ଵିନୀକୁମାର ସଙ୍ଗେ କୁବେର ଅଇଲେ

ତ୍ଵରିତେ ଯେଝା ସ୍ଥାନରେ ଯାଇଣ ବସିଲେ ।

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠପୁରୁ ବାସୁକି ଅଇଲେ

ଗୌରବ ପାଇଣ ସେହୁ ସଭାରେ ବସିଲେ ।

ବସୁଧା ଦେବୀ ଆସିଣ ମିଳିଲେ ତଡ଼ତି

ଦେବସଭା ମଧ୍ୟରେ ସେ ଆନନ୍ଦେ ବସନ୍ତି ।

ନାନା ଦେବୀ ଏ ଅଇଲେ ଦିବ୍ୟରୂପ ହୋଇ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ନିଧାନେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ଦେବ ଦେବୀମାନେ ସର୍ବେ ସଭାର ଉପରେ

ସେ ସଭା ମଣ୍ଡାଇଣ ବସିଲେ ଯେ ଯାହାରେ ।

ଦେବଋଷି ବ୍ରହ୍ମଋଷି ରାଜଋଷିମାନେ

ଏକମୁଖ ହୋଇ ବସିଲେକ ବେହରଣେ ।

ନାରଦଋଷି ଅଇଲେ ବୀଣଯନ୍ତ୍ର ବାଇ

କନଡ଼ା ରାଗରେ କିନ୍ନରାଏ ଗୀତ ଗାଇ ।

ଗନ୍ଧର୍ବେ ନାଚନ୍ତି ବିଦ୍ୟାଧର ସୁଖ ପାଇ

ସୁଧର୍ମା ସଭା ମହିମା କେ ପାରିବ କହି ।

ଯେ ସଭାରେ ବସିଥିଲେ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନାହିଁ

ହାଇ ଅଳସ କାହାକୁ କେବେ ନ ମାଡ଼ଇ ।

ଆନନ୍ଦରେ ନୃତ୍ୟ ରଙ୍ଗ ଦେଖୁଛନ୍ତି ବସି

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ବୃହସ୍ପତି ହସି ।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଲନ୍ତି ହୋ ଶୁଣ ଦେବରାୟେ

କଥାଏକ କହିବି ମୁଁ କର ମୋତେ ଲୟେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଶଙ୍କର ତୁମ୍ଭେ ଅଛ ପୁରନ୍ଦର

ବ୍ରହ୍ମଋଷି ରାଜଋଷି ବସିଛି ସଭାର ।

ଗନ୍ଧରବ ବିଦ୍ୟାଧର କାମ ସହିତେଣ

ସର୍ପାଧିପ ବାସୁକି ଯେ ବାୟବ୍ୟ ବରୁଣ ।

ଏ ସଭାରେ ଅନାଗତ ଜଣେ କେହି ନାହିଁ

ଏକା ଜଣେ ନ ଥିବାରୁ ଅଲଗା ଦିଶଇ ।

ଶୋଭା ପାଉନାହିଁ ଏହି ଦେବସଭା ଗୋଟି

ତୁମ୍ଭେ ଦେବଗଣ ହୋଇଅଛ ଏକଗୋଷ୍ଠି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡନାଥ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ନ ଥିବାରୁ ନ ଶୋଭଇ ଏ ସ୍ଵର୍ଗ ଭୁବନ ।

କଂସର ବିନାଶ ପାଇଁ ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳରେ

ଆଣିବାକୁ ନ ବିଚାର କିପାଁ ଦେବାସୁରେ ।

ଅସୁରଙ୍କର ଭୟ ତ ପୃଥିବୀର ଗଲା

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର ଉଶ୍ଵାସ ତ ହେଲା ।

ଆଉ କିପାଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଥିବ ଭଗବାନ

ଏଥିର ନିମନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ କର ବିଚାରଣ ।

ବୃହସ୍ପତି ଯହୁଁ ଏହା ସଭାରେ କହିଲେ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କମୁଖକୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ଚାହିଁଲେ ।

ବୋଇଲେ ହୋ ବେଦବର ଅବଧାନ କର

ବୃହସ୍ପତି ଯା କହିଲେ ଏ ଦେବ ସଭାର ।

ବିଷ୍ଣୁ ନ ଥିବାରୁ ଶୋଭା ନ ପାଇଲା ସଭା

ଏଥିର ବିଚାର କର ଆହେ ସର୍ବଦେବା ।

ଏହି କଥା ଶୁଣି ବ୍ରହ୍ମା ଉଚ୍ଚେ ହାସ୍ୟ କଲେ

ପୁରନ୍ଦରଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ବଚନ ଭାଷିଲେ ।

ବୃହସ୍ପତି ପ୍ରକାଶିଲେ ଯେବଣ ବଚନ

ତହିଁର ଉତ୍ତର ଏବେ ଆମ୍ଭଠାରୁ ଶୁଣ ।

ଆଉ କିଛି ଦିନ ମଞ୍ଚେ ଥିବେ ନାରାୟଣ

ପୃଥିବୀର ଭାରା ହୋଇନାହିଁ ନିବାରଣ ।

ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯଦୁବଂଶ ପୃଥ୍ଵୀର ଅଛନ୍ତି

ସହିବି କି ତାହାଙ୍କର ଭରା ବସୁମତୀ ।

ଯେତେବେଳେ ଯଦୁବଂଶ ହେବ ବିନାଶନ

ସେତେବେଳେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଆସିବେ ମୋହନ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଲେ ଅବଧାନ କର ବେଦବର

ଯଦୁବଂଶ ନାଶି କି କରିବେ ଚକ୍ରଧର ।

ସେହି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ସମସ୍ତ ଜାଣନ୍ତି

ତାହାଙ୍କୁ ବା ଅଗୋଚର କେବଣ ହିଁ ରୀତି ।

ବେଦବର ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ବଚନ ଶୁଣିଲେ

ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତର କଥାମାନ ଦେଖାଇ କହିଲେ ।

ରାମ ଅବତାରେ ପ୍ରଭୁ ଯେତେ କଷ୍ଟ ପାଇ

ରାବଣକୁ ବଧ କଲେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ।

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟାକାରୀ ବୋଲି ଲଗାଇଲ ବାଦ

ତାଙ୍କ ମୁଖ ନ ଚାହିଁଲ ଏହି ସଭା ମଧ୍ୟ ।

ସେହି କ୍ରୋଧେ ନାରାୟଣ କଂସ ଜନ୍ମ କରି

ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟା ଉପରେ ଶୋଇଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଯେଣୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଶୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

କେତେ କଷ୍ଟ ଦେଲା ସେହି ଉଗ୍ରସେନ ସୁତ ।

ଏମନ୍ତ ହୋଇଣ କେତେ କାଳ ଗଲା ବହି

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଶୋଇଣ ତହିଁ ରହିଲେ ଗୋସାଇଁ ।

ତୁମ୍ଭର ବିକଳ ମୁଖେ କହି ନ ସରଇ

ସେଥିପାଇଁ ଘେନିଗଲି କ୍ଷୀରାବ୍‌ଧୀର ତହିଁ ।

ତାଙ୍କୁ ଯାଇ ଜଣାଇଲି ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାର

ଗୁହାରି କରନ୍ତେ ଦୟା କଲେ ଦାମୋଦର ।

ଧଳା କଳା ରୋମ ଦୁଇଗୋଟି ପ୍ରଭୁ ଦେଲେ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ତହିଁ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଲେ ।

ଯେ ଦୁଇ ରୋମରୁ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର

ନିରାକାର ବିଷ୍ଣୁଛନ୍ତି ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାର ।

ଆବର କଥାଏ ମୂହିଁ ପାଇଛି ବାରତା

ଦ୍ଵିଜପୁତ୍ରେ ହରି ନେଇଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ।

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଁ କୃର୍ଷ୍ଣାର୍ଜ୍ଜୁନ ଗଲେ

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରରେ ନିରାକାରଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ।

ସେ ନିରାକାର ବୋଇଲେ ଏତେକାଳ ଯାଏ

ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳରେ କିପାଁ ଅଛ ଦେବରାୟେ ।

ପୃଥିବୀର ମହାଭାରା ଉଶ୍ଵାସ ହୋଇଲା

ଅସୁରମାନଙ୍କ ଭୟ ବସୁଧାରୁ ଗଲା ।

ସେ ଦୁହେଁ ବୋଇଲେ ଅଳ୍ପଦିନରେ ଆସିବୁ

ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳରେ ଆମ୍ଭେ କିପାଁ ରହିଥିବୁ ।

ଏମନ୍ତ ବଚନ କହି ହୋଇଲେ ବାହାର

ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁତ୍ରକୁ ଦେଲେ ଆଣି ତା ଆଗର ।

ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ଆସିବେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

ଚିନ୍ତା କିପାଇଁ କରୁଛ ଆହେ ଦେବଗଣ ।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର କଷ୍ଟ ନିବାରଣ କଲେ

ସୁଖଭୋଗ ପାଇଁ ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳେ ରହିଲେ ।

ଲକ୍ଷେ ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ତାଙ୍କର ନନ୍ଦନ

ଆପେ କେମନ୍ତେ କରିବେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଧନ ।

ଆରବେଳ ଯିବେ କ୍ଷୀରସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟକୁ

ଏହି କଥା ଜଣାଇବେ ସେ ନିରାକାରଙ୍କୁ ।

ତହୁଁ ଆସି ଦ୍ଵାରକାରେ ହୋଇବେ ପ୍ରବେଶ

ନିଜ ହସ୍ତେ ବିନାଶିବେ ପ୍ରଭୁ ଯଦୂବଂଶ ।

ଏଥିପାଇଁ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ

ସେ ଯଦୁବଂଶ ନ ମଲେ ଭାରା ଥିବ ରହି ।

କୃଷ୍ଣର ବଂଶ ବଢ଼ିଲେ ପଦ୍ମବନ ଜାଣି

ଗୋବିନ୍ଦର ସମ୍ପଦ କେ କହୁ ପରିମାଣି ।

ଏତେ ସମ୍ପଦ ଛାଡ଼ିବେ କିପରି ଶ୍ରୀଧର

ଅମର ପୁରକୁ ଇଚ୍ଛା ହେବ କି ତାଙ୍କର ।

ଦେବସଭାରେ ଯା କହିଥିଲେ ବୃହସ୍ପତି

ତାହା ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ବେଦପତି ।

ଇନ୍ଦ୍ର ପଚାରିଲେ ବୃହସ୍ପତି ମୁଖ ଚାହିଁ

କେମନ୍ତେ ତେଜି ଆସିବେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଗୋସାଇଁ ।

ଏତେ ସମ୍ପଦ ତାଙ୍କର କେ କରିବ ନାଶ

କିପରି ସ୍ଵର୍ଗେ ଆସିବେ ଦେବ ପୀତବାସ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ଅପେକ୍ଷା କର କିଛି କାଳ

ସୁଖଭୋଗ କରନ୍ତୁ ସେ ମଦନ ଗୋପାଳ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ବଚନରେ କହେ ବୃହସ୍ପତି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଯାଆନ୍ତୁ ଦୁର୍ବାସା ନାମେ ବ୍ରହ୍ମଯତି ।

କପଟ ଭାବରେ ଦ୍ଵାରକାକୁ ଯାଉଥିବେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କ କୁମରମାନେ ନୟନେ ଦେଖିବେ ।

ମୁନିଙ୍କି ଦେଖି ସେମାନେ ହୋଇବେ ଖତାଇ

ତାଙ୍କୁ ଅଭିଶାପ ଦେବେ ଋଷିଙ୍କ ତନୟି ।

ବୋଲିବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ କଲ ପରିହାସ

ଆମ୍ଭ ଅଭିଶାପେ ହେବ ଯଦୁବଂଶ ନାଶ ।

ସନ୍ତରା ବଣରେ ସର୍ବେ ହଣାହଣି ହୋଇ

ଯେ ଯାହା ହାତେ ମରିବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ତନୟୀ ।

ଏତେକ ଶାପ ଦୁର୍ବାସା ମହାଋଷି ଦେବେ

ଗୋବିନ୍ଦ ଶୁଣି ଅନ୍ୟଥା କରି ନ ପାରିବେ ।

ଜରାଶବର ବାଣରେ କୃଷ୍ଣ ଯିବେ ନାଶ

ତେଣୁ ସ୍ଵର୍ଗକୁ ଆସିବେ ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ ।

ବୃହସ୍ପତି ଏହିକଥା ସଭାରେ କହିଲେ

ଦେବତାଏ ଶୁଣି ମନେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ।

ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ଏହା ସଭାରେ ଶୁଣିଲେ

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କ ବଚନ ଅନ୍ୟଥା ନ କଲେ ।

ପୂର୍ବର ଆଦେଶ ହୋଇଛି ଯେ କଥା

କାହାର ବଳରେ ତାହା ହୋଇବ ଅନ୍ୟଥା ।

ଶୁଣ ଆହେ ପରୀକ୍ଷିତ ସୁଧାରସ ବାଣୀ

ପଞ୍ଚ ମହାପାପ ଯିବ ହରିବଂଶ ଶୁଣି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ଶୁଣ ଦିବ୍ୟରସ

ଦେବସଭା ମଧ୍ୟେ ଉପୁଜିଲା ଯେଉଁ ରସ ।

ସଭା ମଉଳିଲା ଦେବତାଏ ଉଠିଗଲେ

ଯେ ଯାହା ଯାନବାହନେ ସମସ୍ତେ ଚଢ଼ିଲେ ।

ଯଶୋବତୀ ଭୁବନକୁ ବ୍ରହ୍ମା ଚଳିଗଲେ

ଦେବତା ଯେ ଯାହାର ଭବନେ ଚଳିଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି କିଛିଦିନ ଗଲା

ଦ୍ଵାରକାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ସୁଖଭୋଗ ହେଲା ।

ନାତି ଅଣନାତି ପଣନାତିଙ୍କର ମୂଳେ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପରାୟେ ଦିଶନ୍ତି ସକଳେ ।

ଦ୍ଵାରକାପୁର ମହିମା କହୁଁ ନ ସରଇ

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଯହିଁ ନିରତେ ଭ୍ରମଇ ।

ଯହିଁରେ ମାଛି ପଡ଼ିଲେ ହୁଏ ନବଖଣ୍ଡ

ଯହିଁ ପ୍ରବେଶି ନ ପାରେ ଯମ କାଳଦଣ୍ଡ ।

ଦୁଃଖୀ ଦରିଦ୍ର ହୋଇଣ କେହି ଜଣେ ନାହିଁ

କୁବେର ସମାନେ ସର୍ବେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ରହି ।

ଉଗ୍ରସେନ ମହାରାଜା ବଡ଼ଇ ଗରିଷ୍ଠ

ମନରେ ତାଙ୍କର ନାହିଁ ପୁତ୍ରଙ୍କର କଷ୍ଟ ।

ନିରନ୍ତରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯହିଁ ଚରଚା କରଇ

ଅମୃତ ବରଷା ଯହିଁ ନିରନ୍ତରେ ହୋଇ ।

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୁର ମୂଳେ ସମସ୍ତ ଯାଦବେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଚରଣରେ ଖଟିଥାନ୍ତି ସର୍ବେ ।

କୃଷ୍ଣ ପାଦପଦ୍ମ ବିନା ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ

ନିରନ୍ତର ଭାବୁଥାନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଜନର୍ଦ୍ଦନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁମରମାନେ ଖେଳ କଉତୁକେ

ଯେ ଯାହାର ଇଚ୍ଛାଏ ଥାଆନ୍ତି ମନସୁଖେ ।

ଯାଦବଂଶର କଥା ଅତି ଅନୁପମ

ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେବାକୁ ନାହିଁ ଏ ତିନିଭୁବନ ।

ଅମରପୁର ସମାନ ଅଟଇ ନଗର

ବିଶ୍ଵକର୍ମା ନିର୍ମାଣିଛି ରହିବାକୁ ଘର ।

ପଟାନ୍ତର ଦେବା ପାଇଁ ମୋର ଶକ୍ତି ନାହିଁ

ମନୁଷ୍ୟ ଯୋନିରେ ଯେଣୁ ଜନ୍ମ ଲଭିଛଇଁ ।

ଦୟା ଯହୁଁ କଲେ ମୋତେ କମଳାର ବର

ତେଣୁ କରି ପଦ ସ୍ଫୁରୁଅଛଇ ମନର ।

ଜୟ ଜୟ ମହାପ୍ରଭୁ ନୀଳଗିରି ନାଥ

ମୁନିଙ୍କର ଚରଣେ କରଇ ପ୍ରଣିପାତ ।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ନୀଳଗିରିବାସୀ

ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂର୍ତ୍ତିରେ ତୁମ୍ଭେ ତହିଁ ଅଛ ବସି ।

ଦାରୁବ୍ରହ୍ମରୂପେ ତୁମ୍ଭେ ଅଛ ବିଜେକରି

ଭକତ ଜନଙ୍କ ହିତେ ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଧରି ।

ମୁଁ ହୀନ ଅରକ୍ଷ ଜନ ଶ୍ରୀଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ

କଣ୍ଠେ ବସି ପଦ କହିଦିଅ ପୀତବାସ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ନରନାଥ

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କରି ପ୍ରଣିପାତ ।

ଅବଧାନ ହୋଇଣ ଶୁଣିମା ମୁନିବର

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ମୁଁ ଶୁଣିଲି କର୍ଣ୍ଣର ।

ମୋହର ଏହି ବଂଶରେ ଯେତେ ପାପ ଥିଲା

ହରିବଂଶ ଶୁଣନ୍ତେଣ ସର୍ବ ଧ୍ଵଂସ ହେଲା ।

ମୁହିଁ ନିସ୍ତରିଲି ମୁନି ତୁମ୍ଭର ପ୍ରସାଦେ

ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ଅଟ ବ୍ୟାସଙ୍କର ସୁତେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କିସ କଲେ ଚକ୍ରଧର

ସେହି କଥା ବିସ୍ତାରିଣ କହ ମୁନିବର ।

ରାଜାଙ୍କର ଭକତି ବିନୟ ଭାବ ଦେଖି

ପୁରାଣ ପୋଥି ଫେଡ଼ିଣ କହେ ଶୁକ ଯତି ।

ଏହିପରି କେତେ ଦିନ ଗତହେବା ପରେ

ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ଉଚ୍ଚାଟ ହୋଇଲେ ମନରେ ।

ଯେଣୁକରି ଗୋପ କଥା ମନରେ ପଡ଼ିଲା

ଗୋପୀଙ୍କର କ୍ରୀଡ଼ାରସ ସ୍ମରଣ ହୋଇଲା ।

ନନ୍ଦ ଯେଶୋବତୀ ମୋତେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ପାଳିଲେ

ବିଶେଷରେ ପ୍ରତିପାଳି ସେବା କରୁଥିଲେ ।

ଦୁଧ ଦହି ଛେନା ଆଦି ସର ଯେ ଲବଣୀ

ଅନେକ ପ୍ରକାର ମତେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଗୋପାଳୁଣୀ ।

ସେମାନେ ମୋହର ବିନୁ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ

ନିରନ୍ତରେ ସ୍ମରୁଥାନ୍ତି ମୋର ରୂପ ଗୁଣ ।

ଦଧି ମନ୍ଥନେ ମୋହର ନାମ ଗାଉଥାନ୍ତି

ଦଧି ବିକିଗଲେ ମୋର ନାମ ଉଚ୍ଚାରନ୍ତି ।

କୃଷ୍ଣ ନରହରି ଆଉ ମୁକୁନ୍ଦ ମୁରାରି

ଅଚ୍ୟୁତ କେଶବ ଆଦି ନାମ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ନିରନ୍ତରେ ମୋର ନାମ କରନ୍ତି ଗାୟନ

ମୋହର ନାମ ବ୍ୟତୀତ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ ।

ପ୍ରଭାବତୀ ରାଧିକାକୁ ଛାଣିଣ ଅଇଲି

ଏବେ ଆସି କୁଶସ୍ଥଳୀ ପୁରରେ ରହିଲି ।

ଯେତେବେଳେ ନିରାକାର ମୋତେ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ

ରାଧିକାକୁ ମଞ୍ଚପୁରେ ଜନ୍ମ କରାଇଲେ ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ନାମ ଗୋଟି ଜଗତେ ଜାଣନ୍ତି

ରାଧାକାନ୍ତ ବୋଲି ମୋତେ ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ।

ଏମାନଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ମଥୁରା ରହିଲି

ଏହି କଥା ମନମଧ୍ୟେ ବିଚାରି ଶ୍ରୀହରି ।

ଦିନୁଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଦେହ ହେଲା କ୍ଷୀଣ

ରାଧିକାର କଥା ମନେ ସ୍ମରି ନାରାୟଣ ।

ଏମନ୍ତେଣ ଚିନ୍ତା କରୁଥାନ୍ତି ନନ୍ଦବାଳ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରୀର ଗୋଟି ହୋଇଲା ଦୁର୍ବଳ ।

ଦିନେ ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳା ପୁରେ ବିଜେ ନାରାୟଣ

ସନ୍ନିଧେ ଖଟନ୍ତି ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ଜାଣ ।

ରୁକ୍ମଣୀ କାଳିନ୍ଦୀ ସତ୍ୟଭାମା ଜମ୍ବୁବତୀ

ଏହିରୂପେ ଅଷ୍ଟ କନ୍ୟା ପାଶେ ଖଟିଥାନ୍ତି ।

ଖଟ ଦୋଳି ବାଙ୍କିୟାରେ ବିଜେ ଚକ୍ରଧର

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ଉଭା ଅଛନ୍ତି ଛାମୁର ।

କର୍ପୂର ବିଡ଼ିୟା ପାନ ଭୁଞ୍ଜି ପଦ୍ମମୁଖ

ହସିଣ କହନ୍ତି ବିମ୍ବାଧରେ ଧୀର ବାକ୍ୟ ।

ବୋଲନ୍ତି ସଖୀଏ ଶୁଣ ମୋର ଯେଉଁ ବାଣୀ

ତୁମ୍ଭେ ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ପିଣ୍ଡରକାରିଣୀ ।

ଏସନ ବଚନ ଯହୁଁ କହି ଭଗବାନ

ଶୁଣି କନ୍ୟାମାନେ ହେଲେ ଆନନ୍ଦିତ ମନ ।

ରୁକ୍ମଣୀ ବିଚାର କଲେ ଆପଣା ମନକୁ

ତିନିଭୁବନରେ ଲକ୍ଷ୍ୟନାହିଁ ନା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଆମ୍ଭର ରୂପ ନିରେଖି ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

କ୍ଷଣେ ପାଶ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ।

ଏମନ୍ତେ ଗର୍ବର କଥା ବିଚାରନ୍ତି ମନେ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀନାଥ ତାହା ଜାଣିଲେ ତକ୍ଷଣେ ।

ରୁକ୍ମଣୀଙ୍କର ମନରେ ମାୟା ଲଗାଇଲେ ।

ଆପେ ନାରାୟଣ ତହୁଁ ବିରୂପ ହୋଇଲେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ରୂପ ଦେଖିଣ ସର୍ବ କାମିନୀଏ

ତହୁଁ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଜଣାନ୍ତି ବାମାଏ ।

ସାବଧାନେ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧର

ଶ୍ୟାମବର୍ଣ୍ଣ ରୂପ ତ ଦିଶଇ ଅସୁନ୍ଦର ।

ଏଥିର କାରଣ ତୁମ୍ଭେ କହ ଦାମୋଦର

ଦେଖିକରି ଆମ୍ଭ ମନ ହେଉଛି ଅସ୍ଥିର ।

ଭୋଜନର ଚରଚା କି ନ ହୋଇଲା ସୁସ୍ଥ

ସେବା କରି ନ ପାରିଲୁ ସ୍ତିରୀ ଛାର ମାତ୍ର ।

ଫୁଲ ଚନ୍ଦନେ ତୁମ୍ଭର ଅରୁଚି ଜନ୍ମିଲା

ତେଣୁ ଭାବନାରେ ମନ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇଲା ।

ତୁମ୍ଭ ଦେହ ଦେଖି ମନ ହେଉଛି ବିକଳ

ଏଥିର କାରଣ ବୋଲ ମଦନ ଗୋପାଳ ।

ରୁକ୍ମଣୀ ପଚାରନ୍ତେ ଯେ କୃଷ୍ଣ ତୁନି ହେଲେ

ଗରବ ଗଞ୍ଜିବା ପାଇଁ ମନେ ବିଚାରିଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଯାହାଙ୍କର ମାୟା ଜାଣି ନ ପାରିଲା

ବୃନ୍ଦାବନରୁ ଗୋବତ୍ସା ସବୁ ହରିନେଲା ।

କମଣ୍ଡଳେ ପୁରାଇଣ ରଖେ ଯତ୍ନକରି

ଏସନ କଥା ଜାଣିଲେ ଦେବ ନରହରି ।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଯତ୍ନେ ଥିଲେ ରହି

ମାୟାକରି ଗୋବତ୍ସା ଖୋଜନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ନ ପାଇ ଗୋବିନ୍ଦ ତାହା ଆକୁଳ ହୋଇଲେ

ଆପଣା ଅଙ୍ଗୁ ବାଳକ ବତ୍ସା ଜନ୍ମାଇଲେ ।

ଯାହାର ଯେମନ୍ତେ ବତ୍ସା ସେହିରୂପେ କରି

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଗୋପାଳ ପୁଏ ଅବତରି ।

ବତ୍ସା ଘେନିଣ ଗୃହକୁ ଗଲେ ଦାମୋଦର

ଏ ପ୍ରକାରେ ଗତ ହେଲା କେତେହେଁକ କାଳ ।

ବତ୍ସା ଘେନି ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମା ନିଜ ଗୃହେ ଥିଲେ

ବତ୍ସା ବାଳକଙ୍କୁ ଘେନି ଆନନ୍ଦେ ରହିଲେ ।

ତାହାଙ୍କୁ ଦେବାର କଥା ମନୁ ପାସୋରିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମାୟାକଥା ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ଦିନେ ବ୍ରହ୍ମା ଦେଖିଲେକ ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ ଥାଇ

ବତ୍ସା ଚରାଉଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସେହି ଗୋପାଳଙ୍କ ପୁଅ ବତ୍ସମାନ ଘେନି

କଉତୁକେ ଗୋପେ ବିହରନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆସିବାର ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀଧର

ବସି ବିମ୍ବାଧରେ ବଂଶୀ ବଜାନ୍ତି ସୁସ୍ଵର ।

ବିଶ୍ଵମ୍ଭର ଦେହଗୋଟି ହେଲେ ନନ୍ଦବଳା

ସପ୍ତବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକରେ ତେଜ ବିକାଶିଲା ।

ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଜଗତରେ ଅଟନ୍ତି ଠାକୁର

ବ୍ରହ୍ମା ଅବା ତାଙ୍କଠାରେ କେତେକ ମାତର ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବିଶ୍ଵରୂପ ଦେଖି ବେଦବର

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ସେ କରନ୍ତି ବିଚାର ।

ଏକେ ପ୍ରଭୁଠାରେ ମୁହିଁ ଅପ୍ରାଧ ଅର୍ଜିଲି

ବିନାଶ କାରଣେ ବତ୍ସା ଗୋପାଳ ହରିଲି ।

ଏତେ ଗୋପବାଳକ ଗୋବତ୍ସା ଜାତ କଲା

କିବା କମଣ୍ଡଳମଧ୍ୟୁ ଚୋରାଇ ଆଣିଲା ।

କିବା ବଂଶୀରେ ଡାକିଲେ ବତ୍ସା ନାମ ଧରି

କମଣ୍ଡଳୁର ଭିତରୁ ଅଇଲେ ବାହାରି ।

ବିଚାରିଣ ବ୍ରହ୍ମା କମଣ୍ଡଳକୁ ଦେଖିଲା

ଗୋପାଳ ଗୋବତ୍ସା ତହିଁ କରୁଛନ୍ତି ଲୀଳା ।

ଦେଖିକରି ବେଦବର ମହାଭୟ କଲେ

ବୃନ୍ଦାବନର ନିକଟେ ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ।

ଦୁଇ ହାତ ଦୂରେ ଛିଡ଼ା ହେଲେ କୁଶପାଣି

ବେଦବର ଚତୁର୍ମୁଖେ ସ୍ତୁତି କଲେ ପୁଣି ।

ହେ କୃଷ୍ଣ ଗୋବିନ୍ଦ ହରି ଗୋପ ଚୂଡ଼ାମଣି

ହେ ଶ୍ୟାମ ହେ ଦାମୋଦର ପ୍ରଭୁ ବେଣୁପାଣି ।

ରାଧାକାନ୍ତ ନଟବର ହେ ମୂରଲୀଧର

ହେ ଗୋପୀନାଥ ଗୋପାଳ ମୋହନ ଠାକୁର ।

ବ୍ରହ୍ମା ଆସିବା ଗୋପାଳ ପୋଏ ନ ଜାଣିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ମାୟାରେ ସେ ସର୍ବେ ମୋହଗଲେ ।

ଶୁଣ ଆହେ ପରୀକ୍ଷ ଅମୃତ ରସବାଣୀ

ଭାଗବତ ପୁରାଣ ଏ ସୁଧାମୟ ବାଣୀ ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ବ୍ରହ୍ମା କରନ୍ତି ଯେ ସ୍ତୁତି

ଜଗତର ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି ।

ଯାହାର ଗର୍ଭେ ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୁରିଛି

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ଵତୀ ତୋର ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗ ଅଟନ୍ତି ।

ସେମାନେ ତୋହର ମାୟା ନ ପାରନ୍ତି ଜାଣି

ମୁହିଁ କାହୁଁ ଜାଣିବି ବା ଅଜ୍ଞ ମୂଢ଼ ପ୍ରାଣୀ ।

ତୋହର ଦୈବୀ ମାୟାରେ ଈଶ୍ଵର ପୁରୁଷ

କନ୍ୟାରୂପ ଦେଖାଇଣ କଲୁ ତାଙ୍କୁ ବଶ ।

କଳି ନାରାୟଣି ତୁହି ବାଲୁକା ସ୍ଵରୂପ

ଜଗତ ଜନର ହିତେ ଧରୁ ନାନା ରୂପ ।

ଅସୁର ନିଧନେ ପ୍ରଭୂ ନାନା ରୂପ ଧରି

ମଞ୍ଚରେ ଜନମିଅଛୁ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ହୀନ ଅରକ୍ଷିତ ମୁହିଁ ଶ୍ରୀ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ

ଘୋର ନରକରୁ ମୋତେ ରଖ ପୀତବାସ ।

ଏସନକ ସ୍ତୁତି ଯହୁଁ କରେ ବେଦବର

ବୃନ୍ଦାବନେ ଥାଇ ତାହା ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀଧର ।

ଗୋପୀ ମୋହନ ମୁରଲୀ ଧରିଣ ଗୋସାଇଁ

ବ୍ରହ୍ମାର ଛାମୁରେ ଉଭା ହୋଇଲେ ସେ ଯାଇ ।

ଶୂନ୍ୟପଥେ ଥାଇ ଦେଖିଲେକ ବେଦବର

ଆପଣାର ଶିରେ ନେଇ ଦେଲେ ବେନି କର ।

ଦଶ ଦୋଷ କ୍ଷମା ମୋର କରିବା ଗୋସାଇଁ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ମୋତେ କର ପାରିତ୍ରାହି ।

ବେଦବର ମୂଖରୁ ଏସନ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ହସିଣ ବୋଲନ୍ତି ତହୁଁ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବତାଏ ମୋତେ ମଞ୍ଚେ ଜନ୍ମାଇଲେ

କଂସ କେଶୀ ଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ ସଂହାର ବୋଇଲ ।

ସେଥିଯୋଗେ ମଧୁପୁରେ ହୋଇଲି ମୁଁ ଜାତ

କଂସଡ଼ରେ ଗୋପପୁରେ ଲୁଚାଇଲା ତାତ ।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଖେଳେ ନାନାରଙ୍ଗେ

ଯହିଁରେ ଅନ୍ତର ମୋତେ କଲ ଦେବ ବୃନ୍ଦେ ।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କୁ ଘେନି ବନ ଭୋଜି କଲି

ତୁମ୍ଭେ ବେଦବର ମୋର ବତ୍ସା ନେଲ ହରି ।

ତେନ୍ତୁଳି ଛାଟ ଘେନି ପିଟିଲେ ମୋତେ ନନ୍ଦ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗିମା ଚୂଳ ମୋର କଲେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବତାଏ ମିଳି ସବୁ କରିପାର

ନାନାଦି ପ୍ରକାରେ ଅସୁରଙ୍କୁ ଦିଅ ବର ।

ମାରି ନ ପାରି ପଳାଇଯାଅ ଏଣେ ତେଣେ

ଅସୁର ମାଇଲେ ହତ୍ୟାଦୋଷ ଦିଅ ଏଣେ ।

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମୁଖୁ ଏସନକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

କ୍ଷଣକାଳ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହେଲେ କୁଶପାଣି ।

ଏତେ ଦୋଷ କଲେ ମୁହିଁ ମୋତେ କର କ୍ଷମା

ଅଖିଳ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଉଡ଼େ ତୁମ୍ଭ ବାନା ।

ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀଚରଣେ ମୁହିଁ ଅପ୍ରାଧ କଲଇଁ

ମୋହର ଏ ଅପରାଧ ଫେଡ଼ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବତ୍ସା ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କୁ ନେଇଛି ମୁଁ ହରି

ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଏବେ ନିଅ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନେ ପ୍ରଭୁ ସନ୍ତୋଷ ଭଜିଲେ

ସନ୍ତୋଷରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ସେ ନିଜ ପଦ ଦେଲେ ।

ଯେ ବତ୍ସା ବାଳକ ଦେହୁଁ ଜାତ କରିଥିଲେ

ସେହି ବତ୍ସମାନଙ୍କୁ ସେ ଅଙ୍ଗେ ଲୀନ କଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ହରିଥିବା ବତ୍ସା ବନରେ ଛାଡ଼ିଲେ

ନମସ୍କାର କରି ବେଦବର ଚଳିଗଲେ ।

ଯଶୋମତୀପୁରେ ଯାଇ ହୋଇଣ ପ୍ରବେଶ

ଗୋପାଳଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ରହିଲେ ପୀତବାସ ।

ଜଗତ୍ପିତାଙ୍କୁ ଏସନ କଲେ ଦାମୋଦର

ସ୍ତିରୀଙ୍କର ଜନମ ବା କେତେକ ମାତର ।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ହରିବଂଶର ଚରିତ

ନାନାବିଧ ପାତକ ନ ଥବ ତୁମ୍ଭ ଗାତ୍ର ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପରୀକ୍ଷିତ ନୃପବର

ଶୁକ ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କଲେ ନମସ୍କାର ।

ବୋଇଲେ ତଦନ୍ତେ କିସ ହୋଇଲା ଗୋସାଇଁ

ସାବଧାନ ହୋଇ ମୋତେ କହିବା ବୁଝାଇ ।

ଗର୍ବକଥା ଯେଣୁକରି କହିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଗରବଗଞ୍ଜନ ବାନା ଜାଣିଲେ ସେକ୍ଷଣି ।

ରୁକ୍ମିଣୀଦେବୀଙ୍କ କଥା ଛଟକେ ମୋହିଲେ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ତାଙ୍କ ମାୟା କରାଇଲେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଯାହା ପଚାରିଲେ ତା ନ କହିଲ ଗୋସାଇଁ ।

ତହୁଁ ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଯାହା ପଚାରିଲେ ତା କହିବୁ ଏହିକ୍ଷଣି ।

ଏକ ମନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବନାରୀ ଶୁଣ

ଷୋଳ ସହସ୍ର ନାୟିକା ମୂଳେ ଯେତ ଜଣ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ସମ୍ମୁଖେ କହିବୁ ଆମ୍ଭେ ଯାହା

ମୋହଠାରେ କେହି ଜାଣ ନ କରିବ ମାୟା ।

ମଥୁରାରେ ଜନ୍ମି ଗୋପେ ବଢ଼ିଲୁ ଯୋଗାଇ

କଂସଡରେ ବସୁଦେବ ନେଲାଟି ଚୋରାଇ ।

ସେହି ଗୋପପୁର ମଧ୍ୟେ ନବଲକ୍ଷ ଗୃହ

ଗୋପାଳ ଗୋପାଳୁଣୀଏ କରିଥାନ୍ତି ସ୍ନେହ ।

ତହିଁରେ ଅଛନ୍ତି ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପାଳୁଣୀ

ପୁରୁଷମାନେ ତାଙ୍କର ନପୁଂସକ ଜାଣି ।

ମୋହର ରୂପରେ ଗୋପାଳୁଣି ମୋହ ଗଲେ

ତାଙ୍କ ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ମତେ ତହିଁ ଦେଲେ ।

ତାଙ୍କ ମନ ବଚନେ ମୋତେହିଁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ନାମେ ତହିଁ ଗୋପାଳ ଅଛଇ ।

ତାହାର ଭାରିଯା ଅଟେ ରାଧିକା ସୁନ୍ଦରୀ

ତିନି ଭୁବନରେ ନାହିଁ ତା ସମାନ ସ୍ତିରୀ ।

ତାହାର ରୂପ ସମାନ ତୁମ୍ଭେ ନୁହ କେହି

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ରାଧିକାର ଭରତା ଅଟଇ ।

ନପୁଂସକ ସେ ଅଟଇ ପୁରୁଷତ୍ଵ ନାହିଁ

ନନ୍ଦ ଲେଖାରେ ସେ ମୋର ମାତୁଳ ଅଟଇ ।

ବୃଷଭାନୁର ନନ୍ଦିନୀ ଅଟଇ ରାଧିକା

ପଦ୍ମବନ ଭିତରୁ ସେ ଜନମିଲା ଏକା ।

ତେଣୁକରି ତାହାଙ୍କୁ ଗୋ ବୋଲି କମଳିନୀ

ଏକମନେ ଶୁଣ ଆଗୋ ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦିନୀ ।

ସେହି ରାଧିକାର ସଖୀ ଦୂତିକା ଅଟଇ

ମୋ ସଙ୍ଗତେ ରାଧିକାକୁ ଭୋଟାଇଲା ନେଇ ।

ରାଧିକା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟେ ନ ବଳଇ ମନ

ମୂରୁଛି ନ ପାରେ ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀଗଣ ।

ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମର ଭାବ ମନରେ ପଡ଼ିଲା

ତେଣୁକରି ଆମ୍ଭଦେହ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇଲା ।

ଶୁଣି ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ହେଲେ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ

କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ତାଙ୍କୁ ଲାଗେ ଆଚମ୍ବିତ ।

ସମସ୍ତେ ମିଳି ଗୋବିନ୍ଦଠାରେ ଦୁଃଖ କଲେ

ଆପଣା ହୃଦ ମଧ୍ୟରେ କଥାନ୍ତ ବାଣ୍ଟିଲେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସତ୍ୟଭାମା ଯେ କରନ୍ତି ବିଚାର

ଆମ୍ଭଠାରୁ ରାଧିକା କି ଅଟନ୍ତି ସୁନ୍ଦର ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀ ଏଡ଼େ ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଲେ

ମାୟାଧର ପୁରୁଷ ମୂରୁଛି ନ ପାରିଲେ ।

ଧନ୍ୟ ଗୋପାଳୁଣୀ ଏ କି ଭାଗ୍ୟ କରିଥିଲେ

ତ୍ରିଭୁବନର ନାଥଙ୍କୁ ପ୍ରେମର ମୋହିଲେ ।

ଏସନକ ବିଚାରକୁ କରି ଦୁଇ ବାମା

ଡରେ ଉତ୍ତର ନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦର ସୀମା ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଥୋକେ କାଳ ଗଲା ବହି

ଦିନେ ପଶା ଖେଳେ ସକ୍ରାଜିତର ତନୟୀ ।

ପ୍ରେମରସେ ଭୋଳ ହୋଇ ପରମା ସୁନ୍ଦରୀ

ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣ ଧରି ନମସ୍କାର କରି ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ନାରାୟଣ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

କଥାଏଁ ପୁଛିବୁଁ ଆମ୍ଭେ ହୁଅ ସାବଧାନ ।

ରାଧାହୁଁ ସୁନ୍ଦରୀ ନାହିଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଇଲ

ଗୋପୀଙ୍କର ରୂପକୁ ଯେ ରତି ନୁହେଁ ତୁଲ୍ୟ ।

ସେହୁ ରାଧିକା ତୁମ୍ଭର ଅଟେ ମଉଳାଣୀ

କେସନେ ତାକୁ ରମଣ କଲ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଯେଣୁ ମାୟାଧର ତୁମ୍ଭେ ଦେଲ ହୋ ଭୁଲାଇ

ଏଣୁ ଆମ୍ଭର ମନରେ ପ୍ରତେ ହେଉ ନାହିଁ ।

ଏକଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହିବା ବୁଝାଇ

ତେବେ ମନରେ ପ୍ରତ୍ୟୟ ହେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଲନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ଏହିକ୍ଷଣି ।

ସବୁଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆଣ କହି ଏହି ବାଣୀ ।

କାଳିନ୍ଦୀ ଜମ୍ବୁବତୀକି ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଆସ

ତେବେ ଯେ କହିବା ଆମ୍ଭେ ସକଳ ସନ୍ଦେଶ ।

ଗୋପାଳୁଣୀ କଥାମାନ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ପ୍ରେମରସ କଥା ସବୁ କହିବୁ ବୁଝାଇ ।

ଏତେ କହି କୃଷ୍ଣ ସିଂହାସନରେ ବସିଲେ

ସତ୍ୟଭାମା ଦେବୀ ଯାଇ ଭିତରେ ପଶିଲେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ନିକଟରେ ହେଲେ ପରବେଶ

ଦେବକୀ ପାଶେ କହିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସନ୍ଦେଶ ।

ଆଜ୍ଞା ଦେଇଛନ୍ତି ମୋତେ ଆସିବ ଏକ୍ଷଣି

ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଆସିବ ଗୋ କାଳିନ୍ଦୀ ତରୁଣୀ ।

ଏହାଙ୍କର ମୂଳେ ଯେତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଘରଣୀ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହକାରିଣ ଛନ୍ତି ବେଣୁପାଣି ।

ତେଣୁ ସମସ୍ତ ତରୁଣୀ ବାହାର ହୋଇଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚରଣ ଦରଶନ କଲେ ।

ନମସ୍କାର କରି ସର୍ବେ ଭଭା ହୋଇଛନ୍ତି

ମଦନମୋହନ ରୂପ ନୟନେ ଦେଖନ୍ତି ।

ତହୁଁ ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ବସ ସର୍ବ ସଖି

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରେମ ଭାବମାନ ନ ପାରୁ ମୁରୁଛି ।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାର ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ମୋର ସାକ୍ଷୀ

ତୁମ୍ଭ ବ୍ୟତୀତ ମୋହର କେହି ନାହିଁ ସାକ୍ଷୀ ।

ତାହାଙ୍କର ହସ୍ତ ଧରି ବସାଇଣ ପାଶେ

କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଅନ୍ତି ସେ ପ୍ରେମର ହରଷେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ତାଙ୍କୁ ବସ ସର୍ବ ସଖୀ

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରେମ ଭାବକୁ ସେ ନ ପାରୁ ମୂରୁଛି ।

ନାରାୟଣଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏସନକ ଶୁଣି

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତହୁଁ କହନ୍ତି ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ମଦନ ଗୋପାଳ

ମାୟା କଥାମାନ କିଂପା କହ ଦାମୋଦର ।

ଏହି ମାୟା କରି ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀଙ୍କି ମୋହିଲ

ବୃନ୍ଦାବନରେ ରହିଣ ବଂଶୀ ବଜାଇଲ ।

ମୋହି ଘେନି ଯାଅ ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପନାରୀ

ବଂଶୀସ୍ଵରେ ରାଧିକାକୁ ମୋହିଲ ଶ୍ରୀହରି ।

ସେ ତୁମ୍ଭର ମଉଳାଣୀ ଲାଜ ନ ପାଇଲ

ବୃନ୍ଦାବନରେ ମଧ୍ୟରେ ତାହାକୁ ହରିଲ ।

ଏବେ ଛଦ୍ରମର କଥା କହ ଚକ୍ରଧର

ବୁଝାଇ କହିବା ମୋତେ ଏଥିର ବେଭାର ।

ଏହି କନ୍ୟାମାନେ ଥିଲେ ପୂର୍ବେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି

ସ୍ତିରୀରୂପେ ବୃନ୍ଦାବନେ ଜନମିଲେ ଆସି ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଭୀଷ୍ମକ କୁମାରୀ

ଏହି ଚରିତ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହ ଶିରୀହରି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ପୁଚ୍ଛା କରନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି

ଏକମତ ହୋଇ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦିବ୍ୟ ରସ

ଗୋବିନ୍ଦ ଲୀଳା ଆଖ୍ୟାନ ଶ୍ରୀହରିର ବଂଶ ।

ପୂର୍ବେ ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରାମ ଅବତାରେ

ନାରାୟଣ ଅବତାର ହେଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ।

ଯେଣୁକରି ଅସୁର ହୋଇଲେ ବଳୀୟାର

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ଦେଲେକ ଅପାର ।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରରେ ନାରାୟଣ ଶୋଇଥିଲେ

ଦେବତା ଗୁହାରି କରୁଁ ଉଠିଣ ବସିଲେ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେଟି ଗୁହାରି କିଂପା ଆସି କର

ଦେବତା ବୋଇଲେ ଦୈତ ହେଲେ ବଳୀୟାର ।

ଅସୁରଙ୍କ ଭୟେ ସ୍ଵର୍ଗେ ନ ପାରିଲୁ ରହି

ବେଳେ ରକ୍ଷାକର ତୁମ୍ଭେ କମଳାର ସାଇଁ ।

ନାରାୟଣ ପୁଚ୍ଛାକଲେ କାହୁଁ ହେଲେ ଜାତ

କାହାର ବଳେ ସେମାନେ ଏଡ଼େ ବଳବନ୍ତ ।

ବିଶ୍ରବା ଋଷିର କୁଳେ ଲଭିଛନ୍ତି ଜନ୍ମ

ରାବଣ ନାମ ତାହାର ଅଟେ ଅନୁପମ ।

ଜଗତର ପିତା ତାକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ବର

ଛପନଗଣ୍ଡା ଯୁଗକୁ ଆୟୁଷ ତାହାର ।

ଖଡ଼୍‌ଗେ ନ ଛିଡ଼ଇ ଅନଳରେ ନ ପୋଡ଼ଇ

ମୁଣ୍ଡ ଛିଡ଼ିଗଲେ ପୁଣି ଆସିଣ ଲାଗଇ ।

ଏସନ ପ୍ରକାର ତାର ନୁହଇ ମରଣ

ଏଥିର ଉପାୟ ତୁମ୍ଭେ କର ନାରାୟଣ ।

ଦେବତାଙ୍କର ବିକଳ ଦେଖି ଜଗନ୍ନାଥ

ମନର ଚିନ୍ତା ବହୁତ କଲେ ଆଦିନାଥ ।

ବୋଇଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରରେ ଲଭିବୁ ଜନମ

ଅସୁରଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେ ଆମ୍ଭେ କରିବୁ ନିଧନ ।

ଦେବଗଣଙ୍କୁ ମେଲାଣି ଦେଲେ ନିରଞ୍ଚନ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ପ୍ରଭୁ ଆସି ଲଭିଲେ ଜନମ ।

ଅଯୋଧ୍ୟା କଟକେ ଦଶରଥ ରାଜା ଘରେ

ରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଭରତ ଶତ୍ରୂଘ୍ନ ରୂପରେ ।

ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ରୂପରେ ହରି ହେଲେ ଅବତାର

ବାଳକାଳେ ଯଜ୍ଞରକ୍ଷା କଲେ ଚକ୍ରଧର ।

ତଦନ୍ତରେ ମିଥିଳାକୁ ବିଭାହୋଇ ଗଲେ

ଜନକ ଗୃହରେ ଶିବଧନୁକୁ ଭାଙ୍ଗିଲେ ।

ଲକ୍ଷେ ନରପତିଙ୍କର ମୁଖେ କାଳି ଦେଇ

ସୀତା ସତୀଙ୍କି ବିବାହ ହେଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ତହୁଁ ଆସି ପର୍ଶୁରାମେ ବାଟରେ ଜିଣିଲେ

ବଇଷ୍ଣବା ଧନୁ ପର୍ଶୁରାମ ସମର୍ପିଲେ ।

ତଦନ୍ତରେ ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ସୀତା ଘେନି ଥୋକେ ଦିନ ରହି ରଘୁଶିଷ୍ୟ ।

ଏମନ୍ତେଣ ଦଶରଥ ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଘେନି

ରାମେ ରାଜା କରିବାକୁ ବିଚାରିଲେ ପୁଣି ।

ଜ୍ୟୋତିଷ ରାଇଣ ଶୁଭଲଗ୍ନ ଖୋଜାଇଲେ

ଖୋଜି ଖୋଜି ଶୁଭଦିନ କେବ ନ ପାଇଲେ ।

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ରାଜା ହେବେ ଶୁଭିଲା ନଗ୍ରରେ

ଦେବଦୂତ ମନ୍ଥରା ଥିଲାକ ରାଜପୁରେ ।

କୈକେୟୀର ଅଟଇ ସେ ପ୍ରିୟ ସହଚରୀ

ରାମ ରାଜା ହେବା କଥା ଜଣାଏ ଚତୁରୀ ।

କୈକେୟୀ ଏ ବାଣୀ ଶୁଣି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ

ବଧାଇ ରୂପେ ତାହାକୁ ଧନ ରତ୍ନ ଦେଲେ ।

ସତେ କଣ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ହେବେ ନୃପବର

ଆହୁରି ବଧାଇ ତୋତେ ଦେବଇଁ ଅପାର ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ତାହାର ସାହସ ଉଡ଼ିଲା

ଦେବଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହିବ ମନେ ବିଚାରିଲା ।

ବହୁତ ପ୍ରକାରେ ତାଙ୍କୁ କହିଲା ମଣାଇ

ସେ କଥାକୁ କାନ ଦେଲେ ନାହିଁ ମହାଦେଈ ।

ଯେଣୁକରି ମହାଦେଈ ସମ୍ମତ ନୋହିଲେ

ସ୍ଵର୍ଗେ ଶଚୀପତି ଥାଇ ସେ କଥା ଜାଣିଲେ ।

ସଭା ମଣ୍ଡାଇଣ ଇନ୍ଦ୍ର ବସିଲେ ସ୍ଵର୍ଗରେ

ମନ୍ଥରାକୁ ପଠାଇଲୁ ଦଶରଥ ଘରେ ।

ବହୁ ପ୍ରକାରେ ମଣାଇ କହିଲା ତରୁଣୀ

କେଭେ ନ ମାନଇ ଦଶରଥର ଘରଣୀ ।

ଅଧର୍ମର କଥା ସେ ନ ଜାଣଇ କୈକେୟୀ

ମନ୍ଥରାର ବୋଲ ସେହୁ କେଭେ ମାନଇ ।

କିସ ଉପାୟ କରିବା ଏବେ ଦେବତାଏ

ବିଚାର କରିଣ ବୋଲ ସକଳ ବିଷୟେ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ବଚନରେ କହେ ବୃହସ୍ପତି

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ସୁରପତି ।

ଆମ୍ଭର ପାଇଁ ମନ୍ଥରା କହିଲାକ ମିଛ

ତା କଥାରେ ଅନ୍ତର ନ ମଣଇ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ଏବେ ଖଳବଳ ତାଙ୍କଠାକୁ ଚଳିଯାନ୍ତୁ

କୈକେୟୀ ଦେହରେ ଦୁହେଁ ବିଶ୍ରାମ କରନ୍ତୁ ।

ଦେବତାଏ ଖଳ ବଳ ଦୁହିଁଙ୍କି ରାଇଲେ

ମଞ୍ଚପୁରେ ଯାଅ ବୋଲି ତାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇଣ ଚଳିଲେ ସେହି ଖଳ ବଳେ

ଅଯୋଧ୍ୟା କଟକେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ତତ୍କାଳେ ।

କୈକେୟୀ କଣ୍ଠରେ ଖଳ ଯାଇଣ ବସିଲା

ବଳ ଯାଇ ଦଶରଥ ହୃଦେ ସମ୍ଭାଇଲା ।

ନଗ୍ର ବୁଲି ଯାଇଥିଲା ମନ୍ଥରା ତରୁଣୀ

କୈକେୟୀ ଆଗରେ ଆସି ମିଳିଲା ତକ୍ଷଣି ।

କୈକେୟୀ ପୁଛିଲା ମନ୍ଥରାକୁ ଥିଲୁ କାହିଁ

ସେ ବୋଇଲା ତୋତେ ମୁହିଁ କିସ କହିବଇଁ ।

ଖାଇବାର ଭାତ ତୁ ପରକୁ ଦେଉ ଯାଚି

ନିଜେ ପୁତ୍ରେ ଛାଡ଼ି ପୁତ୍ର କାଖାଉ ମୃଗାକ୍ଷି ।

ଶ୍ରୀରାମ ଯଦ୍ୟପି ରାଜା ହେବେ ଅଯୋଧ୍ୟାରେ

ତୋର ପୁତ୍ର ରାମଙ୍କୁ ଖଟିବ ନିରନ୍ତରେ ।

ଦୋଷ ଦେଖି ରାମ ଭରତକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେବେ

ତୋହର ପୁତ୍ର ପାଇକ ସଙ୍ଗତରେ ଥିବେ ।

ଯେଣୁ ଖଳ ପୁରୁଷ କେକେୟୀ ହୃଦେ ଥିଲା

ମନ୍ଥରା ବାକ୍ୟ ଅମୃତ ପରାୟେ ମଣିଲା ।

ଆଜ ରାତ୍ରେ ରାଜାଙ୍କୁ ମୁଁ ସତ୍ୟ କରାଇବି

ଭରତକୁ ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ରାଜପଣ ଦେବି ।

ସୁମନ୍ତ୍ରକୁ ରାଇ ଦଶରଥ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ଅଭିଷେକ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ଅଣାଅ ବୋଇଲେ ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞାରେ ସୁମନ୍ତ୍ର ତହୁଁ ଚଳିଗଲା

ଅଭିଷେକ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ସବୁ ଅଣାଇଲା ।

କାଲି ପ୍ରଭାତର ରାମ ହେବେ ନୃପବର

ନଗରେ ଘୋଷଣା ଦିଆଇଲେ ତତପର ।

ରାଜାର ଆଜ୍ଞାରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସବୁ ଭିଆଇଲା

ନଗର ପୁରଯାକରେ ଘୋଷଣା ଶୁଭିଲା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଶୁଣ ହୋ ବିଧାନ

କୈକେୟୀ ପୁରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ନୃପରାଣ ।

ମଥାପୋତି କଇକେୟୀ ବସି କାନ୍ଦୁ ଅଛି

ନୃପତିକି ମଥା ଟେକି ନ କହଇ କିଛି ।

ମନ୍ଥରାକୁ ଡକାଇଣ ପୁଛେ ନୃପରାୟ

କଇକେୟୀର ଦୁଃଖରେ ଦେହ ମୋର କାୟ ।

ଦଶରଥ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ମନ୍ଥରା ତୁ ଶୁଣ

ଭରତ ଜନନୀ କିପାଁ କରନ୍ତି କ୍ରନ୍ଦନ ।

ଶ୍ରୀରାମ ରାଜା ହୋଇବେ ଜାଣ ଆଜଦିନ

ଉତ୍ସବ କାଳେ ବିରସ କିପାଇଁ ବଦନ ।

ମନ୍ଥରା ବୋଲେ ଅନେକ ଦିନୁ କାନ୍ଦୁଅଛି

ଏଥିର କାରଣ ମୁଁ ତ ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ଦଶରଥ ବୋଇଲେ ଗୋ ତାହାଙ୍କୁ ପଚାର

କିପାଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରନ୍ତି ଉତ୍ସବ ଦିନର ।

ମନ୍ଥରା ବୋଇଲା କିପାଁ କାନ୍ଦୁ ମହାରାଣୀ

ମଥା ଟେକି କଥା କିପାଁ ନ କହୁ ତରୁଣି ।

ତହୁଁ କୈକେୟୀ ବୋଇଲା ପୌରୁଷ ବଚନେ

କେଭେଁ ପ୍ରତେ ନ କରିବ ଆପଣାର ମନେ ।

ପୂର୍ବେ ତିନିବର ମୋତେ ରାଜା ଦେଇଥିଲା

ଏକବର ଆଜି ଯାଏ ମୋତେ ସେ ନ ଦେଲା ।

ଏକଥା ଶୁଣି ନୃପତି ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ଏବେ ଯାହା ମାଗିବ ତା ଦେବି ଏହିକ୍ଷଣ ।

ସତ୍ୟକରି ବଚନ ମୁଁ କହିଅଛି ଯାହା

କେବେହେଁ ଅନ୍ୟଥା ମୁହିଁ ନ କରିବି ତାହା ।

ନରପତିଙ୍କର ରାଣୀ ନିଷ୍ଠା ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ବୋଇଲା ଭରତେ ରାଜା କର ନୃପମଣି ।

ଶ୍ରୀରାମ ବନକୁ ଯିବେ ଚଉଦ ବରଷ

ଅଯୋଧ୍ୟା କଟକେ ରାଜା ହେବ ମୋର ଶିଷ ।

ଏସନକ ବର ମୋତେ ଦିଅ ନୃପବର

ତୋହର ବର ଦେବାର ହେବ ପୁରସ୍କାର ।

ଯେବଣ ବଳ ପୁରୁଷ ହୃଦେ ବସିଥିଲା

ଖଳ ପୁରୁଷ ତାହାକୁ ବେଗେ ଚେତାଇଲା ।

ଖଳବଳ ଦୁହେଁ ଯାକ ହେଲେ ଏକ ମେଳ

ତେଣୁକରି କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧ ହେଲା ଦେବଙ୍କର ।

ରାଣୀର ବଚନେ ରଜା ସ୍ତବଧ ହୋଇଲା

କ୍ଷଣକାଳ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇଣ ରହିଲା ।

ତାଳୁରେ ପାଣି ପଶିଲେ ଯେହ୍ନେ ହୁଏ ପ୍ରାଣୀ

ତେସନକ ପରକାରେ ହେଲେ ନୃପମଣି ।

କୈକେୟୀକି ବୋଇଲେ ତୁ ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ କଲୁ

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଭରତକୁ ଭିନ୍ନ କରାଇଲୁ ।

ଯାହା ହେବାର ତା ହେଲା ସତ୍ୟ କରିଛଇଁ

ଏତେବେଳେ ତାହା ନାସ୍ତି କରି ନ ପାରଇ ।

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଚଉଦ ବରଷ ବନେ ଯାଉ

ଭରତ ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରେ ନୃପତି ବୋଲାଉ ।

ଏତେକ ବୋଲିଣ ରାଜା ପଲଙ୍କେ ବସିଲା

କଇକେୟୀ ରାଣୀ ଯାଇ ଚରଣେ ଖଟିଲା ।

ଏହି ପରକାରେ ତହୁଁ ରାତ୍ର ଗଲା ପାହି

ଅଭିଷେକ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ସୁମନ୍ତ୍ର ଅଣାଇ ।

ଦେଖିଲା ସେ ନରପତି ମୌନେ ଛନ୍ତି ବସି

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ମନ୍ତ୍ରୀ ବଚନ ପ୍ରକାଶି ।

ଅଭିଷେକର ବେଳ ଯେ ହେଉଛି ଉଛୁର

କାହିଁ ପାଇଁ ସମସ୍ୟା ନ ଦିଅ ନୃପବର ।

ମନ୍ତ୍ରୀର ବଚନେ ବୋଲେ କଇକେୟୀ ରାଣୀ

କାଲି ତିନିବର ଦେଇଛନ୍ତି ନୃପମଣି ।

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଚଉଦ ବରଷ ବନେ ଯିବ

ଭରତ ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରେ ନୃପତି ହୋଇବ ।

ଉପରୋଧ କରି କଥା ନ ପାରନ୍ତି କହି

ମଉନ ହୋଇଣ ବସିଛନ୍ତି ନୃପସାଇଁ ।

ମନ୍ତ୍ରୀକି ଚାହିଁଣ ରାଜା ଏସନ କହିଲେ

ରାମଙ୍କୁ ହକାରିବାକୁ ମନ୍ତ୍ରୀକି ବୋଇଲେ ।

ଅତିବେଗେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ତହୁଁ ଚଳିଗଲା

ବଶିଷ୍ଠ ଋଷିଙ୍କି ସବୁ ଚରିତ କହିଲା ।

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପାଶେ ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ

ରାଜାଙ୍କ ଆଦେଶ ତୁମ୍ଭେ ଚଳ ବେଗ ହୋଇ ।

ଶୁଣିକରି ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଉଠିଲେ ବହନ

ଦଶରଥଙ୍କ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ନୃପତିଙ୍କି ଦେଖି ରାମ ନମସ୍କାର କଲେ

ଆପଣାର ଶିରେ ନେଇ ପାଦଗୋଟି ଦେଲେ ।

ଦଶରଥ ବୋଲନ୍ତି ରେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଶୁଣ

ଚଉଦ ବରଷ ତୁହି ଯିବୁ ଘୋରବନ ।

ଭରତ ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରେ ନୃପତି ହୋଇବ

ଯାହା ତୋହର କର୍ମରେ ଲେଖିଛି ଦଇବ ।

ଏତେ କହି ନରପତି ମଉନ ହୋଇଲେ

ଦୁଃଖଭରେ ରାମଚନ୍ଦ୍ରେ ଏରୂପେ କହିଲେ ।

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ନ ଭାଳ ହୋ ରାୟେ

ଚଉଦ ବରଷ ବନେ ଯିବଇଁ ନିଶ୍ଚୟେ ।

ପିତାଙ୍କ ପୟରେ ନମି ହୋଇଲେ ବାହାର

ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ବେଗେ କୌଶଲ୍ୟାର ପୁର ।

ମାତାଙ୍କର ମୁଖ ଚାହିଁ ଓଳଗି ହୋଇଲେ

ବନକୁ ଯିବାର କଥା ତାହାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ।

ଭରତ ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରେ ହେବ ନୃପବର

କୈକେୟୀ ରାଣୀ ପିତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ଏ ବର ।

ଶୁଣିକରି କଉଶଲ୍ୟା ହୋଇଲେ ବିକଳ

କାହିଁ ପାଇଁ ବନବାସ ଯିବୁ ରେ କୁମର ।

ରାମ ବୋଇଲେ ପିତାର ବାକ୍ୟ ନ ଲଙ୍ଘଇ

ଚୌଦବରଷ ବନକୁ ଅବଶ୍ୟ ଯିବଇଁ ।

ମାତାଙ୍କୁ ଓଳଗି ତହୁଁ ଶୀଘ୍ର ଚଳିଗଲେ

ସୀତାଙ୍କ ପୁରୀରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ବୋଇଲେ ସଖି ଗୋ ଥାଅ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ରହି

ଚୌଦବର୍ଷ ପାଇଁ ମୁହିଁ ବନକୁ ଯିବଇଁ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ପିତା ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ମୋତେ

କଳି ନ କରିବ ଶାଶୁମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ।

ଏହି କଥା ଶୁଣି ସୀତା ଦୁଃଖିତ ହୋଇଲେ

ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଯିବି ଜାଣିଥାଅ ଭଲେ ।

ତୁମ୍ଭେଗଲେ ମୁହିଁ ନିଶ୍ଚେଁ ଛାଡ଼ିବି ଜୀବନ

ମୋତେ ଛାଡ଼ିକରି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅନାହିଁ ବନ ।

ଜଳ ତେଜିଣ ମୀନ କି ବଞ୍ଚଇ ଭୋ ନାଥ

ତୁମ୍ଭେ ଛାଡ଼ିଗଲେ ମୁହିଁ ହୋଇବି ଅନାଥ ।

ସୀତାର ମୁଖରୁ ରାମ ଏସନକ ଶୁଣି

ତାଙ୍କ ହସ୍ତ ଧରିଣ କହନ୍ତି ରଘୁମଣି ।

ଏମନ୍ତେ ସୁମିତ୍ରା ମାତା ପାଇଲେ ବାରତା

ବୋଇଲେ ବନକୁ ନ ଯାଅ ତୁ ରଘୁଜିତା ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ପିତା ବାକ୍ୟ ନ ଲଙ୍ଘଇ

ଆଗୋ ମାତ ନିଶ୍ଚେଁ ମୁହିଁ ବନକୁ ଯିବଇଁ ।

ବଚନ ନ ଲଙ୍ଘି ନିଶ୍ଚେଁ ଯିବି ଘୋର ବନ

ଚଉଦ ବରଷ ମୁହିଁ ରହିବି ଅରଣ୍ୟ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବଚନ ଦୃଢ଼ କରି ରାଣୀ ଶୁଣି

ଭିତର ପୁରକୁ ଚଳିଗଲେ ଯୋଷାମଣି ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ସଜକରି ତ୍ଵରିତ ଆଣିଲେ

ରାମ ସଙ୍ଗେ ଅରଣ୍ୟକୁ ଯିବାକୁ କହିଲେ ।

ସୀତା ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ବନକୁ ଗମନ କଲେ ପ୍ରଭୁ ରଘୁମଣି ।

ସୁମନ୍ତ୍ର ସରଯୁ କୂଳେ ଛାଡ଼ିଣ ଅଇଲେ

ତୁଚ୍ଛା ରଥ ଘେନି ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ।

ଦଶରଥ ନୃପତିଙ୍କୁ କଲେ ଦରଶନ

ହା ହା ରାମ ବୋଲି ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଲେ ରାଜନ ।

ଶୁଣ ଆଗୋ ଶଶୀମୁଖି ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦିନୀ

ସରଯୂ ପାର ହୋଇଣ ଗଲେ ରଘୁମଣି ।

ଗୁହକ ଶବରେ ଯାଇ ବାଟରେ ଭେଟିଲେ

ତାହାର ସହିତେ ରାମ ମିତ୍ରପଣ କଲେ ।

ବଟ କ୍ଷୀର ଘେନି ବାନ୍ଧିଲେକ ଜଟାଭାର

ତଦନ୍ତରେ ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ ରଘୁବୀର ।

ଚିତ୍ରକୁଟ ଗିରିରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ଯାଇ

ଥୋକେଦିନ ସେଠାରେ ରହିଲେ ରଘୁସାଇଁ ।

ମୃଗ ମାରିଣ ପ୍ରତ୍ୟହ କରନ୍ତି ଆହାର

କନ୍ଦମୂଳ ଭକ୍ଷି ସୁସ୍ଥ ରଖନ୍ତି ଶରୀର ।

ରାମ ବନଯିବା ଭରତକୁ ଜଣା ନାହିଁ

ବେନି ସହୋଦର ଥିଲେ ଅଜାଘରେ ରହି ।

ଦଶରଥ ମୃତ୍ୟୁକଥା ବଶିଷ୍ଠ ଶୁଣିଲେ

ସୁମନ୍ତ୍ରକୁ ଡାକି ସେହୁ ବିଚାର କରିଲେ ।

ତଇଳ କୁଣ୍ଡରେ ଶବ ଦେହକୁ ପକାଇ

ଗୁପତ କରିଣ ତହିଁ ରଖିଲେ ଲୁଚାଇ ।

ଭରତେ ଆଣିବା ପାଇଁ ଚାର ପଠାଇଲେ

ତତ୍ପର ହୋଇ ବିଶିଷ୍ଠ ତାଙ୍କୁ ଅଣାଇଲେ ।

ସବୁକଥା ବୁଝାଇଣ ଦୁହିଁଙ୍କୁ କହିଲେ

ଶୁଣି ଭରତ ଶତ୍ରୁଘ୍ନ ବିକଳ ହୋଇଲେ ।

ମାତାଙ୍କୁ ଝିଙ୍ଗାସି ସେହୁ ବହୁତ କହିଲେ

ପୁଣି ମନ୍ତ୍ରରାକୁ ବହୁଦଣ୍ଡ ସେ ବିହିଲେ ।

ପିତାଙ୍କ ଶବକୁ ଅନଳରେ ଦାହ କରି

ଦଶଦିନ କ୍ରିୟାଯାକ ବିଧିମତେ ସାରି ।

ଅନେକ ଦାନ ଧ୍ୟାନ ଯେ କଲେ ଭ୍ରତବୀର

ବିଧି ବିଧାନରେ କ୍ରିୟା ସାରିଲେ ସକଳ ।

ଏମନ୍ତେ ଚଉଦ ଦିନ ଯହୁଁ ବହିଗଲା

ବଶିଷ୍ଠଙ୍କୁ ଘେନିଣ ଭରତ ବିଚାରିଲା ।

ବୋଇଲା ଭରତ ବୀର ରାମ ଛନ୍ତି କାହିଁ

ଏହି କଥା ମୋତେ କହ ବଶିଷ୍ଠ ଗୋସାଇଁ ।

ତହୁଁ ବଶିଷ୍ଠ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଭରତ

ଚିତ୍ରକୂଟରେ ଅଛନ୍ତି ରଘୁକୁଳନାଥ ।

ଥାଟ ସଜକର ଆମ୍ଭେ ଯିବା ବେଗେ ଚଳି

ଲେଉଟାଇ ଆଣିବାକ ତହୁଁ ଚାପଧାରୀ ।

ସାଜସଜ୍ଜା କରି ଥାଟ ନେଲେ ତତକ୍ଷଣେ

ଚିତ୍ରକୂଟେ ଯାଇ ମିଳିଲେକ ତିନିଦିନେ ।

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ତହିଁ ପାଇଲେକ ଭେଟ

ଆଗୁ ହୋଇ ତାଙ୍କଠାରେ ମିଳିଲେ ବଶିଷ୍ଠ ।

ପଛରେ ଯାଇ ଭରତ ଦରଶନ କଲେ

ଗଡ଼ଘାଲି ରାମଙ୍କର ଚରଣେ ଶୋଇଲେ ।

ପିତା ମୃତ୍ୟୁବାରତା ପାଇଣ ରଘୁସାଇଁ

ବହୁତ କ୍ରନ୍ଦନ କଲେ ଶିରେ ହସ୍ତେ ଦେଇ ।

ମନ୍ଦାକିନୀ ଜଳେ ଯାଇଁ କଲେକ ସ୍ନାହାନ

ଛତୁ ପିଣ୍ଡ ତହୁଁ ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ରଘୁରାଣ ।

ପିଣ୍ଡ ଦେଇଣ ସେଠାରୁ ଶ୍ରୀରାମ ଅଇଲେ

ରାଜ୍ୟ ଛାଡ଼ି କିପାଁ ଆସ ଭରତେ ପୁଛିଲେ ।

ବିଶିଷ୍ଠ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହେ ରଘୁନାଥ

ମାତାମାନେ ଆସିଛନ୍ତି ବେଗ ହୋଇ ଦେଖ ।

ମାତାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ରାମ ଓଳଗି ଶୋଇଲେ

ସେମାନେ ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖି କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛିଲେ ।

ସୁମନ୍ତ୍ର ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହେ ରାମ ରାଣ

ଭରତ ଆସିଅଛନ୍ତି ଯେବଣ କାରଣ ।

ଅଯୋଧ୍ୟାକୁ ଫେରି ଚାଲ ଆହେ ରାମରାଣ

ନୃପତିପଣକୁ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ହେ ଭାଜନ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ଏହା କେବେହେଁ ନୁହଇ

ପିତାଙ୍କ ସତ୍ୟ ବଚନ ଲଙ୍ଘି ନ ପାରଇ ।

ଚୌଦ ବର୍ଷ ନ ପୁରିଲେ କେଭେ ଯିବି ନାହିଁ

ଏହି କଥା ଗୋଟି ମୋର ମନକୁ ନ ପାଇ ।

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଦୃଢ଼ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଭ୍ରତବୀର

ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ ଅନେକ ପ୍ରକାର ।

କେବେହେଁ ସେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ସମ୍ମତ ନୋହିଲେ

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ସେହୁ ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇଲେ ।

ରାମ ବୋଇଲେ ଭରତ ବେଗେ ଏଥୁ ଯାଅ

ଅଯୋଧ୍ୟା କଟକେ ଯାଇ ନୃପତି ତୁ ହୁଅ ।

ଚଉଦ ବରଷ ମୁହିଁ ପିତା ସତ୍ୟ ପାଳି

ତଦନ୍ତରେ ନୃପତି ହୋଇବ ତପଶାଳି ।

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ବଚନ ଜାଣିଣ ମୁନିବର

ବୋଲେ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ଏଥେ ହୋଇବ ଅପାର ।

ଶ୍ରୀରାମ କାଷ୍ଠ ପାଦକୁ ଭରତକୁ ଦେଲେ

ଏହା ସ୍ଥାପି ରାଜ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ କର ଯାଇ ଭଲେ ।

ସେ ପାଦୁକାକୁ ଘେନିଣ ଭରତ ଫେରିଲେ

ନନ୍ଦି ଗ୍ରାମରେ ଯାଇଣ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କର ପାଦୁକା ସିଂହାସନେ ଥୋଇ

ଉଦାସ ରୂପେ ଭରତ ରାଜତ୍ଵ କରଇ ।

ଚିତ୍ରକୂଟ ପର୍ବତରେ ଶ୍ରୀରାମ ରହିଲେ

ସୀତା ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ଘେନି ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ ।

ଦଣ୍ଡକାରଣ୍ୟରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ସେ ବନରେ ଦେଖିଲେକ ବହୁ ମୃଗଶିଷ ।

ନିତି ମୃଗ ଶମ୍ବରାଦି ମାରିଣ ଆଣନ୍ତି

ରନ୍ଧନ ଭୋଜନ କରି ଦିବସ ବଞ୍ଚନ୍ତି ।

କେତେକ ଦିନ ସେଠାରେ ରହି ରଘୁରାଣ

ଅତିସୁଖେ ଦିନ କଟାଇଲେ ତିନିଜଣ ।

ତହୁଁ ରାମ ଅରଣ୍ୟରେ ବୁଲିବାକୁ ଗଲେ

ଋଷିମାନଙ୍କ ମଢ଼ିୟା ଯାଇଣ ଦେଖିଲେ ।

ଦେଖିଲେ ଋଷିଏ ତହିଁ ଆନନ୍ଦରେ ଛନ୍ତି

ତାହା ଦେଖି ନିକଟେ ମିଳିଲେ ରଘୁପତି ।

ସେମାନଙ୍କୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର କଲେ ନମସ୍କାର

ସୀତା ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ଘେନି ବସିଲେ ପାଖର ।

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କୁ ଦେଖିକରି ସର୍ବ ମୁନିମାନେ

ଆସନ ଛାଡ଼ିଣ ଛିଡ଼ା ହେଲେ ତତକ୍ଷଣେ ।

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ସେହୁ କଲ୍ୟାଣ କରିଲେ

ପୁଣି ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣଦୀପ ଘେନି ତାହାଙ୍କୁ ବନ୍ଦିଲେ ।

ଷଡ଼ର୍ଘ୍ୟ ଦେଇଣ ରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ପୁଜିଲେ

ତାହାଙ୍କ ମସ୍ତକେ ନେଇ ଦୂର୍ବାକ୍ଷତ ଦେଲେ ।

ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି ସେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣ ତାଙ୍କର କମଳ ଲୋଚନ ।

ତାଙ୍କ ରୂପ ଦେଖିକରି ସର୍ବ ଋଷିମାନେ

କନ୍ଦର୍ପ ଜ୍ଵରରେ ଘାରି ହୋଇଲେ ତକ୍ଷଣେ ।

ବୃକ୍ଷମାନଙ୍କ ମୂଳରେ ଆଉଜିଲେ ଯାଇ

କନ୍ଦର୍ପର ଜ୍ଵରରେ ବୁଡ଼ିଲା ତାଙ୍କ ଦେହୀ ।

ମୁନିଙ୍କର କାମଜ୍ଵର ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀରାମ

ବୋଇଲେ ମୋ ରୂପ ଦେଖି ହୋଇଲେ ଅଜ୍ଞାନ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ତପୀଗଣେ

ତୁମ୍ଭର କଥା ସକଳ ଜାଣିଲୁ ସୁମନେ ।

ଆମ୍ଭରୂପ ଦେଖି ମଦନରେ ବଶ ହେଲ

କନ୍ଦର୍ପ ରସରେ ତୁମ୍ଭେ ଚିତ୍ତ ବୁଡ଼ାଇଲ ।

ଏଥିର କାରଣ ଆମ୍ଭେ କହିବା ଥୋକାଏ

କାମଭୋଗ ଇଚ୍ଛା ଯେବେ ହେଲା ତୁମ୍ଭ କାୟେ ।

ଯୁବତୀର ରୂପ ତୁମ୍ଭେ ଧରିବ ହେ ମୁନି

ତହିଁର ଉପାୟ କହିଦେବା ପରିମାଣି ।

ଦ୍ଵାପରଯୁଗରେ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ତିରୀ ରୂପ ହୋଇ

ଗୋପେ ଜନମିବେ ଗୋପାଳୁଣି ନାମ ବହି ।

ଷୋଳସସ୍ର ମୁନି ତୁମ୍ଭେ ଗୋପାଳିଣୀ ହେବ

ଗୋପନଗରରେ ତୁମ୍ଭେ ଜନମ ଲଭିବ ।

ମଥୁରାରେ କଂସ ପାଇଁ ଜନମ ଲଭିବୁଁ

ପୃଥିବୀର ମହାଭାର ଉଶ୍ଵାସ କରିବୁଁ ।

କଂସ ଡରେ ବସୁଦେବ ମୋତେ ଘେନିଯିବ

ଗୋପପୁରେ ନନ୍ଦଘରେ ଛାଡ଼ିଣ ଆସିବ ।

ଅଷ୍ଟବର୍ଷ ଆମ୍ଭେ ଯାଇ ରହିବୁ ସେଠାରେ

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ବିନାଶିବୁ ମଥୁରା ପୁରରେ ।

ଗୋପରେ ତୁମ୍ଭେ ତରୁଣୀ ରୂପେ ଜନମିବ

ନିଜ ଭର୍ତ୍ତା ଗୋପାଳଙ୍କୁ ସେଠାରେ ପାଇବ ।

ସେ ଗୋପାଳମାନେ ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗ ନ ଛୁଇଁବେ

ନପୁଂସକ ରୂପଧରି ଦିନ ନେଉଥିବେ ।

ନନ୍ଦର ଗୃହରେ ଆମ୍ଭେ ବାଳରୂପ ଧରି

କ୍ରୀଡ଼ା ଛଳେ ଚରାଇବୁ ଆନନ୍ଦେ ବାଛୁରୀ ।

ଯମୁନା କଦମ୍ବ ମୂଳେ କରିଥିବୁ ଠଣା

ବୃନ୍ଦାବନେ କେଳି ଆମ୍ଭେ କରିବୁ ରଚନା ।

ମୋହନ ବଂଶୀ ବଜାଇ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୋହିବୁ

ବୃନ୍ଦାବନେ ତୁମ୍ଭସଙ୍ଗେ କେଳି ଆରମ୍ଭିବୁ ।

ପ୍ରେମାଲିଙ୍ଗନ କରିବ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭ ତୁଲେ

ନିଜ ଶରୀର ପାଇବ ତେବେ ଅନ୍ତଃକାଳେ ।

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ବାକ୍ୟ କହି ଭଗବାନ

ସୀତା ଘେନି ଅରଣ୍ୟରେ ପଶିଲେ ଯାଇଣ ।

ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିଲଟିକି ଗୋ ଦେବୀ ମହାମାୟି

ଏସନକ ପ୍ରକାରେ ଗୋ ଥିଲେ ମୋର ତହିଁ ।

ଏଣୁକରି ଆମ୍ଭେ ତାଙ୍କୁ ନ ପାରୁ ମୁରୁଛି

ପ୍ରକୃତିଗତ ସେମାନେ ନ ପାରୁଁ ଉପେକ୍ଷି ।

ପୂର୍ବେ ବିଶ୍ଵନାଥ ତାଙ୍କୁ ଦେଇଥିଲେ ବର

ତହିଁର ପୂରୁବ କଥା ଶୁଣ ତୁ ବିଚାର ।

ସତ୍ୟଯୁଗର ବାରତା ଶୁଣ ସଙ୍ଗାତୁଣି

ଏକମନେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରାଣର ମିତଣି।

ତହିଁ ଥାଆନ୍ତି ଷୋଡ଼ଶ ସସ୍ର ମୁନିମାନେ

ଗଙ୍ଗାକୂଳେ ତପ କରୁଛନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ବାଲୁକାର ଲିଙ୍ଗ ସ୍ଥାପି ଧୂପଦୀପ ଦେଇ

ଗଇଶ ବିଲ୍ଵ ପତର ଦୁଦୁରା ଚଢ଼ାଇ ।

ଘଣ୍ଟାର ଶବଦକରି କରତାଳି ବାଇ

ଶ୍ରୀବିଶ୍ଵନାଥଙ୍କୁ ମନମଧ୍ୟେ ଥାନ୍ତି ଧ୍ୟାୟି ।

ତାହାଙ୍କର ତପସ୍ୟା ଦେଖିଣ ବିଶ୍ଵନାଥ

ପରସନ୍ନ ହୋଇଣ ବୋଇଲେ ଉମାକାନ୍ତ ।

ଏଡ଼େବଡ଼ ତପ ଗୋଟା କିପାଇଁ କରୁଛ

କାୟା କଦର୍ଥନ କରି ବ୍ୟଥା ପାଉଅଛ ।

ଏହା ଶୁଣି ତପୀମାନେ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ଯେବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ ।

ଏକ ବର ମାଗିବୁଁ ହୋ ଯେବେ ପାର ଦେଇ

ତେବେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର କଷ୍ଟ ପାର ହୋଇ ।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ପୁଛିଲା କିପାଁ ତପ କର

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ତହିଁର ବିଚାର ।

ଏଡ଼େ ତପ ଆମ୍ଭେମାନେ କରୁଛୁ ଯହିଁକି

ତପସ୍ୟା ଫଳରୁ ଆମ୍ଭେ ପାଉଁ ଯେପରିକି ।

ବିଶ୍ଵନାଥ ବୋଇଲେକ ନିଶ୍ଚେଁ ଦେବୁଁ ବର

ପ୍ରସନ୍ନ ଚିତ୍ତରେ ତୁମ୍ଭେ ମାଗ ଆମ୍ଭଠାର ।

ତପସ୍ଵୀମାନେ ତାଙ୍କର ଆଜ୍ଞାରେ କହନ୍ତି

ଏକମନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ପଶୁପତି ।

ମୋକ୍ଷଗତି ପାଇବୁଁ ଏସନ ବର ଦେବ

ତେବେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇବୁ ଆହେ ମହାଦେବ ।

ମୁନିଙ୍କର ମୁଖରୁ ଏସନ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ରହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଶୂଳପାଣି ।

ଯୋକ୍ଷଗତି ପାଇଁ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବର ମାଗିଲ

ଆମ୍ଭଯୋଗେ ସେହି କଥା ନୋହିବ ସଫଳ ।

ଯେ ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି ଜଗତର ସାଇଁ

ସେହି ସିନା ମୋକ୍ଷ ବର ସବୁଙ୍କୁ ଦିଅଇ ।

ଭକତବତ୍ସଳ ସେହୁ କରୁଣା ସାଗର

ସମସ୍ତ ଦେବତାଙ୍କର ଅଟନ୍ତି ଠାକୁର ।

ଯେଣୁକରି ମୋତେ ତୁମ୍ଭେ ସେବା କଲ ମୁନି

ଏଥିର କାରଣ ଶୁଣ ଆହେ ତପୋଧନୀ ।

ସେବା କରିବା ତୁମ୍ଭର ବିଫଳ ନ ହେଉ

ସେବାରେ ଫଳ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ ।

ତ୍ରେତା ଅନ୍ତେ ଦ୍ୱାପରରେ କହ୍ନା ଅବତାରେ

ନାରାୟଣ ଅବତାର ହେବେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ।

ପୃଥିବୀର ମହାଭାର ଉଶ୍ଵାସିବା ପାଇଁ

ମଥୁରାପୁରେ ଜନ୍ମିବେ ଦେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବସୁଦେବଙ୍କ କୁଳରେ ହରି ହେବେ ଜାତ

କଂସ କେଶୀ ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ କରିବେ ନିପାତ ।

କଂସ ଡରେ ବସୁଦେବ ଚୋରାଇଣ ନେବ

ଗୋପେ ନନ୍ଦର ଗୃହରେ ଛାଡ଼ିଣ ଆସିବ ।

ଆଠବର୍ଷ ପରିଯନ୍ତେ ସେଠାରେ ରହିବେ

ତେବେ ସେ ଅସୁରବଳ ନିଧନ କରିବେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଷୋଳସସ୍ର ମୁନି ଏମନ୍ତ କରିବ

ଗଉଡ଼ୁଣୀ ରୂପେ ଗୋପେ ଜନମ ଲଭିବ ।

ବ୍ରଜସ୍ତିରୀ ରୂପେ ତହିଁ ହେବ ତୁମ୍ଭେ ଜାତ

ନପୁଂସକ ହୋଇବେଟି ତୁମ୍ଭ ନିଜ କାନ୍ତ ।

ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗ କେବେହେଁ ନ ଛୁଇଁବେ ଗୋପାଳ

ନପୁଂସକ ହୋଇ ବଞ୍ଚୁଥିବେ ଦିନ କାଳ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ସ୍ତିରୀରୂପେ ଗୋପେ ଜାତ ହେବ

ପ୍ରେମ ଭକତି ଭାବରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବ ।

ସର୍ବଦା ଭଜିବ ତୁମ୍ଭେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କୁ ମନେ

ଭୋଜନ ଶୟନେ ଭଳୁଥିବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନେ ।

ପ୍ରେମଭାବେ ସେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରିବେ

ହାସ୍ୟ ପରିହାସରେ ସେ ଦିନ ବଞ୍ଚୁଥିବେ ।

ବେଣୁଧ୍ଵନି କରି ମୋହୁଥିବେ ତୁମ୍ଭ ଚିତ୍ତ

ଏକମନେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ତହିଁର ବୃତ୍ତାନ୍ତ ।

ଶୁଣ ତୁ ହୋ ପରୀକ୍ଷିତ ଏ ପୁରାଣ ଧ୍ଵନି

ପଞ୍ଚ ମହାପାତକ ତୁ ଖଣ୍ଡ ଏହା ଶୁଣି ।

ଶ୍ରୀବାସୁଦେବ ରୁକ୍ମିଣୀ ଆଗରେ କହନ୍ତି

ଶୁଣିଲେ ମହାପାତକ ନ ଆସଇ କତି ।

ତୁ ଯେ ପୁଛିଲୁ ମଥୁରା ମଙ୍ଗଳ ଚରିତ

ଏକମନେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ତହିଁର ବୃତ୍ତାନ୍ତ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଜଗତର ପତି

ଜଗତଜନଙ୍କ ହିତେ ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତି ।

ରତନ ସିଂହାସନରେ ବିଜେ କରିଅଛ

ଭୃତ୍ୟଜନମାନଙ୍କର ଆରତ ନାଶୁଛ ।

ଅବିକାର ପୁରୁଷ ହେ ବିକାର ତୋ ନାହିଁ

କଇବଲ୍ୟଦାତା ତୁହି ଅଟୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଗୋପୀଙ୍କି ଘେନିଣ ଗୋପେ କରୁ ତୁ ରାହସ

ରାଧା ତୁମ୍ଭ ବାମପାର୍ଶ୍ଵେ ଥାନ୍ତି ପୀତବାସ ।

ଶତେକ ଫଣା ଉପରେ ବିଜେ ଦେବହରି

ଅଷ୍ଟଦଳ ଅଷ୍ଟକନ୍ୟା ଥାଆନ୍ତି ଆବୋରି ।

ସେ ସିଂହାସନ ମହିମା କେ କହି ପାରଇ

ପଟାନ୍ତର ଦେବା ପାଇଁ ଆଉ କିଛିନାହିଁ ।

କୋଟି ଯୁଗ ଧ୍ୟାୟି ଦେବେ ନ ପାଇଲେ ଯାହା

ମୋର କିବା ଶକ୍ୟ ଅଛି ବର୍ଣ୍ଣବାକୁ ତାହା ।

ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତଦାସ ଅଟେ ଦୀନହୀନ ଅତି

ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣବିନୁ ନାହିଁ ଅନ୍ୟଗତି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ରାଜା

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କଲେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା ।

ତଦନ୍ତରେ କେଉଁ କଥା ହୋଇଲା ଗୋସାଇଁ

ଅପୂର୍ବ କଥା ଗୋଟିଏ ପଚାରିବି ମୁହିଁ ।

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ଅଟ ନାରାୟଣ

କଥାଏ ପୁଛିବି ମୁହିଁ କର ଅବଧାନ ।

ରାଧିକା ତୁମ୍ଭର ଲେଖାରେ ତ ମଉଳାଣୀ

ତାକୁ କେମନ୍ତେ ହରିଲ ଆହେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବୃଷଭାନୁ ନୃପଙ୍କର ଅଟନ୍ତି ସେ ଜେମା

ଗଉଡ଼ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାଙ୍କୁ ବିଭା ହେଲା ବାମା ।

ବିଭା ହେବାର ବୃତ୍ତାନ୍ତ କହ ଚକ୍ରପାଣି

ସେ କଥା ଶୁଣିଲେ ଭ୍ରାନ୍ତି ଯିବ ଏହିକ୍ଷଣି ।

ପୂର୍ବର କଥା କେମନ୍ତେ ଗୋପୀଏ ଜାଣିଲେ

ବିମ୍ବାଧରେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହାସ୍ୟ ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ମାୟାଧର ପୁରୁଷ ତୁ ଜାଣ ସର୍ବମାୟା

ଅଷ୍ଟପାଟରାଣୀ ଦେହେ ଲୁଚାଇଲୁ କାୟା ।

ତହୁଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ସର୍ବ ନାରୀ

ଶ୍ରୀରାଧାଙ୍କର ଚରିତ କହିବା ବିସ୍ତାରି ।

ବ୍ରହ୍ମା କ୍ଷୀରାବ୍‌ଧି ନିକଟେ ଯାଇ ଜଣାଇଲେ

ଅସୁର ଭୟରୁ ରକ୍ଷା କର ତୁମ୍ଭେ ଭଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସ୍ତୁତି ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଶ୍ରବଣରେ

ଚକ୍ଷୁ ଫେଡ଼ିଣ ତାହାଙ୍କୁ ଚାହିଁଲି ସତ୍ଵରେ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ନମସ୍କାର କଲେ

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ପାଦରେ ଶୋଇଲେ ।

ମଥା ପୋତିଣ ବସିଲୁ ଆମ୍ଭେ ମୌନହୋଇ

ମୌନ ଦେଖି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କମ୍ପିଲାକ ଦେହୀ ।

ତହୁଁ ବହୁତ ବିକଳ ହୋଇଲେ ବେଦବର

ଦେବତାମାନେ ବିକଳ ହୋଇଲେ ଅପାର ।

ବହୁ ସ୍ତୁତି କଲେ ସର୍ବେ ଆମ୍ଭ ମୁଖ ଚାହିଁ

ନ ରଖିଲେ ନାଶ ଆମ୍ଭେ ଗଲୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦେବତାଙ୍କର ଆତଙ୍କ ମନରେ ଜାଣିଲୁଁ

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ଯେ କଥାନ୍ତ ବଣ୍ଟିଲୁଁ ।

ବୋଇଲୁ ଦେବତାଗଣ ଅଟ ଅନ୍ଦମତି

ଅସୁରଙ୍କୁ ବର ଦିଅ ଏସନକ ରୀତି ।

ନ ନିବାରି ମୋ ପାଶରେ ଗୁହାରି ଯେ କର

ଏକଥା ତୁମ୍ଭର ପୁଣ କେବଣ ବେଭାର ।

ଇତି ପୂର୍ବେ ତ୍ରେତାଯୁଗେ ରାମ ଅବତାରେ

ଅମରବର ଯେ ଦେଲ ବିଶ୍ରବା କୁମରେ ।

ଚଉଦଭୁବନୁ ସେହୁ ଜିଣିଲାକ ବଳେ

ତହୁଁ ସେ ବାହିଲା ରଥ ଅମର ମଣ୍ଡଳେ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ବଶୀଭୂତ ହୋଇଲ ତାହାର

ସେବାକଲ ଯାଇ ତାକୁ ଆସ୍ଥାନ ତଳର ।

ବେଦବର ତାହା ପାଶେ ବେଦ ପଢ଼ୁ ତୁହି

ଏହି ସୁରପତି ଦ୍ଵାରପାଳ ହୋଇଥାଇ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ତା ପାଶେ ରାନ୍ଧି ପରଷଇ

ବୈଦ୍ୟପଣେ ତାକୁ ଯମଦେବତା ଖଟଇ ।

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ତାହାର ବସ୍ତ୍ର ପଖାଳଇ

ପବନ ଦେବତା ତାକୁ ଚାମର ବିଞ୍ଚଇ ।

ଏହିରୂପେ ରାବଣକୁ ସେବାକରି ନିତ୍ୟେ

ବୃହସ୍ପତି ଯାଇ ପାଞ୍ଜି କହଇ ନିରତେ ।

ମହାବଳବନ୍ତ ସେହି ଅଟଇ ଅସୁର

ଦେବତାଙ୍କଠାରୁ ସେହି ଅଟେ ବଳୀୟାର ।

ବିକଳେ ମୋ ପାଶେ ଯାଇ ଗୁହାରି କରିଲ

ରାବଣ ଭୟେ ଛାଡ଼ିଲୁଁ ଆମ୍ଭେ ସ୍ଵର୍ଗପୁର ।

ତୁମ୍ଭର ବିକଳେ ମୁହିଁ ମଞ୍ଚେ ଜନମିଲି

ଗରୁଡ଼ ନ ଚଢ଼ି ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ନ ଧଇଲି ।

ମନୁଷ୍ୟ ରୂପ ଧରିଣ ମାଇଲି ରାବଣ

ଏଥକୁ ବିଚାର ଯେ ନ କଲ ସୁରଗଣ ।

ତୁମ୍ଭ ଛଳେ ମୁହିଁ ଯାଇ ଅସୁର ନାଶିଲି

ତୁମ୍ଭପାଇଁ ରାବଣକୁ ସଂହାର ମୁଁ କଲି ।

ସେକାଳରେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷକଲେ ମୋତେ

ମୁଖ ନ ଚାହିଁବ ବୋଲି ବୋଇଲ ସମସ୍ତେ ।

ରାମ ଅବତାରେ ମୁହିଁ ପାଇଲି ଯେ କଷ୍ଟ

ବହୁତର କଷ୍ଟ ମୋତେ ଦେଲା ସେ ପାପିଷ୍ଠ ।

ଦୁଃଖରେ ଆସିଣ ମୁହିଁ ଶୋଇଅଛି ଏଥେ

ପୁଣି ତୁମ୍ଭେମାନେ ଆସି ଜଣାଉଛ ମୋତେ ।

ମଞ୍ଚପୁରେ ମୁହିଁ ଆଉ ନୋହିବ ଜନମ

ରାକ୍ଷସ ନ ବଧିବି ମୁଁ ଭଲରୂପେ ଜାଣ ।

ଆମ୍ଭର ମୁଖରୁ ଏସନକ କଥା ଶୁଣି

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି କହିଲେକ କୁଶପାଣି ।

ଏବେ କହ୍ନା ଅବତାର ତୁମ୍ଭର ହୋଇବ

ମଥୁରାରେ ଜନ୍ମ ଲଭି ଗୋପରେ ବଢ଼ିବ ।

ଷୋଳସସ୍ର ବ୍ରହ୍ମଋଷି ଗୋପୀ ରୂପ ଧରି

ଗୋପାଳୁଣୀ ରୂପେ ତହିଁ ଥିବେ ଅବତରି ।

କମଳିନୀ ଜାତ ହେବ ବୃଷଭାନୁ ଘର

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭର ସେ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗ ଶରୀର ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଂଶେ ଅଷ୍ଟବଂଶୀ ଲଭିବେ ଜନମ

ପରଂବ୍ରହ୍ମ ରୂପେ ତାଙ୍କୁ କରିବ ରମଣ ।

ବିରହ ବଂଶୀଗୋଟିକ ବ୍ରହ୍ମା ମୋତେ ଦେଲେ

ସେଥିରେ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ମୋହିବ ଯେ ଭଲେ ।

ଏତେକ କହିଣ ବ୍ରହ୍ମା ମଉନ ହୋଇଲେ

ସତ୍ୟ ବଚନ କହିଣ ମୋତେ ଭଣ୍ଡାଇଲେ ।

ତାଙ୍କ ବଚନରେ ମୁହିଁ ଗୋପରେ ବଢ଼ିଲି

ଗୋପାଳୁଣୀଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ପ୍ରିୟଭାବ କଲି ।

ନିତ୍ୟସ୍ଥଳେ ରାଧିକାଙ୍କୁ ବାମରେ ବସାଇ

ନିତ୍ୟ ରାହସ କରଇ କ୍ରୋଡ଼ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ ।

କ୍ଷଣକାଳ ରାଧିକାଙ୍କୁ ନ ପାରେ ମୁରୁଛି

ନିତ୍ୟ ରାହାସରେ ବାଧା ନ ହୁଅଇ କିଛି ।

ରାଧା ନାମ ଗୋଟି ଆଗେ ପଛେ ମୋର ନାମ

ରାଧାପତି ବୋଲି ମୋତେ କରନ୍ତି ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ ।

ତୁମ୍ଭେ ପଚାରୁଛ ମୋତେ ରାଧାରୂପ ଗୁଣ

ପଟାନ୍ତର ରୂପ ନାହିଁ ତିନି ଭୁବନେଣ ।

ତୁମ୍ଭର ରୂପ ନୁହଇ ରାଧାର ସମାନ

ଅଯୋନିସମ୍ଭୁତା ସେହୁ ଅଟେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେଣ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମୁଖରୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇ ରହିଲାକ ବୀରମଣି ।

ବୋଇଲେ ହେ ଅବଧାନ କର ଚକ୍ରଧର

ଅଯୋନିସମ୍ଭୁତା ତାଙ୍କୁ କହିଲ ମୁଖର ।

ବୃଷଭାନୁ ନନ୍ଦିନୀ ସେ ଅଟେ କମ୍ବୁପାଣି

ଭୁଲାଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହୁଅଛ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଶ୍ରୀମାୟାଧର ପୁରୁଷ ସବୁ ତୁମ୍ଭ ଜାଣ

ମାୟା ନ କରି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହ ନାରାୟଣ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସତ୍ୟଭାମା ଯେ ପଚାରନ୍ତି ହସି

ତାହାଙ୍କୁ କହନ୍ତି ମୃଦୁହାସେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଯେତେବେଳେ ମଞ୍ଚକୁ ମୁଁ ହୋଇଲି ବାହାର

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ପଠାଇ ଦେଲି କରି ଆଗୁଁ ସାର ।

କାଳିନ୍ଦୀ ଯମୁନା ନଦୀ ଉତ୍ତର କୂଳରେ

ବୃଷଭାନୁ ରାଜପଣ କରଇ ତହିଁରେ ।

ପଦ୍ମ - ଫୁଲ ଗଛମାନ କାଳିନ୍ଦୀରେ ଥାଇ

ଅନେକ କମଳ ପୁଷ୍ପ ତହିଁରେ ଫୁଟଇ ।

କୌତୁକେ ଭ୍ରମରମାନେ କରୁଥାନ୍ତି ଖେଳା

ନାନାବିଧ ପକ୍ଷୀ ତହି କରୁଥାନ୍ତି ଲୀଳା ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମଞ୍ଚକୁ ଅଇଲେ

ପଦ୍ମ ପତ୍ରର ଉପରେ ଶୟନ ସେ କଲେ ।

ଦେଖିକରି ପବନ ଯେ ବହେ ଖରତର

ମଳୟ ପବନେ ଦେହ ହୋଇଲା ଶୀତଳ ।

ବାଳିକାର ରୂପଗୋଟି ଧଇଲା ତରୁଣୀ

ସାକ୍ଷାତେ ରାଧିକା ଦେବୀ ଅଟଇ ପଦ୍ମିନୀ ।

ସୌରଭ ଘେନି ବହଇ ମଳୟ ସମୀର

କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଚନ୍ଦ୍ରବାର ଅଟେ ସେ ଦିନର ।

ବାୟବ୍ୟ ନାମେ କରଣ ଅଟେ ସେ ଦିନର

ତହିଁ ପୁଣି ଆୟୁଷ୍ମାନ ଯୋଗଟି ଆବର ।

ଦ୍ଵିଜା ନାମରେ ନକ୍ଷତ୍ର ଶେଷ ଲଗ୍ନ ବେଳେ

ମୃଗୟାକୁ ଗଲେ ବୃଷଭାନୁ ନୃପବରେ ।

ଚଳି ଯାଉଥିଲେ ସେହି କାଳିନ୍ଦୀ ତଟରେ

ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଲା କମଳ ବନର ଭିତରେ ।

ସୁରଙ୍ଗ କୁସୁମମାନ ଦେଖି ନୃପବର

ଆଣିବା ନିମନ୍ତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବଳିଲା ତାଙ୍କର ।

ଭୃତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ଫୁଲ ଯୋଡ଼ିଏ ତୋଳିଣ ଆଣ ଏହିକ୍ଷଣ ।

ରାଜାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଭୃତ୍ୟ ଚଳିଗଲା

କାଳିନ୍ଦୀ ଭିତରେ ଯାଇ ବହନ ପଶିଲା ।

ପୁଷ୍ପ ତୋଳୁ ତୋଳୁ ତାର ନୟନ ପଡ଼ିଲା

ପତ୍ର ଉପରେ ଦୁହିତା ଗୋଟିଏ ଦେଖିଲା ।

ଦଇବର କୃତ୍ୟ ତାହା କେ କରିବ ଆନ

ଭୃତ୍ୟ ତାକୁ ନିରେଖିଲା ହୋଇ ହର୍ଷ ମନ ।

ଦେଖିଲା କନ୍ୟା ଗୋଟିଏ ଶୋଇଛି ପତ୍ରରେ

କୃଷ୍ଣପକ୍ଷେ ଚନ୍ଦ୍ରମା କି ଉଇଁଛି ସେଠାରେ ।

କୋଟିଏ ରତି ତାହା ରୂପକୁ ନୋହେ ସରି

ପଟାନ୍ତର ଦେବାକୁ ଯେ ନାହିଁ ତିନିପୁରି ।

ଦେଖିକରି ଭୃତ୍ୟ ତହୁଁ ଅଇଲା ବହନ

ବେଗେ ଯାଇଁ ଜଣାଇଲା ରାଜା ସନ୍ନିଧାନ ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଁ

ଅପୂର୍ବ କଥାଏ ଦେଖି ଅଇଲଇଁ ମୁହିଁ ।

ପଦ୍ମପତ୍ରେ ଶୋଇକରି ଦେଉଅଛି ରାବ

ସେ କନ୍ୟାକୁ ଦେଖିବ ଚାଲ ହୋ ନୃପଦେବ ।

ଚନ୍ଦ୍ରକିରଣ ପରାୟେ ତା ରୂପ ଦିଶଇ

ନିର୍ଧୂମ ଅନଳ ଜିଣି ତେଜ ବିକାଶଇ ।

ସ୍ଵଂୟ କମଳା ଦେବୀ କି ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ

କୋଟିଏ ରତି ନୁହଇ ତାହାର ସ୍ଵରୂପ ।

ଭୟରେ ତାହାର ପାଶେ ନ ପାରିଲି ଯାଇ

ଦଇବ ପୁରୁଷ ଯାହା ଅଛଇ ଭିଆଇ ।

ଆପଣା ନୟନେ ବୃଷଭାନୁ ନିରେଖିଲା

ହୃଦ - ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ସେହୁ କଥାନ୍ତ ବାଣ୍ଟିଲା ।

ରତି କିବା ସ୍ଵର୍ଗପୁରୁ ଅଇଲା ମଞ୍ଚକୁ

କମଳା ଆସେ କି ଲୋଭ କରିଣ ଫୁଲକୁ ।

ଏହା ରୂପ ଦେଖି ମନ ମୋହି ଯାଉଅଛି

ବହୁ ଉପକାର ହେବ ଚିତ୍ତିରେ ଭାବୁଛି ।

ଏତେକ ବିଚାର ରାଜା ମିଳିଲା ପାଶରେ

ଭୟକରି ତାହାକୁ ସେ ନ ଧରେ କୋଳରେ ।

ଦଇବର ବଶ ହୋଇ ରାଜା ଭୋଳ ହେଲା

ଦୁହିତା ଗୋଟିକୁ ହସ୍ତେ ଯାଇଣ ଧଇଲା ।

ଦୁଇହାତ ନେଇ ଲଗାଇଲା ହୃଦୟର

ପଦ୍ମବନୁ ଘେନିଣ ଅଇଲା ନୃପବର ।

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା କିଛି ନାହିଁ ମୋହର କର୍ମରେ

ଦୈବେ କନ୍ୟାଗୋଟିଏ ମୁଁ ପାଇଲି ଏଠାରେ ।

ତାକୁ ଘେନି ନରପତି ଦୋଳାରେ ବସାଇ

ଆପଣା ଗୃହକୁ ଗଲା ବେଗ ବେଗ ହୋଇ ।

ନିଜର ମନ୍ଦିରେ ଯାଇ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ

ଭାର୍ଯ୍ୟା ଚଞ୍ଚଳାକୁ ବେଗେ ରାଇଲାକ ପାଶ ।

ବୋଇଲା ଗୋ ରାଣୀ ମୋର କଥା ଏକ କର

ଏ ଦୁହିତା ଗୋଟି ନେଇ ତୁହି ପ୍ରତିପାଳ ।

ଦୁହିତାର ରୂପ ଦେଖି ରାଣୀ ପଚାରଇ

ଏମନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦେଖିଛ କି କେହି ।

ଜାଣିଥାଅ ନିଶ୍ଚୟ ଏ ଅଟେ କମଳିନୀ

ନାରାୟଣଙ୍କ ଘରଣୀ କଷ୍ଟ ନିବାରିଣୀ ।

ଏହା ଯୋଗରେ ଅପୁତ୍ର ଦୋଷ ମୋର ଯିବ

ମୋହର କର୍ମକୁ ୟାକୁ ଦେଇଛି ଦଇବ ।

ପଦ୍ମବନରୁ ଜନ୍ମିଛି ଅଟେ ବଡ଼ ଶୋଭା

ନାମ ଗୋଟି ଯେ ଏହାର ଦେବି ମୁହିଁ ରାଧା ।

ଭିତର ପୁରକୁ ଘେନିଗଲେ ମହାଦେଈ

ଅତି ଯତନ କରିଣ କନ୍ୟାକୁ ପାଳଇ ।

ରତ୍ନ ଖଟର ଉପରେ ଶୁଆଇଲେ ନେଇ

ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର ଚାନ୍ଦୁଆ ଟାଣିଲେକ ତହିଁ ।

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇଣ ଶୋଇଲାକ ବାଳୀ

କ୍ଷୀର ନ ଛୁଅଇଁ ସେହି ଫୁଲର ଦୁଲାଳୀ ।

ମଳମୂତ୍ର ତାର ନାହିଁ ନିର୍ମଳ ଶରୀର

ଉତ୍ତାନଶାୟୀରେ ଶୋଇଅଛି ପଲଙ୍କର ।

ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି ତାର ମୋର ଚରଣରେ ଦେଇ

ବିଚାରି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମ ହେବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଯେତେବେଳେ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମହେବେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର

କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ ମୁହିଁ ହୋଇବି ସୁସ୍ଥିର ।

କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଗୋପେ ଯେବେ ହେବେ ଅବତର

ତେବେ କ୍ଷୀର ଦିର ମୁହିଁ କରିବି ଆାହାର ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦେବୀ ମଉନ ହୋଇଲେ

କାହାରି ସଙ୍ଗରେ କଥା ଭାଷା ନ କହିଲେ ।

ବାଳୁତ ରୂପ ଗୋଟିକି ଦେବୀ ନ ଛାଡ଼ିଲା

ଜଡ଼ ସ୍ଵରୂପ ହୋଇଣ ମଉନେ ରହିଲା ।

ଯେଉଁ ଗୃହରେ ଦେବୀଙ୍କି ଶୁଆଇଲେ ନେଇ

ସେ ଗୃହେ ଜନ ମନୁଷ୍ୟ ନ ପଶିଲେ କେହି ।

ତହୁଁ ଏମନ୍ତେ ଥୋକାଏ କାଳ ବହିଗଲା

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ଅବସ୍ଥା ଦେବୀ ନ ଛାଡ଼ିଲା ।

ଶୁଣ ତୁହି ରୁକ୍ମଣୀ ଗୋ ଭୀଷ୍ମଙ୍କର ଜେମା

ଏକମନେ ରାଧିକାର ଜନ୍ମ ଶୁଣ କିନା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମୁଖରୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ସନ୍ତୋଷ ଚିତ୍ତେ ବିଚାରି ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ନନ୍ଦିନୀ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ କିସ ହେଲା ବୋଲ ହେ ଗୋସାଇଁ

ଆନନ୍ଦରେ ସେହି କଥା ଶୁଣିବଇଁ ମୁହିଁ ।

ତହୁଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ରାଜଜେମା

ଏଥିର ଚରିତ ଆମ୍ଭେ ବୁଝାଇ କହିବା ।

ଏସନ ପ୍ରକାର କେତେ କାଳ ବହିଗଲା

ସଭା ମଣ୍ଡାଇ ସ୍ଵର୍ଗରେ ମଘବା ବସିଲା ।

ବେନିରୁମ ପଠିଆଇ ଦେଲେ ନରହରି

ମଥୁରାର ଜନମ କି ହୋଇଲେ ମୁରାରି ।

ଅସୁରଙ୍କ ଭୟେ ରହି ନ ପାରିଲୁ ସ୍ଵର୍ଗେ

ଉପଦ୍ରବ କଲା କଂସ ବଇରତା ଭାବେ ।

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବା ବୋଲି ଦେବତା ଭାଳନ୍ତି

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଦେବତା ବୃହସ୍ପତିଙ୍କି ପୁଛନ୍ତି ।

ନାରଦଙ୍କୁ ପଠାଇଣ ଦେବା ତହୁଁ ଜବେ

ନାରଦ ଯାଇଣ ତହୁଁ ବୁଝିବେ ସେ କଥା  ।

ନାରଦଙ୍କୁ ପଠାଇଣ ତହୁଁ ବୁଝିବେ ସେ କଥା

ତେବେ ସିନା ଫିଟିଯିବ ଆମ୍ଭ ମନ ବ୍ୟଥା ।

ଏତେ ବୋଲି ବୃହସ୍ପତି ନାରଦଙ୍କୁ ରାଇ

ସକଳ ଚରିତ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ବୁଝାଇ ।

ଦେବତାଙ୍କ ବଚନରେ ସେ ନାରଦ ମୁନି

ଦଣ୍ଡ କମଣ୍ଡଳୁ ବୀଣା ସ୍ଵହସ୍ତରେ ଘେନି ।

ବିଭୂତି ଶରୀରେ ଲେପି ପିନ୍ଧ କଉପୀନ

ବେଦଧ୍ଵନି କରି ବାହିରିଲେ ତପୋଧନ ।

କଳି ଧୂକୁଡ଼ି ମୁଣିକୁ ଜାକିରେ କାଖର

ସ୍ଵର୍ଗପୁରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସନ୍ତି ମୁନିବର ।

ମଥୁରାପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଆସ୍ଥାନରେ ବସିଛନ୍ତି ଉଗ୍ରସେନ ଶିଷ୍ୟ ।

ଦେଖି ନାରଦ ମୁନିଙ୍କ ତ୍ଵରିତ ଉଠିଲା

ଶିରେ କର ନିବେଶିଣ ନମସ୍କାର କଲା ।

ସ୍ତୁତି ଉଚ୍ଚାରି କଲ୍ୟାଣ କଲେ ତପୋଧନ

ଆରୋଗ୍ୟ ଶରୀର ତୋର ହେଉ ନୃପରାଣ ।

ସୁକଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛା ଯହୁଁ କଲେ ତପୋବନ୍ତ

ତହୁଁ ବସିବାକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ନୃପନାଥ ।

କୁଶଳ ବାରତା ତାଙ୍କୁ ନାରଦ ପୁଛନ୍ତି

ସୁସ୍ଥ ଶରୀରରେ ପୁତ୍ର ପୌତ୍ର କି ଅଛନ୍ତି ।

କଂସ ବୋଲଇ ଗୋସାଇଁ ତୁମ୍ଭ ଆଶୀର୍ବାଦେ

ସମସ୍ତେ ହିଁ କୁଶଳରେ ଅଛୁଁ ଅପ୍ରମାଦେ ।

ନରପତି ପଚାରିଲେ ଥିଲ ମୁନି କାହିଁ

ନାରଦ ବୋଇଲେ ସ୍ଵର୍ଗୁ ଅଇଲୁଁ ଓହ୍ଲାଇ ।

ତୋତେ ଶଙ୍ଖୁଳିବା ପାଇଁ ଅଇଲୁ ଏଥକୁ

ଭାବିଲୁଁ କଲ୍ୟାଣ କରି ଆସିବୁ ରାଜାକୁ ।

ଏବେ ଆମ୍ଭେ ଯାଉଅଛୁ ଗୋପପୁର ଯାଏ

ଥରେ ଶଙ୍ଖୁଳି ଆସିବୁ ନନ୍ଦ ନୃପରାୟେ ।

ଏତେ କହିଣ ନାରଦ ଆସ୍ଥାନୁ ଉଠିଲେ

ବସୁଦେବଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ।

ବସୁଦେବ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଓଳଗି ହୋଇଲେ

ମୋ କଷଣ ଦେଖ ବୋଲି ତାହାଙ୍କୁ କହିଲେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ କିଛି ନ ଭାଳ ତୁ ବାବୁ

ଅଳପ ଦିନରେ ତୋର ଦୁଃଖ ଯିବ ସବୁ ।

ଦେବକୀ ବୋଇଲା ମୋର ଭାଇ କଂସାସୁର

ଅତି ନିଷ୍ଠୁର ଅଟଇ ସେହୁ ମହାବୀର ।

ସାତପୁତ୍ର ସେହୁ ମୋର ନିର୍ଦ୍ଦୟେ ମାଇଲା

ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭରେ ବେଳ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ଏହି ଗର୍ଭ ନାଶିବାକୁ ବିଚାରିଛି ଦେଖ

ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ମହାମୁନି ସର୍ବଜ୍ଞ ବିବେକ ।

ପୁତ୍ର କଷ୍ଟ ବାରମ୍ବାର ଦେଲା ଭୋଜସାଇଁ

ଗର୍ଭର କଷ୍ଟ ତ ସହି କେବେ ନ ସରଇ ।

ନିର୍ମାଖି ଶରୀର ମୋର କିପାଇଁ ରହିଛି

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ମୋର ବିକଳ ହେଉଛି ।

ଏତେ କହି ଦେବକୀ ଯେ ବିକଳେ କାନ୍ଦିଲେ

ହସ୍ତ ଧରିଣ ନାରଦ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧିଲେ ।

ବୋଇଲେ ବିକଳ ତୁହି ନ ହୁଅ ଦେବକୀ

ମୋହର ବାକ୍ୟ ଗୋଟିକ ଦୃଢ଼ ନୁହଇ କି ।

ପୁଣି ବସୁଦେବେ ଚାହିଁ ନାରଦ କହିଲେ

ମୋର କଥାଗୋଟି ଏବେ ଘେନ ତୁ ମନରେ ।

ଯେତେବେଳେ ପୁତ୍ର ଗୋଟି ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମିବ

ଏଥିର ଚରିତ ତୋତେ ବୁଝାଇବା ସର୍ବ ।

କୁମାର ଜନ୍ମିବାବେଳେ ଯାଗରକୁ ଥିବୁ

ଖଟୁଲିରେ ଥୋଇଣ ତୁ ପୁତ୍ରେ ଘେନିଯିବୁ ।

ନନ୍ଦଘରେ ସେ ପୁତ୍ରକୁ ଆସିବୁ ତୁ ଥୋଇ

ଦଇବ ଘଟନା ଏହା ପୂର୍ବୁ ହୋଇଛଇଁ ।

ତହିଁ ଅଷ୍ଟ ବର୍ଷ ଯାଏ ବଢ଼ିବେ ମୋହନ

ତେବେ ପୃଥିବୀ ଉଶ୍ଵାସ ହୋଇବଟି ଜାଣ ।

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଙ୍କ ସହିତ କଂସ ନାଶ ଯିବ

ତେବେ ପୃଥିବୀର ଭାରା ଉଶ୍ଵାସ ହୋଇବ ।

ଅଳ୍ପଦିନ ମାତ୍ରକ ତୁ ଦୁଃଖେ ରହିଥିବୁ

ତୋ ଘରେ ନାରାୟଣଙ୍କ ଜନମ ଦେଖିବୁ ।

ପୁନରପି କଥାଏ ତୁ ହେତୁ କରିଥିବୁ

ଆମ୍ଭର ବଚନ ହୃଦେ ଦୃଢ଼ ରଖିଥିବୁ ।

ଦଇବର ଭବିଷ୍ୟତ ଅଛଇ କଥାଏ

ସେଦିନ ନନ୍ଦର ଜନ୍ମିଥିବ ଦୁହିତାଏ ।

ନନ୍ଦ ଘରେ ପୁତ୍ର ଥୋଇ ଦୁହିତା ଆଣିବୁ

ଏହି ଗୁପ୍ତ କଥାଗୋଟି କାରେ ନ କହିବୁ ।

ଏତେ କହିଣ ନାରଦ ଗଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ

ଭବିଷ୍ୟତ କଥା କହିଦେଲେ ବିଦ୍ୟମାନେ ।

ଯମୁନା ନଦୀକି ମୁନି ପାର ହୋଇ ଗଲେ

ନଦୀର କୂଳରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦଣ୍ଡ କମଣ୍ଡଳୁ ବୀଣା କୁଶ ବିଡ଼ି ଥୋଇ

ମନରେ ବିଚାର କଲେ ସ୍ନାନ କରିବଇଁ ।

ଅତି ପବିତ୍ର ଅଟଇ ଏ ଯମୁନା ଜଳ

ଏହା ଭାବି ତହିଁ ସ୍ନାନ କଲେ ତପୀବର ।

ନିତ୍ୟକର୍ମ କରି ତହୁଁ ଗଲେକ ବାହାରି

କଦମ୍ବ ତଳେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ତପଚାରୀ ।

ତାହାକୁ ଦେଖିଣ ମୁନି ଅଳପ ହସିଲେ

ଏଥେ କୃଷ୍ଣ ରାହାସ କରିବେ ବିଚାରିଲେ ।

ଏହି ବୃନ୍ଦାବନ ଏହି ଯମୁନା ବାଲିରେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦ ପଡ଼ିବ ଏଥିର ଉପରେ ।

ଏହି କୁଞ୍ଜ ଲତା ମଧ୍ୟେ ଦେବ ନାରାୟଣ

ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ିବେ ଆନନ୍ଦ ଭାବେଣ ।

ଏହା ବିଚାରି ନାରଦ ମୁନି ଚଳିଗଲେ

ଗୋପାଳଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ମିଳିଲେ ।

ଗାଈ ବାଛୁରୀ ଘେନିଣ ସର୍ବ ଗୋପରାଣ

ଚରାନ୍ତେ ବନେ ଦେଖିଲେ ଯାଇ ତପୋଧନ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଏହାଙ୍କର ଅଟଇ ଜୀବନ

ଲୀଳା କରିବେ ଏହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଭଗବାନ ।

ଏହା ଭାବି ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ ମହାମୁନି

ନନ୍ଦର ନବରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣି ।

ଭିତର ପୁରରେ ନନ୍ଦ ବିଜେ କରିଥିଲେ

ନାରଦଙ୍କ ଆଗମନ ବାରତା ପାଇଲେ ।

ତରତରେ ନନ୍ଦ ଘରୁ ବାହାର ହୋଇଣ

ଭକ୍ତିଭରେ ମୁନିଙ୍କର ବନ୍ଦିଲେ ଚରଣ ।

ନମସ୍କାର କରି ତାଙ୍କୁ କହଇ ବଚନ

କି ଭାଗ୍ୟରେ ମୁହିଁ ଆଜି ପାଇଲି ଦର୍ଶନ ।

ଦୀନ ହୀନର ପୁରକୁ ବିଜେ ତପୋବନ୍ତ

ଶୁଭକର୍ମେ ଆଜ ମୁହିଁ ହୋଇଲି ପ୍ରାପତ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନନ୍ଦନ ଯେ ବିଜେ ମୋର ପୁରେ

ଦେଖି କୃତାର୍ଥ ହୋଇଲି ଏ ପାପ ଶରୀରେ ।

ଏତେବୋଲି ନରପତି ଶୁଦ୍ଧ ଜଳ ଘେନି

ନାରଦଙ୍କର ଚରଣ ଧୋଇଲେ ସେକ୍ଷଣି ।

ଝୀନ ବସନ ଘେନିଣ ଚରଣ ପୋଛିଲେ

ପାଦୋଦକ ଘେନି ହସ୍ତେ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲେ ।

ରତ୍ନ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ତାଙ୍କୁ ନେଇ ବସାଇଲେ

ହସ୍ତ ଯୋଡ଼ିକରି ନନ୍ଦ ଅଗ୍ରେ ଉଭା ହେଲେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ବସ ନନ୍ଦରାଣ

ସକଳ କୁଶଳ କହ ଆମ୍ଭର ଆଗେଣ ।

ପରଜାଏ କୁଶଳରେ ଅଛନ୍ତିଟି ତୋର

ଏକଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ ତୁ କହ ତୁ ସତ୍ଵର ।

ଗୋରୁ ଗାଈ ଦେଉଛନ୍ତିଟିକି କ୍ଷୀର ଭଲେ

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ତୋ ରାଜ୍ୟରେ ବର୍ଷୁଛିଟି କାଳେ ।

ଏହା ଶୁଣି ନନ୍ଦ ବୋଲେ ଆହୋ ତପଚାରୀ

ତୁମ୍ଭ ଆଶୀର୍ବାଦେ ସର୍ବ କୁଶଳ ମୋହରି ।

ଆବର କଥାଏ ମୁହିଁ କହୁଛି ଛାମୁର

ସାତଶ ପଞ୍ଚାଶ ବର୍ଷ ହୋଇଲା ମୋହର ।

ଆଜି ଯାଏ ପୁତ୍ର କନ୍ୟା କିଛିହିଁ ନୋହିଲା

ବିଧାତା ପୁରୁଷ ମୋତେ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଲା ।

ପୁତ୍ର ପାଇଁ ମନ ଦୁଃଖ କହିବଇଁ କେତେ

ଦୁହିତା ଗୋଟିଏ ସୁଦ୍ଧା ନ ମିଳିଲା ମୋତେ ।

ଆହେ ମହାମୁନି ତୁମ୍ଭେ ଦୟା ମୋତେ କଲ

ଶଙ୍ଖୁଳିବାର ନିମନ୍ତେ ମୋ ପୁରେ ଅଇଲ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୋତେ କହୁଛି କଥାଏ

କର୍ମରେ ତୋହର ଅଛି ମିଳିବ ତନୟେ ।

ଜଗତ୍‌କର୍ତ୍ତା ତୋର ଗୃହେ ହେବେ ଅବତାର

ହରି ବଳରାମ ତୋର ହୋଇବେ କୁମର ।

ଗଉଡ଼ କୁଳରେ ତୁହି ହୋଇଅଛୁ ଜାତ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ ନିଶ୍ଚେ ହେବେ ତୋର ସୁତ ।

ନିରଞ୍ଜନ ପୁରୁଷକୁ ଘେନିବୁ ଯେ ତୁହି

ପୂର୍ବ ଜନମର ଭାଗ୍ୟ ତୋହର ଅଛଇ ।

ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଥାଇଣ ଯଶୋଦା ଜାଣିଲେ

ଆସି ମୁନିଙ୍କର ପାଦେ ନମସ୍କାର କଲେ ।

ମୁନି ବୋଇଲେ କଲ୍ୟାଣ ହେଉ ମହାମାୟୀ

ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ହୋଇବେ ସନ୍ଦେହ କିପାଇଁ ।

ଯଶୋଦା ବୋଇଲେ ଭାଗ୍ୟବତୀ ମୁଁ ଅଟଇ

ଭୋ ମୁନି ତୁମ୍ଭର ଦୟା ମୋଠାରେ ଅଛଇ ।

ତୁମ୍ଭର ଦୟା ଥିଲାକୁ ଶଙ୍ଖୁଳିଲ ଥରେ

ପୂର୍ବଭାଗ୍ୟ ମୋର ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ମୁନିବରେ ।

ତୁମ୍ଭର କଲ୍ୟାଣ ମୋତେ ହେଉ ପରାପତ

ମହର୍ଷି ବୋଇଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣହେଉ ମନୋରଥ ।

କେଭେ ଜାଣ ଅନ୍ୟମତ ନୋହିବଟି ଏହା

ତୋର ଘରେ ଅବତାର ହେବେ ଚଉବାହା ।

ଏତେ କହିଣ ନାରଦ ବହନ ଉଠିଲେ

ଗୋପପୁର ଭିତରକୁ ବେଗେ ଚଳିଗଲେ ।

ପ୍ରଥମେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ଦୂତିକା ମନ୍ଦିରେ

ତାହାର ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଲା ନାରଦ ଉପରେ ।

ଦେଖିକରି ସହଚରୀ କରି ନମସ୍କାର

କିମର୍ଥେ ଏଥେ ବିଜୟ କଲ ମୁନିବର ।

କୃଷ୍ଣ ଆଜିଯାଏ ଗୋପେ ନୋହିଲେ ଜନମ

କିସ ଦେଖିବା ନିମନ୍ତେ ଆସ ତପୋଧନ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ଚିନ୍ତା ନ କର ଏଥିକି

ଥୋକେ ଦିନ ରହ ତୁମ୍ଭେ ସକଳ ଉପେକ୍ଷି ।

ଅବଶ୍ୟହିଁ ନାରାୟଣ ଆସିବେଟି ଏଥେ

ଦଇବ ଭିଆଇଅଛି ଜାଣିଥାଅ ଚିତ୍ତେ ।

ଦୂତି ବୋଲେ କେତେଦିନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସିବେ

କହ ତୁମ୍ଭେ ମୁନିବର ଜାଣିବୁଟି ଆମ୍ଭେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ ସୁମୁହିଁ

ଦେବକୀ ଗର୍ଭୁ ମିଳିବେ ଆସି ବେନିଭାଇ ।

ଏଥିରେ ତୁମ୍ଭେ ସନ୍ଦେହ ନ କର ଗୋ କିଛି

ଅବଶ୍ୟ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହେବେ ନନ୍ଦରାଜା ବତ୍ସି ।

ଏତେ କହି ମୁନିବର ହୋଇଲେ ବାହାର

ଲଳିତା ପୁରେ ମିଳିଲେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର ।

ତହିଁ ଲଳିତା ସଙ୍ଗରେ ଛନ୍ତି ଦଶଗୋଈ

ସେଠାରେ ନାରଦ ମୁନି ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇଁ ।

ଲଳିତା ଦେଖିଣ ତାଙ୍କୁ ଓଳଗି ବହନ

ନମସ୍କାର କଲା ମୁନିବରଙ୍କ ଚରଣ ।

ଚରଣ ଉଦକ ନେଇ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲା

ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲିଣ ସେ ଶିରେ କର ଦେଲା ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ କହଇ ବଚନ

ଦିବ୍ୟ ଆସନରେ ତାଙ୍କୁ ବସାଇ ବହନ ।

ଦଶଗୋଟି ଗୋପାଳୁଣୀ ଅଛନ୍ତି ସଙ୍ଗରେ

ସମସ୍ତେ ନମିଲେ ଆସି ମୁନିଙ୍କ ପୟରେ ।

ତାହାଙ୍କୁ କଲ୍ୟାଣ କଲେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର

ପ୍ରାପତ ହେଉ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯେ ବର ।

ନାରଦ ବଚନେ ହସିଲେକ ସର୍ବଗୋଈ

ବୋଇଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣବର ଭେଇଛ ଗୋସାଇଁ ।

ଗୁପ୍ତଭାବେ ପୂର୍ବଜନ୍ମ କଥା ପଚାରନ୍ତି

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମହାଯତି ।

ଗୋପରେ ଜନ୍ମିବେ କୃଷ୍ଣ କରିଅଛୁଁ ଆଶ

ଏତେ ବିଳମ୍ବ କିପାଇଁ କଲେ ପୀତବାସ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ଥାଅ ଅଳ୍ପଦିନ ରହି

ଅବଶ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ହୋଇବେ ଗୋସାଇଁ ।

ନାରଦଙ୍କ ବଚନରେ ସର୍ବେ ପ୍ରତେ ଗଲେ

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ତାଙ୍କୁ ନାରଦ ଉଠିଲେ ।

ବିରାୟୁଧ ବୋଲି ନାମ ସେ ଗୋପାଳଦ୍ଵାରେ

ନାରଦ ଯାଇଁ ମିଳିଲେ ତାହାଙ୍କ ପାଶରେ ।

ସେ ଗୋପାଳ ମୁନିଙ୍କର ପାଇଣ ବାରତା

ମୁନିପାଶେ ମିଳି ଜାଣିବାକୁ ତତ୍ତ୍ଵକଥା ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝରିରେ ଯମୁନାର ଜଳ ଥୋଇ

ମୁନିଙ୍କ ଚରଣଦ୍ଵୟ ବେଗେ ପଖାଳଇ ।

ନମସ୍କାର କଲା ସେହି ମୁନିଙ୍କ ଚରଣ

ଭକତିରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଲା ଶିରେଣ ।

ଝୀବସନ ଘେନିଣ ଚରଣ ପୋଛିଲା

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ନେଇ ବସାଇଲା ।

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇଣ ସେ ବୋଲଇ ବଚନ

ବଡ଼ଭାଗ୍ୟ ଆଜି ମୋର ଅଟେ ତପୋଧନ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୁତ୍ର ମୋର ପୁରରେ ଆଗତ

ପୂର୍ବଜନ୍ମ ଭାଗ୍ୟଫଳ ଫଳିଲା ଏବେତ ।

ତାଙ୍କୁ ନାରଦ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଗୋପାଳ

କୁଶଳ ବାରତା କହ ଆମ୍ଭର ଆଗର ।

ମୁନିବର ପଚାରନ୍ତେ ଗଉଡ଼ କହଇ

ତୁମ୍ଭର କଲ୍ୟାଣେ ସବୁ କୁଶଳ ଅଟଇ ।

ଭିତରେ ଥାଇ ବିଶାଖା ସବୁ କଥା ଶୁଣି

ତତକ୍ଷଣେ ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଅଇଲା ତରୁଣୀ ।

ଆବର ପଚିଶ ଗୋପୀ ଥିଲେ ତାର ସଖୀ

ପଛେ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ସେ ଆସିବା ଦେଖି ।

ନାରଦମୁନିଙ୍କ ପାଦେ ଓଳଗି ହୋଇଲେ

ଅନେକ କାର୍ପଣ୍ୟ ହୋଇ ଚରଣ ବନ୍ଦିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଆହେ ଗୋସାଇଁ କର ଅବଧାନ

କିପାଇଁ ଏଥକୁ କରିଅଛ ଆଗମନ ।

ଆଜି ଯାଏ କୃଷ୍ଣ ଗୋପେ ନୋହିଲେ ଉତ୍ପନ୍ନ

କେମନ୍ତେ ପ୍ରକାରେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇବୁ କାରଣ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିହୀନେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଛୁଁ ଅନାଥ

ଅନାଥନାଥ କେମନ୍ତେ ଆସିବେଟି ଏଥ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନ ଭାଳଗୋ କେହି

ଅବଶ୍ୟହିଁ ଏଥକୁ ଆସିବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଅଳ୍ପଦିନ ଆଉ ତୁମ୍ଭେ ଅପେକ୍ଷା ଗୋ କର

ଗୋବିନ୍ଦ ହୋଇବେ ଆସି ନନ୍ଦର କୁମର ।

ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ ନାରଦ ଉଠିଲେ

ସୁଧାକାର ଗୋପାଳର ନବରେ ମିଳିଲେ ।

ଗୋରସ ଦୋହନ କାର୍ଯ୍ୟେ ଲାଗିଛି ଗଉଡ଼

ସ୍ଵହସ୍ତରେ ଛନ୍ଦିଅଛି ଗାଭୀକୁ ତାହାର ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଯାଇ ସେ ନାରଦ ମୁନି

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଣ ତହିଁ କଲେ ବୀଣାଧ୍ଵନି ।

ନାରଦଙ୍କ ବୀଣାନାଦ ଶୁଣିଣ ଗୋପାଳ

ଧାଇଁ ଆସିଣ ମିଳିଲେ ମୁନି ପାଦତଳ ।

ନାରଦ ମୁନି ତାହାଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ

ଚରଣରୁ ଧୂଳି ନେଇ ଶିରେ ବୋଳି ଦେଲେ ।

ପୁତ୍ର ପୌତ୍ର ଧନ ଧାନ୍ୟ ବଢ଼ିବ ତୋହର

ମୁନି ବୋଲନ୍ତେ ଗଉଡ଼ ଧୋଇଲା ପୟର ।

ଚରଣୋଦକ ନେଇଣ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲା

ଝୀନବସନରେ ତାଙ୍କ ଚରଣ ପୋଛିଲା ।

ମସ୍ତକରେ କର ଦେଇ କୃତାଞ୍ଜଳି ହେଲା

ପ୍ରଣିପାତ କରିଣ ସେ ଭୂମିରେ ଶୋଇଲା ।

ନାରଦ ମୁନି ତାହାକୁ କୁଶଳ ପୁଛିଲେ

ଗୋପାଳ ବୋଇଲା ସର୍ବେ ଅଛନ୍ତି କୁଶଳେ ।

ଗଉରବ ଯାଇ ବସିଲେକ ମୁନିବର

ଦୁଃଖ ସୁଖ କଥାମାନ କରିଲେ ବିଚାର ।

ଭିତରେ ଥାଇ ସୁମେଧା ପାଇଲା ବାରତା

ବେଗୁ ବେଗ ହୋଇଣ ଯେ ଅଇଲା ପ୍ରମଦା ।

ପଞ୍ଚଷଠୀ ବାଳୀ ତାର ଅଟନ୍ତି ଯେ ସଖୀ

ତାହାଙ୍କୁ ଘେନି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ସୁମୁଖୀ ।

ନାରଦ ମୁନିଙ୍କି ଦେଖି ହସିଲେ କାମିନୀ

କାହିଁପାଇଁ ଆଗମନ କହ ମହାମୁନି  ।

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖି ନାରଦ କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛିଲେ

ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ହୋଇ ବଞ୍ଚିଥାଅ ଭଲେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତୁମ୍ଭର ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ହେଉ ପତି

ଆମ୍ଭର ଏ ଆଶୀର୍ବାଦ ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ ସତୀ ।

ବିଷ୍ଣୁର ଭକତ ତୁମ୍ଭେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଅଟ

ନିକଟରେ ନାରାୟଣ ସଙ୍ଗେ ହୁଅ ଭେଟ ।

ନାରଦ ବଚନେ ସର୍ବ ତରୁଣୀ ହସିଲେ

ତୁମ୍ଭ କଥା ସିଦ୍ଧ ହେଉ ସୁମେଧା ବୋଇଲେ ।

ଗୋପୀ ବୋଇଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନୋହିଲେ ଜନମ

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର କଷ୍ଟ ଦେଖ ମୁନି ବ୍ରହ୍ମ ।

କେତେକାଳ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଗୋପକୁ ଆସିବେ

ବିଶ୍ଵାସ ଜନମୁ ନାହିଁ ଆମ୍ଭ ମନେ କେବେ ।

ସୁମେଧାର ମନକଥା ନାରଦ ଜାଣିଲେ

ପୂର୍ବ କଥାମାନ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ହୃଦପଦ୍ମେ ନ କର ଗୋ ଖେଦ

ଅଳ୍ପଦିନ ପରେ ଏଥେ ଆସିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଅଳ୍ପଦିନ ଅପେକ୍ଷା ଗୋ ତୁମ୍ଭେ କର କାଳ

ଗୋପାଳକୁଳେ ଜନ୍ମିବେ ମଦନ ଗୋପାଳ ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରବୋଧି ତାଙ୍କୁ ମୁନିଙ୍କ ପ୍ରବର

ତକ୍ଷଣେ ସେହି ଠାବରୂ ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ତିଳୋତ୍ତମା ମନ୍ଦିରକୁ କଲେକ ଗମନ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ମୁନି ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରେଣ ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ଥାଇ ଜାଣିଲେକ ତିଳୋତ୍ତମା

ଆମ୍ଭ ମନ୍ଦିରେ ଅଇଲେ ମୁନି ମହାତମା ।

ଗଙ୍ଗାନୀର ସୁବର୍ଣ୍ଣର ପାତ୍ରରେ ପୁରାଇ

ଗୃହର ଭିତରୁ ସେହୁ ଅଇଲାକ ଧାଇଁ ।

ସହସ୍ର ବାଳିକା ଥାନ୍ତି ତିଳୋତ୍ତମା ମୂଳେ

ସୋମାନଙ୍କୁ ଘେନି ସେହୁ ଖେଳୁଥାଇ ଭୋଳେ ।

ମୁନିବରଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ନମସ୍କାର କଲେ

ସଲଜ୍ଜ ଭାବେଣ ଖଣ୍ଡଦୁରରେ ରହିଲେ ।

ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ଧୋଇଲେକ ତିଳୋତ୍ତମା

ଚରଣୋଦକ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲାକ ବାମା ।

ତାଙ୍କୁ ସୁକଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛା କଲେ ମୁନିବର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହୁଅନ୍ତୁ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ବର ।

ମୁନିଙ୍କର କଲ୍ୟାଣରେ ହସି ସର୍ବ ଆଳୀ

ଲଜ୍ଜା ଭାବ ଘେନି ମଥା ନ ଟେକନ୍ତି ବାଳୀ ।

ତିଳୋତ୍ତମା ବୋଲେ କହିଲ ତ ଅସମ୍ଭବ

ଏ ଜନ୍ମରେ ପାଇବୁଁ କି ଏଡ଼େକ ବିଭବ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ ଆମ୍ଭେ କି ଲଭିବୁ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ସୁଧାରସ ମୁଖରେ ପିଇବୁଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମ ଲଭିବେ ଆସି ଗୋପପୁରୀ

କେତେକାଳ ହେଲା ଆମ୍ଭେ ଅଛୁଁ ଆଶାକରି ।

ଏବେ ତୁମ୍ଭର ମୁଖରୁ ପାଇଲୁ ବାରତା

ତେଣୁ କରି ଆମ୍ଭ ମନୁ ଗଲା ସବୁ ଚିନ୍ତା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ସ୍ମରି ଆମ୍ଭେ ନିତ୍ୟେ

କୃଷ୍ଣବିନୁ ଅନ୍ୟକଥା ନ ଭାଳୁଁ ଏ ଚିତ୍ତେ ।

କେତେକାଳେ କୃଷ୍ଣନାଥ ଆସିବେ ଏଥକୁ

ତହିଁର ଚରିତ ଫେଡ଼ କହିବା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନଭାଳଗୋ ଗୋଇ

ଅଳ୍ପଦିନେ ଆସିବେଟି ଏଥେଁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ

ବୃନ୍ଦ ବତୀ ପୁରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଷଡ଼ର୍ଘ୍ୟ ଘେନିଣ ମୁନି ଚରଣେ ବନ୍ଦିଲା

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲିଣ ବୋଇଲା ।

ଦୁଇ ସସ୍ର ଗୋପାଳୁଣୀ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମିଳି

ଜଣେ ଜଣେ ସର୍ବେ ଯାଇ କଲେ ନିଉଛାଳି ।

ମୁନିବର ବୋଇଲେ ଗୋ ଉଠ ସର୍ବ ମାୟେ

ବିଷ୍ଣୁର ଭକତ ହୋଇ ଥାଅ ସର୍ବଦାୟେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ହେଉ ପରାପତ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ହୁଅ ତୁମ୍ଭେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭକତ ।

ନାରଦଙ୍କର ବଚନେ ସମସ୍ତେ ହସନ୍ତି

ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ ଶିର ଦେଇଣ ନମନ୍ତି ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାମୁନି ଅଟ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ କିପାଇଁ କଲ ଅବିଶ୍ଵାସ ।

କେଉଁ ଜନ୍ମରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦର୍ଶନ ପାଇବୁଁ

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ କେମନ୍ତେ ଜାଣିବୁଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପେ ଜନ୍ମିବେ ଏହା ବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣି

ଆଶାକରି ରହିଅଛୁଁ ସବୁ ଗୋପାଳୁଣୀ ।

ନିରନ୍ତର କୃଷ୍ଣନାମ କରୁଛୁଁ ଗାୟନ

ଭୋଜନ ଶୟନ ବେଳେ ଭଜୁ କୃଷ୍ଣନାମ ।

ଯେଣିକି ଚାହିଁଲେ ଏକା ଗୋବିନ୍ଦ ଦିଶଇ

ନୀଳାବ୍‌ଜଦଳ ମୁରତି ମନରୁ ନ ଯାଇ ।

କେତେଦିନେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଆସିବେ ଏଥିକି

ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିବୁ ଆମ୍ଭେ କମଳ ମୁଖ କି ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ମନ ଜାଣି ମୁନିବର

ଚିନ୍ତା ନ କର ନିକଟେ ଆସିବେ ଶ୍ରୀଧର ।

ମନ ପ୍ରକୃତି ତାଙ୍କର ପାଦପଦ୍ମେ ଦେଇ

ନିରନ୍ତର ଚିନ୍ତା କର ଜଗତ ଗୋସାଇଁ ।

ଏତେ କହି ନାରଦ ଯେ ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ

ବୀଣା ବଜାଇ ପଶନ୍ତି ଯାଇ ପ୍ରତିଘରେ ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପାଳୁଣୀଠାରୁ ପୂଜା ପାଇ

ହରିଧ୍ଵନି ସମସ୍ତଙ୍କ ଗୃହରେ ଶୁଭଇ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିନୁ ସେମାନେ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ

ଲୟ ଲଗାଇ ଅଛନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣ ।

ଦଧିମନ୍ଥନେ କରନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦର ନାମ

କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ତୁଣ୍ଡରେ ଗାଇ କୃଷ୍ଣ ରାମ ।

ତାହାଙ୍କର ଭକ୍ତିଭାବ ନାରଦ ଜାଣିଲେ

ଗୋପପୁରର ଭକତି ନାହିଁ ତିନିପୁରେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ସେମାନେ କ୍ଷଣେ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି

ମନ ପ୍ରକୃତିରେ କୃଷ୍ଣନାମ ଭଜୁଥାନ୍ତି ।

ପ୍ରେମ ଭାବ ଭକତିରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ ନିଶ୍ଚୟେ ଲଭିବେ ।

ଯେ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମୁନି ନ ପାବନ୍ତି ଭେଟ

ମଦନର ଆରତରେ କୃଷ୍ଣ ଦେବେ ଭେଟ ।

ଏହା ବିଚାରିଣ ମୁନି ହସି କର କର

ୟାଙ୍କପରି ଭକ୍ତ ନୁହନ୍ତି ତ ବେଦବର ।

ମହର୍ଷି ନାରଦ ଅତି ହର୍ଷେ ବୀଣା ବାଇ

ତହୁଁ ଖଣ୍ଡେଦୂର ଗଲେ ବେଗ ବେଗ ହୋଇ ।

ବୃଷଭାନୁ ପୁରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ହରଷେ ତାଣ୍ଡବନୃତ୍ୟ କରି ବ୍ରହ୍ମଶିଷ୍ୟ ।

ବୃଷଭାନୁ ନାରଦଙ୍କ ଆସିବା ଜାଣିଲେ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତାଙ୍କ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ।

ନମସ୍କାର କରି ତାଙ୍କୁ କହନ୍ତି ବଚନ

ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟ ଆଜି ମୋର ଆହେ ତପୋଧନ ।

ଯମୁନାର ନୀର ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଝରୀରେ ପୁରାଇ

ମୁନିଙ୍କ ଚରଣ ରାଜା ଧୋଇଲାକ ନେଇ ।

ଚରଣୋଦକ ନେଇଣ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲା

ଝୀନବସନରେ ତାଙ୍କ ଚରଣ ପୋଛିଲା ।

ଆପଣା ନବର ଭିତରକୁ ଘେନିଗଲା

ରତନ ଖଟ ଉପରେ ନେଇ ବସାଇଲା ।

ଷଡ଼ର୍ଘ୍ୟ ଦେଇଣ ମୁନିବରଙ୍କୁ ପୂଜିଲା

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇଣ ସେ ଆଗେ ଉଭା ହେଲା ।

ନାରଦ ମୁନି ତାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛିଲେ

ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ସହ ଆନନ୍ଦରେ ରହ ଭଲେ ।

କୁଶଳ ବାରତାମାନ ତାହାଙ୍କୁ ପୁଛିଲେ

ସକଳ କୁଶଳ ମୁନି ତୁମ୍ଭ ପ୍ରସାଦରେ ।

ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ବୋଲି ଯାହା ପଚାରିଲ ମୁନି

ମୋତେ ଦଇବ କରିଛି ତହିଁ ହୀନମାନି ।

ଶତେ ଭାରିଯାରେ ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ନ ଜନ୍ମିଲା

ସଂସାର ମଧ୍ୟୁ ବିଧାତା ଅଲଗା କରିଲା ।

ଲେଖିଲା କର୍ମର କଥା ପୋଛି ନ ପାରଇ

ହୃଦୟ ବେଦନା ଆଉ କାରେ କହିବଇଁ ।

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ନ ଜାଣ ବା କିସ

ତୁମ୍ଭର ଛାମୁରେ ମୁଁ କି କହିବି ବିଶେଷ ।

ଦଇବ ଭବିଷ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ ମୁନିବର

ଦିନେ ମୃଗୟାକୁ ଗଲୁ କାଳିନ୍ଦୀର ତୀର ।

ପଦ୍ମପତ୍ରେ ଶୋଇଥିଲା ଦୁହିତା ଗୋଟିଏ

ରୂପେ ପଟାନ୍ତର ତାକୁ ଭବେ କେହି ନୋହେ ।

ଚମ୍ପକ ପୁଷ୍ପ ପରାୟେ ଦିଶେ ତାର କାୟ

ମୁଖଗୋଟିକ ଦିଶଇ ଶଶଧର ପ୍ରାୟ ।

ବାଳଅର୍କ ଜିଣି ତାର ଅଧର ଦିଶଇ

ସେହିରୂପେ ବାଳ ଭାବେ ଅଛଇ ସେ ଶୋଇ ।

କଥା ଭାଷା କାହାକୁହିଁ କିଛି ନ କହଇ

ଏ କିସ ଚରିତ କହ ମୁନିବର ତୁହି ।

ମହାଋଷି ବୋଇଲେକ ତହିଁ ଅଛି କଥା

ତୁମ୍ଭେ କହନ୍ତେ ଜାଣିଲି ମୁହିଁ ତଥ୍ୟ ବାର୍ତ୍ତା ।

ବଡ଼ ବ୍ୟାଧି ଗୋଟିଏକ ତାକୁ ଆବୋରିଛି

ଦଇବର ବଳେ ଭଲ ହୋଇବ ମୃଗାକ୍ଷୀ ।

ଏତେବୋଲି ମୃନିବର ଧ୍ୟାନରେ ବସିଲେ

ଯୋଗବଳେ ସେହିକଥା ସବୁ ଜ୍ଞାତ ହେଲେ ।

ସ୍ଵୟଂ କମଳା ଆସିଣ ଜନମିଲେ ଏଥ

ଗୋପରେ ଜନମ ଯହୁଁ ହେବ ଗୋପୀନାଥ ।

ତେଣୁକରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଇଲେକ ଆଗହୋଇ

କୃଷ୍ଣଜନ୍ମ ନୋହିବାରୁ କଥା ନ କହଇ ।

ନ ଭକ୍ଷଇ କନ୍ୟା ବାଳଭାବ ନ ଛାଡ଼ଇ

ଯେଣୁକରି ଗୋପପୁରେ କୃଷ୍ଣ ଆସି ନାହିଁ ।

ପଦ୍ମବନ ଭିତରେ ସେ କନ୍ୟା ଶୋଇଥିଲା

ଯେଣୁ କମଳ ବନରୁ ସେହୁ ଜାତ ହେଲା ।

ଏତେ ବିଚାରି ନାରଦ ମହା ତପୋଧନ

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ବୃଷଭାନୁ ନୃପରାଣ ।

ସେ ଦୁହିତା କାହିଁଅଛି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖାଅ

ଦେଖିଲେ ଆମ୍ଭ ମନରେ ନ ଥିବ ସନ୍ଦେହ ।

ମୁନି କଥା ଶୁଣି ରାଜା ବହନ ଉଠିଲା

ତାଙ୍କ ହସ୍ତ ଧରି ପୁରମଧ୍ୟେ ଘେନିଗଲା ।

ସେହି ରାଧିକା ଶୟନ ମନ୍ଦିରକୁ ନେଇ

ମୁନିବରଙ୍କୁ ପ୍ରବେଶ କରାଇଲା ତହିଁ ।

ବୋଇଲା ଆହୋ ଗୋସାଇଁ ଦେଖ ସାବଧାନେ

ଏ କନ୍ୟା ଶୟନ କରିଥିଲା ପଦ୍ମ ବନେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୋତେ କହିବା କଥାଏ

ଆମ୍ଭ ବୋଲି ଯେବେ କରିବୁଟି ମହାରାୟେ ।

ତେବେ ସେ ବ୍ୟାଧିରୁ ସିନା ମୁକତ କରିବା

ଏକାନ୍ତ ଭାବରେ ଆମ୍ଭେ ମନ୍ଦିରେ ପଶିବା ।

ଦୁଇପା ଅନ୍ତରେ ଜନ କେହି ନ ରହିବ

ଏସନକ କଥା ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ରାଜଦେବ ।

ଜନଶୂନ୍ୟ କରି ତୁମ୍ଭେ ଦିଅ ଏହିସ୍ଥାନ

କାହାରିକୁ ନ ଶୁଭିବ ଏହାଙ୍କ ବଚନ ।

ଗୋପନ ଭାବରେ ଏଥେ ଆସିବଟି ଯେହୁ

ଅଭିଶାପ ପାଇବ ଜାଣିଥା ନୃପରାହୁ ।

ଦୃଢ଼ ବଚନେ ରାଜ୍ୟକୁ ସତ୍ୟ କରାଇଲେ

ମନ୍ଦିର ଭିତରେ ମୁନି ଏକାନ୍ତେ ରହିଲେ ।

କପାଟ କିଳଣ ମୁନି ଚାହାନ୍ତେ ତକ୍ଷଣ

ଦେଖିଲେ କୋଟି ଚନ୍ଦ୍ର କି ଉଇଁଛି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେଣ ।

ଅନ୍ଧାର ଘରେ ଚନ୍ଦ୍ର କି ଉଦେ ହୋଇଛଇ

ନିର୍ଧୂମ ଅନଳ ପ୍ରାୟ ଦେହ ବିରାଜଇ ।

ଭୟକରି ମୁନିବର କତିକି ନ ଗଲେ

ଖଣ୍ଡେଦୂର ଯାଇ ଆଡ଼ ହୋଇଣ ରହିଲେ ।

କରଯୋଡ଼ି ତାଙ୍କ ପାଶେ କରନ୍ତି ଦଇନି

ଜୟ ଜୟ ବିମଳା ଗୋ ଜଗତ ଜନନି ।

ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଞ୍ଜନି ମାଗୋ ଦୁଃଖ ବିନାଶିନୀ

କମଳ ଆସନି ମାଗୋ କମଳନୟନି ।

କଳିକାଳ ଧ୍ୱଂସିନି ଗୋ କଷ୍ଟ ବିନାଶିନି

ଭୃତ୍ୟଜନର ଆରତ ଫେଡ଼ ଠାକୁରାଣୀ ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲେ ମୁନିବର

କରଯୋଡ଼ି ଭଭାଛନ୍ତି ପଲଙ୍କ ତଳର ।

ଯୋଗରେ ଧ୍ୟାନ କରିଣ ଦେବୀ ଥିଲେ ଶୋଇ

ନାରଦଙ୍କର ସ୍ତୁତିରେ ଧ୍ୟାନ ଭଗ୍ନ ହୋଇ ।

ଧ୍ୟାନ ଭଗ୍ନ ହୋନ୍ତେ ଦେବୀ ଉଠିଣ ବସିଲେ

ଚକ୍ଷୂଫେଡ଼ି ନାରଦଙ୍କ ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ କିପାଁ ଏ ରୂପ ହୋଈଲୁ

କାହାରି ସହିତ କିପାଁ ସମସ୍ୟା ନ କଲୁ ।

ଆହାର ତୁହି ନ ଭକ୍ଷୁ କେବଣ କାରଣ

ନିରାହାରରେ କେମନ୍ତେ ବଞ୍ଚୁ ତୁହି ଦିନ ।

ନାରଦ ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ରାଧିକା

ତୁମ୍ଭେ କେମନ୍ତେ ଜାଣିଣ ଅଇଲ ହେ ଏକା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମ ନୋହୁଣୁ ଏହି ଗୋପପୁରେ

ଆଗକରି ମୋତେ ପଠାଇଲେ ଚକ୍ରଧରେ ।

ବୋଇଲେ ମଞ୍ଚରେ ଆମ୍ଭେ ଜନମ ଲଭିବୁ

ନନ୍ଦଘରେ ଯାଇ ବାଳ କାଳରେ ରହିବୁ ।

ସେଠାରେ କରିବୁ ଆଠବର୍ଷ ବାଳକେଳି

ଆଗକରି ମୋତେ ପଠାଇବେ ବନମାଳୀ ।

କେତେକାଳ ମୁହିଁ ରହିଥିବଇଁ ଏଥିର

ଆଜିଯାଏ କିପାଇଁ ନଈଲେ ଦାମୋଦର ।

କହ ଆହେ ମୁନିବର ଏଥିର ବିଧାନ

ତୁମ୍ଭେ କିପାଇଁ ଏଥକୁ କଲ ଆଗମନ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ କୋପ ନ କର ଗୋ ମାୟେ

ଏଥକୁ ଆସିବେ ନିକଟରେ ଦେବରାୟେ ।

ଏଥିପାଇଁ ଚିନ୍ତା ତୁମ୍ଭେ ନ କର ଗୋ କିଛି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନିଶ୍ଚୟ ହେବେ ନନ୍ଦରାଜା ବତ୍ସି ।

ବସୁଦେବ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ତାହାଙ୍କୁ ଆଣିବ

ଏଠାରେ ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଲୁଚାଇଣ ଯିବ ।

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରେ ରହିଲେଣି ବାସୁଦେବ

ଆଉ ମନେ କିଛି ତୁମ୍ଭେ ନ କର ଗୋ ଖେଦ ।

ଏବେ ବାଳିକାର ଭାବ ଛାଡ଼ସି ଗୋ ମାୟେ

ଶ୍ରୀମୁଖେ ବୃଷଭାନୁକୁ କହସି କଥାଏ ।

ତେବେ ସିନା କୃତାର୍ଥ ହୋଇବ ତାର ଦେହି

ଅପୁତ୍ରିକ ରାଜା ସେହୁ ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ନାହିଁ ।

ତାହାର ଭାଗ୍ୟକୁ ତୁମ୍ଭେ ମିଳିଅଛ ଆସି

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖି ପାସୋରୁ କଷ୍ଟ ନୃପଶଶୀ ।

ଉତ୍ତାନ ଶୟନ ଏବେ ଛାଡ଼ ଗୋ ଜନନୀ

ଖଟରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସ ଆଗେ ଯୋଷାମଣି ।

ନାରଦ ବାକ୍ୟେ ହସିଲେ ବୃଷଭାନୁ ଜେମା

ଖଟୁଁ ଓହ୍ଲାଇ ତଳକୁ ଅଇଲେ ସେ ବାମା ।

କପାଟ ଫେଡ଼ି ନାରଦ ହୋଇଲେ ବାହାର

ଡାକନ୍ତି ଆସି ହୋ ବୃଷଭାନୁ ନୃପବର ।

ଆଗରେ ଚାଲୁ ଅଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର

ତାଙ୍କର ମହିମା କିଏ କହିବ ମୁଖର ।

ଶ୍ରୀ ପୟରେ ଚାଲନ୍ତି ଯେ ଦେବୀ ଧୀରେଧୀରେ

ମତ୍ତଗଜର ଗମନ ପଡ଼ଇ ମନରେ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସେହୁ ଶ୍ରୀହରି ଘରଣୀ

ତାର ମୁଖ ଦେଖି ମୋହ ଯିବେ ସର୍ବପ୍ରାଣୀ ।

ଖଣ୍ଡଦୂରେ ଥାଇ ଦେଖିଲେକ ନୃପରାଣ

ବେନି ହସ୍ତରେ ଧରିନେଲେ ବସାଇ କାଖେଣ ।

ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲି ମନେ ଆନନ୍ଦ ଲଭିଲା

କୋଟିଏ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତାହାକୁ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ।

ଆନନ୍ଦରେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହଇ ରାଜାର

ନାରଦ ବୋଇଲେ ମୋତେ ପ୍ରତିକାର କର ।

ହୁଳୁହୁଳି ଦେଇଣ ଜନନୀମାନେ ନେଲେ

ସ୍ନା ହାନ କରାଇ ଷଡ଼ରସ ଭୁଞ୍ଜାଇଲେ ।

ମହର୍ଷି ବୋଇଲେ ଯାଉଅଛୁଁ ନରସାଇଁ

ଦୁହିତା ଗୋଟିକି ଯତ୍ନେ ପ୍ରତିପାଳ ନେଇ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏହି ଅଟଇ ଅବଳା

ଏହାଠାରେ ରାଜା କେଭେ ନ କରିବୁ ହେଳା ।

ଏହା ଯୋଗେ ଶତ ପୁତ୍ର ହେବ ପରାପତ

ଏହି ଦୁହିତା ସକାଶୁ ହୋଇବ କୃତାର୍ଥ ।

ବଡ଼ବ୍ୟାଧି ଗୋଟିଏ ଝିଅର ଅଙ୍ଗେ ଥିଲା

ଆମ୍ଭର କଲ୍ୟାଣେ ଦେହ ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇଲା ।

ଏତେ କହି ମୁନି ମନଦଣ୍ଡରେ ଚଢ଼ିଲେ

ବୃଷଭାନୁର ପୁରରୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ।

ଅମର ପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ସବୁ ଚରିତ କହିଲେ ଦେବତାଙ୍କ ପାଶ ।

ଗୋପରେ ଷୋଳସହସ୍ର ଗୋପାଳୁଣୀଛନ୍ତି

ତାଙ୍କ ଭକତି ସମାନ ନାହିଁ କାହିଁ ପୃଥ୍ଵୀ ।

ଏକା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବ୍ୟତୀତ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ

ମନ ପ୍ରକୃତିରେ ଭଜୁଛନ୍ତି ନାରାୟଣ ।

ତାଙ୍କ ଭକତିକି ଦେବତାଏ ନୁହ ସରି

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ସ୍ଵାମୀ ହେବେ ନରହରି ।

ଶୁଣିଣ ଦେବତାମାନେ ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ

ନାରଦଙ୍କୁ ବହୁତ ସେ ପ୍ରଶଂସା କରିଲେ ।

ଶୁଣିଲଟି କି ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ଭୀଷ୍ମଙ୍କର ଜେମା

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ରାଧା ଅଟଇ ଉତ୍ତମା ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପଚାରିଥିଲ ମୋତେ ତୋଷଚିତ୍ତେ

ଏଥିପାଇଁ ଅପ୍ରତ୍ୟୟ କରୁଥିଲ ମୋତେ ।

ଶୁଣିଣ ସକଳବାଳୀ ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ବଚନରେ ମାୟାକୁ ଛାଡ଼ିଲେ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦିବ୍ୟରସ

ପରୀକ୍ଷା ପୁଛା କରନ୍ତି ମୁନିଙ୍କର ପାଶ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ କିସ କଲେ ନରହରି

ସହି କଥା ବିସ୍ତାରିଣ କହ ତପଚାରୀ ।

ରାଜାର ଭକତିଭାବ ଦେଖି ମୁନିବର

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ତୁମ୍ଭେ ଉତ୍ତରା କୁମର ।

ତୁହି ଯେଣୁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଅଟୁ ପୁଣ୍ୟଦେହୀ

ଗୁପ୍ତକଥା ଶୁଣିବାକୁ ଇଚ୍ଛାକଲୁ ତୁହି ।

ସେହିକଥାମାନ ମୁହିଁ କ୍ରମେ କହିବଇଁ

ଅଚ୍ୟୁତଦାସ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଶରଣ ମାଗଇ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ଶୁଣ ନରସାଇଁ

ଉଗ୍ରସେନର ସଭାକୁ ଯାନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସେହି ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ

ବିନୟଭାବ ହୋଇଣ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ସକଳେ ।

ସାବଧାନେ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଭଗବାନ

ଘୋଡ଼ାଇ ରଖିଲ ଗୋପନୀୟ କଥାମାନ ।

ରାଧିକାର ଜନ୍ମ ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ବୁଝାଇ

ତାଙ୍କର ବିବାହ କଥା ବୋଲ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ପାଟବଂଶୀଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ ହସିଲେକ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଏକ ମନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ବସ ସର୍ବ ସହୀ

ଯାହା ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ କହିବା ବୁଝାଇ ।

ଅତି ପବିତ୍ର କଥାଏ ଅପୂର୍ବ ଆଖ୍ୟାନ

କହିଲେ ପ୍ରତ୍ୟୟ ନ କରିବ ତୁମ୍ଭ ମନ ।

ନ କହିଲେ ଦୁଃଖ ତୁମ୍ଭେ କରିବା ଗୋ ସହି

ଗୋପନୀୟ କଥା ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ।

ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ଭକ୍ତି ପ୍ରେମଭାବ ଭୋଳେ

ସକଳ କଥା କହିବା ତୁମ୍ଭର ଆଗରେ ।

ଦେବକୀ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ଜନ୍ମ କଲା

ବସୁଦେବ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଚୋରାଇଣ ନେଲା ।

ନନ୍ଦରାଜାର ଗୃହରେ ଛାଡ଼ିଲାକ ନେଇ

କନ୍ୟାଏ ଘେନି ସେଠାରୁ ବାହୁଡ଼ି ଆସଇ ।

ଦଇବେ ସେହି ଯଶୋଦା ଦୁହିତା ପ୍ରସବି

ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଣ ତହିଁ ପଡ଼ିଥିଲା ଦେବୀ ।

ପୁତ୍ରର ପାଲଟ କଥା ନ ଜାଣଇ ସେହି

ଯେଣୁକରି ଅଜ୍ଞାନରେ ପଡ଼ିଥିଲା ଶୋଇ ।

କେତେବେଳେ ଗତ ହ୍ଵନ୍ତେ ପାଇଲା ସେ ଜ୍ଞାନ

ଚକ୍ଷୁଫେଡ଼ି ଚାହିଁଲା ସେ ଆମ୍ଭର ବଦନ ।

ଚାହିଁଲା ମାତ୍ରକେ ସେହୁ ହେଲା ଭୋଳମତି

କୋଟି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେସନେ କି ପାଇଲାକ ସତୀ ।

ଜନ୍ମବାର୍ତ୍ତା ପାଇଣ ଅଇଲେ ସର୍ବ ଗୋଈ

ନନ୍ଦର ଗୃହରେ ସର୍ବେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ଦେଖିଲେ ନନ୍ଦ ରାଜାର ପୁତ୍ର ଜନମିଲା

ସମସ୍ତ ଗୋପପୁରରେ ଉତ୍ସବ ହୋଇଲା ।

ଆଗହୁଁ ଜାଣିଣ ଥିଲେ ସର୍ବ ଗୋପାଳୁଣୀ

ନନ୍ଦର ମନ୍ଦିରେ ଜାତ ହେବେ ଯଦୁମଣି ।

ଏକକୁ ଆରେକ ସର୍ବେ ନ କହି ଧାଇଁଲେ

ପେଲା ପେଲା ହୋଇ ନନ୍ଦ ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲେ ।

କୋଳ କରିଣ ମୋହର କାଟିଲେକ ଲାହି

ସୁବାସିତ ଜଳ ନେଇ ମୋତେଦେଲେ ଧୋଇ ।

ଚନ୍ଦନ କାଷ୍ଠେ ଅନ୍ତୁଡ଼ି ସେହୁ ଲଗାଇଲେ

ଫୁଲରି ମାଲପା ମୋର ଅଙ୍ଗରେ ଲେପିଲେ ।

ମୁଖରେ ଲଗାଇ ଦୁଦ ଦେଲେ ଗୋପାଳୁଣୀ

ପ୍ରେମ ଭକ୍ତିଭାବେ ମୋତେ ଘେନିଲେ ସେ ପୁଣି ।

ଆଗହୁଁ ସେ ବଳରାମ ହୋଇଥିଲେ ଜାତ

ଦୁଇ ପୁତ୍ର ପାଇ ନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ଉସତ ।

ବାଳଙ୍କର ଆନନ୍ଦ କହୁଁ ନ ସରଇ

ମୋତେ ଦେଖିବାକୁ ପୋଏ ଅଇଲେକ ଧାଇଁ ।

ମୋହର ମୁଖ ଦେଖିଣ ସବୁ ଗୋପପୋଏ

ବୋଇଲେ ଖେଳିବା ୟାଙ୍କୁ ଘେନି ସର୍ବଦାଏ ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଥୋକେ ଦିନ ବହିଗଲା

ଦିନକୁ ଦିନ ଶରୀର ବର୍ଦ୍ଧିତ ହୋଇଲା ।

ମାସେ ପୂରିଯାଇ ବେନି ମାସ ମୋର ହେଲା

ଏମନ୍ତେ ଚତୁର୍ଥ ମାସ ତହିଁ ବହିଗଲା ।

ଏକ ବରଷ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ଯେତେବେଳେ

ଚାଲିବା ନିମନ୍ତେ ମୁହିଁ ଗଲଇଁ ବାହାରେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଶୁଣ ଅନ୍ୟବାଣୀ

ଏକମନ ହୋଇ ଶୁଣ ଦେବୀ ଗୋ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ବେନି ବରଷ ଅନ୍ତରେ ହେଲା ଯେଉଁ କଥା

ବୃଷଭାନୁର ନନ୍ଦିନୀ ରାଧିକା ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ତାହାଙ୍କର ସଖୀ ଯେ ଅଟନ୍ତି ଅଷ୍ଟକନ୍ୟା

ସମସ୍ତେ ହିଁ ବାଳିକା ସେ ଅଟନ୍ତି ଅଙ୍ଗନା ।

କୁଲା ଟୋକେଇ ଘେନିଣ ସେ ସକଳ ବାଳୀ

ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ ଯମୁନାକୁ ଯାନ୍ତି ବାଲି ଖେଳି ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ତହିଁ ସେମାନେ ଖେଳନ୍ତି

ଖେଳୁ ଖେଳୁ ସମସ୍ତେ ହିଁ ହୁଳୁହୁଳି ଦ୍ୟନ୍ତି ।

ଆମ୍ଭର ସଖା ଅଟନ୍ତି ଆଠୋଟି ବାଳକ

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରୁ ସେମାନେ ଅଟନ୍ତି ସେବକ ।

ସେମାନେ ଜନ୍ମ ଲଭିଲେ ରଙ୍ଗା ଅବତାରେ

ଆମ୍ଭର ସଖା ହେବାରୁ ଗୋପାଳ ରୂପରେ ।

ଦାମ ସୁଦାମ ଆବର ବସୁଦେବ ମୂଳେ

କିଙ୍କିଣୀ ସୁବଳ ପୁଣି ବଳୀସେନ ତୁଲେ ।

ଏ ଆଦି ଆଠୋଟି ସଖା ଆମ୍ଭର ଅଟନ୍ତି

ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ଏକମନେ ଭୀଷ୍ମକ ଦୁହିତୀ ।

ଦଇବ ବଶେ ରାଧିକା ସର୍ବ ସଖୀ ଘେନି

ଯମୁନାନଦୀ କୂଳକୁ ଯାଆନ୍ତି ତରୁଣୀ ।

ଯମୁନାର କୂଳେ ଯାଇ ମିଳି ସର୍ବ ଗୋଈ

ବାଲୁକାର ଲିଙ୍ଗମାନ ତୋଳିଲେକ ତହିଁ ।

ନାନାବିଧ ପରକାରେ ଘରମାନ କଲେ

ବଖୁରି ବଖୁରି କରି ସବୁ ନିର୍ମାଣିଲେ ।

ନାନାବର୍ଣ୍ଣ କରିଣ ସେ କଲେ ଗୃହମାନ

ଏ ଘରକୁ ସେ ଘରର ଦ୍ଵାର କଲେ ପୁଣ ।

ଧୂଳି ଭାତ ଧୂଳି ପିଠା କଲେକ ଭିଆଣ

ଏ ପ୍ରକାରେ ନାନାଖେଳ ରଚିଲେକ ଜାଣ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣର କଣ୍ଢେଇ ଯେ ସର୍ବେ କରିଥିଲେ

ବର କନ୍ୟା କରି ତହିଁ ବିଭା କରାଇଲେ ।

ଅଷ୍ଟସଖା ଘେନି କୁଞ୍ଜବନେ ଖେଳୁଥିଲୁଁ

ହୁଳୁହୁଳି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେହିଠାକୁ ଗଲୁଁ ।

ଗେଲ ଗେଲ ହୋଇଣ ମିଳିଲୁ ତହିଁ ପାଶେ

ଶରଧା କରିଣ ଆମ୍ଭେ ଦେଖିଲୁଁ ହରଷେ ।

ବାଲିର ବେଦୀରେ ବର କନ୍ୟା ବସାଇ

ଧୂଳି ଦୂର୍ବାକ୍ଷତରେ ସେ ବନ୍ଦାନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ।

କୁମାରୀଏ ଏସନକ ଖେଳି ତୋଷଚିତ୍ତେ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ଦେଖିଣ ଭାଳନ୍ତି ହୃଦଗତେ ।

ମିଛିକା ଘରେ ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ସଖି ଦେଖ କିନା

ସତିକା କୁଣିଆ ଆସି ମିଳିଲେଟି ସିନା ।

ରାଧିକା ମୁଖରେ ଯେଣୁ ଏସନକ ଭଣି

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ତହୁଁ ସର୍ବ ସଖି ଶୁଣି ।

ଅଷ୍ଟସଖାଙ୍କୁ ଘେନିଣ ତାହାଙ୍କର ଘର

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭାବରେ ଭାଙ୍ଗିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଧାତିକାର ।

ଖେଳଘର ଭାଙ୍ଗନ୍ତେଣ କନ୍ୟା କୋପ କଲେ

ନାନା କଥା କହି ସେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଗାଳିଦେଲେ ।

ବୋଇଲେ ଗୋପାଳେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବଡ଼ ମନ୍ଦ

ଅକାରଣେ ଆମ୍ଭସଙ୍ଗେ କରୁଅଛ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ।

ପୁଣି ରାଗରେ ସେମାନେ ଦଉଡ଼ି ଆସିଲେ

ଆମ୍ଭର କାଛାପଣନ୍ତେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିଲେ ।

ବୃଷଭାନୁ ନବରକୁ ନେଉଥିଲେ ଧରି

ତାହାଙ୍କର ଆମ୍ଭର ଯେ ବହୁ ହେଲା କଳି ।

ରାଧିକା ବୋଲେ ଆମ୍ଭର ଘର ଦିଅ ତୋଳି ।

ନୋହିଲେ ଆଜି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନେବଇଁ ଯେ ଧରି ।

ପିତାଙ୍କ ଛାମୁରେ କହି ଦେବଇଁ ଗଞ୍ଜଣା

କିପାଁ ତୁମ୍ଭେ ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ଆମର ଖେଳନା ।

ଏମନ୍ତେ ଯମୂନା କୂଳେ ବହୁ କଳି ହେଲା

କେବେହେଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେହୁ ଛାଡ଼ିତ ନ ଦେଲା ।

ଦଇବେ ବଶେ ନାରଦ ଶୂନ୍ୟେ ଯାଉଥିଲେ

ଆମ୍ଭର କଳିଠାବରେ ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ।

ଆମ୍ଭଠାରୁ ସବୁକଥାମାନ ସେ ଶୁଣିଲେ

ସଖୀମାନଙ୍କୁ ଡାକିଣ ଏମନ୍ତ କହିଲେ ।

ଆମ୍ଭର ବୋଲ ଯଦ୍ୟପି କରିବ କୁମାରୀ

କାଛପଣନ୍ତ କୃଷ୍ଣର ହାତୁ ଦିଅ ଛାଡ଼ି ।

ଯେବେ ତୁମ୍ଭ ଖେଳଘର ଭାଙ୍ଗି ଦେଲେ ପୋଏ

ଆମ୍ଭେ ସେ ଘର ବନାଇ ଦେବାକ ଉପାୟେ ।

ପୂର୍ବେ ଯେଉଁ ପରକାର ହୋଇଥିଲା ଘର

ସେହି ପରକାରେ ଆମ୍ଭେ ତୋଳାଇବା ପୁର ।

ଏଥକୁ କଳି କିପାଇଁ କରୁଅଛ ମାୟେ

ବାଲିଘର ପାଇଁ ଦୁଃଖ କରିବାର ନୁହେଁ ।

ଏତେ କହି ନାରଦ କନ୍ୟାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧିଲେ

ନାନାବିଧ ପରକାରେ ସେ ବେଦୀ ମଣ୍ଡିଲେ ।

ମୁନିବର ରାଧାଙ୍କୁ ରାଇଣ ସନ୍ନିଧାନ

ଗୋପନ ଭାବେ ତାହାଙ୍କୁ କହନ୍ତି ବଚନ ।

ଆଗୋ ରାଧା ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣେ ବିଭାଦେବା

ତିନିଭୁବନ ମଧ୍ୟରେ ପାଇବାକ ଶୋଭା ।

ତୋହର ରୂପକୁ କୃଷ୍ଣ ଅନୁରୂପ ପତି

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୋର ନିଜ କାନ୍ତ ଏ ଅଟନ୍ତି ।

ସେ ଅଟନ୍ତି ନାରାୟଣ ତୁହି ତ କମଳା

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଅଛ କରିବାକୁ ଲୀଳା ।

ନାରଦ ବଚନ ପୂର୍ବ କଥା ମନେ ହେଲା

ହେଉ ହେଉ ବୋଲି ରାଧା ସନମତ କଲା ।

ନାରଦ ବଚନେ କେହୁ ମେଣ୍ଟେ ଦେହବହି

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ ସବୁ ପାରନ୍ତି ଭିଆଇ ।

ତହୁଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧର

ରାଧା ସଙ୍ଗେ କରାଇବୁ ବିଭାର ବେଭାର ।

ତୁମ୍ଭ ଅଷ୍ଟ ସଖାୟେ ଅଟନ୍ତି ବର ଜାତି

ଏହାଙ୍କର ଅଷ୍ଟ ସଖୀ ହ୍ଵନ୍ତୁ କନ୍ୟାଜାତି ।

ଏତେ ବୋଲି ନାରଦ ସମ୍ମତ କରାଇଲେ

ବିଭାଘର ବିଦାନ ସକଳ ଭିଆଇଲେ ।

ନାରଦ ବରବେଶ ଯେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କରାଇ

ଫୁଲ ମୁକୁଟ ଶିରରେ ବାନ୍ଧିଲେକ ନେଇ ।

ବରକନ୍ୟା ବେଶେ ବେଦୀପରେ ବସାଇଲେ

ଗନ୍ଧର୍ବ ବେଦ ବିଧାନେ ବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରିଲେ ।

ଦେଶ କାଳ ବାକ୍ୟରେ ସେ କଲେ ବିଭାଘର

ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କର ବିଭା କଲେ ମୁନିବର ।

ପର୍ବ ମୁଖରେ ବସିଲୁଁ ବେଦୀପରେ ଯାଇ

ପଶ୍ଚିମକୁ ମୁଖ କରି ରାଧାଙ୍କୁ ବସାଇ ।

ବରୁଣର ପୂଜା ସେହି ସାରିଲେ ତକ୍ଷଣେ

ଦୁହିଁଙ୍କର ହସ୍ତକୁ ସେ ବାନ୍ଧିଲେ ଯତନେ ।

ଗନ୍ଧର୍ବ ବିଧାନେ ମୁନି ବିଭା କରାଇଲେ

ଅବିବାହୀ କନ୍ୟା ତହୁଁ ଗ୍ରନ୍ଥିଫେଇ ଦେଲେ ।

ଧୂଳିର ଚାଉଳ ଧୂଳି ଦୁର୍ବା ଶିରେ ଦେଇ

ଆନନ୍ଦରେ ବରକନ୍ୟା ବସାଇଲେ ନେଇ ।

ସ୍ଵର୍ଗର କନ୍ୟା ସକଳ ଆନନ୍ଦେ ଦେଖନ୍ତି

ଦୁହିଁଙ୍କର ମସ୍ତକରେ ଅକ୍ଷତ ବର୍ଷନ୍ତି ।

ଗୋପପୁର ଲୋକ ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାକୁ ମଧ୍ୟ ଏହା ଜଣା ନାହିଁ ।

ବୃଷଭାନୁ ରାଜା ତାହା କେମନ୍ତେ ଜାଣିବ

ଦଇବ ପୁରୁଷ ଯାହା କରିଅଛି ଭାବ ।

ବିବାହ କରାଇ ମୁନି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ

ଅମର ପୁରରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କଠାରେ କହିଲେ ସମସ୍ତ ବିଧାନ

ମଞ୍ଚେ ରାଧା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଯେ ବିଭା ଦେଲୁ ଜାଣ ।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବ ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ

ଏବେ କଂସ ରାଜା ନିଶ୍ଚେଁ ମରିବ ବୋଇଲେ ।

ଅଷ୍ଟସଖୀ ଘେନି ରାଧା ଗୃହେ ପ୍ରବେଶିଲେ

ମନ ମଧ୍ୟରେ ବିଶେଷ ଆନନ୍ଦ ଲଭିଲେ ।

ନନ୍ଦ ମନ୍ଦିରକୁ ଆମ୍ଭେ ବେଗେ ଗଲୁ ଚଳି

ଏହି କଥା ନ ପାରିଲେ କେହି ହେଜିକରି ।

ଦଇବୀ ମାୟାରେ ସର୍ବେ ମୋହିତ ହୋଇଲେ

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ବିଭା କଥା କେହି ନ ଜାଣିଲେ

କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି ଖେଳ କଉତୁକ କଥା

ପିତାର ଗୃହେ ରହିଲେ ରାଧିକା ବନିତା ।

ଶୁଣିଲଟିକି ଗୋ ସଖୀ ରାଧା ବିଭା ବାଣୀ

ବିବାହ ହୋଇଲେ ବୃଷଭାନୁର ନନ୍ଦିନୀ ।

ଗୋପନୀୟ କଥା ଯେ କହିଲୁ ତୁମ୍ଭ ଆଗେ

ଦେବଗଣ ଏହି କଥା ନ ଜାଣନ୍ତି ହାଦେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଶୁଣିଣ ମନେ ଆନନ୍ଦ ଲଭିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କର ମୁଖକୁ ତୋଳି ନ ଚାହିଁଲେ ।

ଶୁଣିଲଟିକ ହେ ପରୀକ୍ଷିତ ନୃପବର

ହରିବଂଶର ଚରିତ ଅମୃତ ଆଧାର ।

ରୂକ୍ମିଣୀଙ୍କ ମନ ଭାବ ଜାଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ହସିଣ କହନ୍ତି ସେହୁ ତତପର ହୋଇ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ମନଦୁଃଖ ନ କର ଗୋ ସହି

କଥାର ପ୍ରସ୍ତାବେ ସବୁ କଥା କହିଲଇଁ ।

ତୁମ୍ଭେ ପଚାରନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ କହିଲୁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ଏ କଥାରେ ଦୁଃଖ କେଭେ ନ କର ହୃଦରେ ।

ମାୟାଧର ପୁରୁଷ ଯେ ଉପାୟେ ରଚିଲେ

ବିଚିତ୍ର କଥା କହିଣ ତାହାଙ୍କୁ ମୋହିଲେ ।

ଏହିରୂପେ କିଛିଦିନ ତହୁଁ ବହିଗଲା

ସତ୍ୟଭାମା ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଶରଧା ବଳିଲା ।

ଦିନେ କୃଷ୍ଣ ବସିଛନ୍ତି ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ

ସତ୍ୟଭାମା ରୂକ୍ମିଣୀ ମିଳିଲେ ସନ୍ନିଧାନେ ।

ଟହ ଟହ ହୋଇଣ ହସିଲେ ଚକ୍ରଧର

ହସ୍ତଧରି ସେମାନଙ୍କୁ ବସାନ୍ତି ପାଖର ।

ହାସ୍ୟ ପରିହାସ କଲେ ନାନା କୁତୂହଳେ

ରୁକ୍ମଣୀ ସତ୍ୟଭାମାର ପଡ଼ିଲା ମନରେ ।

ସତ୍ୟଭାମା ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ନାରାୟଣ

କଥାଏ ପୁଚ୍ଛିବୁଁ ଆମ୍ଭେ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ।

ଗୋପର ଚରିତମାନ କହିଲ ଗୋସାଇଁ

ଶୁଣିକରି ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲା ଆମ୍ଭଦେହୀ ।

କଥାଏ ପଚାରିବାକୁ ଅଛଇ ମନର

ତାହା ଶୁଣିଲେ ସନ୍ଦେହ ଯିବଟି ଆମ୍ଭର ।

ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ତ ତୁମ୍ଭ ଜନ୍ମଦାତା

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା କିପାଇଁ ହେଲେ ପିତାମାତା ।

ପୂର୍ବଜନ୍ମରେ ସେ କେଉଁ ତପ କରିଥିଲେ

ବାଳକାଳରେ ତୁମ୍ଭର ଆର୍ଦୋଳି ସହିଲେ ।

ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ଏ ପୂର୍ବେ କରି କିସ

ଗର୍ଭରୁ ଜନମ କଲେ ଅନାଦି ପୁରୁଷ ।

ଏ କଥାମାନ ବିସ୍ତାରି କହ ଦାମୋଦର

ଶୁଣିଲେ ସଂଶୟ ଗ୍ରନ୍ଥି ଫିଟିବ ଆମ୍ଭର ।

ବସୁଦେବ ଦେବକୀର ଚରିତ କହିବ

ସେ କଥା ଶୁଣିଲେ ମନେ ଆନନ୍ଦ ଜନ୍ମିବ ।

ସେହିଦିନ ଆମ୍ଭର ତ ମନେ ନ ପଡ଼ିଲା

ଏବେ ସେହି ସବୁ କଥା କହ ନନ୍ଦବଳା ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ବୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ଅତି ଗୁପତ ଏ କଥା ପଚାରିଲ ଜାଣ ।

ମୁନି ଋଷିମାନେ ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

କହିବା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ନ କହିବ କାହିଁ ।

ତ୍ରେତୟାଯୁଗରେ ପୁଣି ରାମ ଅବତାରେ

ବିଷ୍ଣୁ ଜନମ ଲଭିଲେ ଦଶରଥ ଘରେ ।

ଦଶରଥ ରାଜାଙ୍କର ହେଲେ ଚାରିପୁତ୍ର

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଶତ୍ରୁଘ୍ନ ଭରତ ।

ପିତା ବୋଲେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ବନବାସ ଗଲେ

ଗୋଦାବରୀ ତୀରେ ଗୃହ କରିଣ ରହିଲେ ।

ପଞ୍ଚବଟୀ ବନ ଅଟେ ଅଗମ୍ୟ ଅରଣ୍ୟ

ସେ ବନରେ ବାସ କରି ରହିଲେ ଶ୍ରୀରାମ ।

ରାବଣ ସେହି ବନରୁ ସୀତା ହରି ନେଲା

ଲଙ୍କାଗଡ଼ରେ ଯାଇଣ ନିଶ୍ଚନ୍ତେ ରହିଲା ।

ବିଚିତ୍ର ମାୟାମୃଗେକ ଯେଣୁ ସେ ଦେଖିଲେ

ତାହାକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଗଲେ ।

କନକ ମୃଗକୁ ମାରି ଆସି ରଘୁବୀର

ତ୍ଵରିତ ମିଳିଲେ ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀର ଦୁଆର ।

ଦେଖିଲେ ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀରେ ସୀତା ଦେବୀ ନାହିଁ

ବହୁତ ବିକଳ ତହୁଁ ହେଲେ ରଘୁସାଇଁ ।

ହା ସୀତା ହା ସୀତା ବୋଲି ଅନେକ କାନ୍ଦିଲେ

ଗୋଦାବରୀର କୂଳରୁ ବାହାର ହୋଇଲେ ।

ପମ୍ପାସର କୁଳେ ମିଳିଲେକ ରାମରାହୁ

କ୍ଷୁଧା ଅନଳେ ବିକଳ ହେଲେ କହୁ କହୁ ।

ଖଣ୍ଡେଦୂରେ ଦେଖିଲେ ସେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେକ ଅଛି

ଦୁଧ ମାଗି ଆଣିବାକୁ ବୋଇଲେ ଝଟତି ।

ତକ୍ଷଣେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବୀର ବେଗେ ଚଳିଗଲା

ଗଉଡ଼ମାନଙ୍କୁ ଦୁଧ ମନ୍ଦାଏ ମାଗିଲା ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମାଗୁଁ ସେମାନେ କେବେହେଁ ନ ଦ୍ୟନ୍ତି

ଉନମତ୍ତେ ଏଣେତେଣେ ଯାଇଣ ବୁଲନ୍ତି ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବୋଇଲେ ମୋତେ ନ ଦିଅ ମାଗଣା

ମୁଦି ବନ୍ଧା ନେଇ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଧ ଦିଅ କିନା ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବୋଲ ସେମାନେ କେଭେ ନ ଶୁଣିଲେ

ତାହାଙ୍କ ପଛେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଗୋଡ଼ାଇ ମାଗିଲେ ।

ମୂର୍ଖ ଗୋପାଳମାନେ ତ କିଛି ନ ଜାଣନ୍ତି

ବନରେ ଥାଇଣ ଭଲ ମନ୍ଦ ନ ଭାବନ୍ତି ।

ଏମନ୍ତ ଦେଖି ଲକ୍ଷ୍ମଣ କୁପିତ ହୋଇଲେ

ଗାଈ ଦୁଧ ରକ୍ତ ହେଉ ଅଭିଶାପ ଦେଲେ ।

ଦୁହିଁଲାରୁ ଦୁଧ ସବୁ ହେଲା ରକ୍ତମୟ

ଅଭିଶାପ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଦଶରଥ ପୁଅ ।

ଶାପ ଦେଇ ସଉମିତ୍ରୀ ଆସନ୍ତେ ଲେଉଟି

ଦେଖିଲେ ରକତ ହୋଇଅଛି କ୍ଷୀର ପୁଟି ।

ଗାଈମାନଙ୍କର ଦୁଧ ଶୋଣିତ ଦଶିଲା

ଦେଖିଣ ଗୋପାଳଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଧ୍ଵଂସ ହେଲା ।

ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ

ଶିରେ କର ଦେଇ ପାଦପଦ୍ମରେ ଶୋଇଲେ

ବୋଇଲେ ହୋ ଗୋସାଇଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକର

ଅନାଥ ହୋଇଣ ଆମ୍ଭେ ମରିବୁଁ ଏଥର ।

ଅରଣ୍ୟରେ ଗଉଡ଼ ଆମ୍ଭର କିସ ବୁଦ୍ଧି

ତୁମ୍ଭେ ମହାପ୍ରଭୁ ଅଟ କରୁଣା ବାରିଧି ।

ଅନେକ ବିକଳ ଯହୁଁ ହୋଇଲେ ଗୋପାଳେ

ଦୟାନିଧି ଶ୍ରୀରାମ ତାହାଙ୍କୁ ଦୟା କଲେ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ଦୁଧ ହେବ ଶ୍ଵେତବର୍ଣ୍ଣ

ଦୁଧ ଦୁହିଁ ଗୋପାଳେ ହୋଇଲେ ହର୍ଷମନ ।

ଧାଇଁ ଆସିଣ ସେମାନେ ରାମଙ୍କୁ କହିଲେ

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞାରେ ଗାଈ ଭଲ ଦୁଧ ଦେଲେ ।

ବିନୟ ଭାବରେ ଆମ୍ଭେ କହୁଛୁଁ କଥାଏ

କିଛି ଦୁଧ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଦେବୁ ମହାରାୟେ ।

ବେଗ ହୋଇ ଗାଈଙ୍କର ଦୁଧ ଘେନିଗଲେ

ଦୁଧଭାର ରାମଙ୍କର ଛାମୁରେ ଥୋଇଲେ ।

ପାଦ ଧୋଇଣ ଶ୍ରୀରାମ ପାନ କଲେ ତାହା

ତାହାଙ୍କ ପାଖରୁ ଚଳିଗଲେ ରଘୁନାହା ।

ଓଳଗି ହୋଇଣ ତହୁଁ ସର୍ବେ ବାହୁଡ଼ିଲେ

ଆପଣା ଗୋଷ୍ଠରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ତା ମଧ୍ୟରୁ ଗୋପାଳେକ ମନେ ବିଚାରିଲା

ରାମଙ୍କ ପଛରେ ତହୁଁ ଗୋଡ଼ାଇ ଚଳିଲା ।

ଥୋକାଏ ଦୁର ଗୋଡ଼ାଇ ଅଇଲାକ ଯହୁଁ

ଗଉଡ଼କୁ ଚାହିଁଣ ବୋଲନ୍ତି ରାମରାହୁ ।

ଆରେ ଗୋପାଳ କିପାଇଁ ଗୋଡ଼ାଇଛୁ ତୁହି

ପୟଦାନ କରିଣ ତୋଷିଲୁ ଆମ୍ଭ ଦେହି ।

କିସ କାର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ତୋର ଅଛି ଆମ୍ଭଠାରେ

ନ କହିଣ କାହିଁ ପାଇଁ ଗୋଡ଼ାଉ ପଛରେ ।

ସେ ବୋଇଲା କହିବାକୁ ଭୟ ଲାଗୁଅଛି

ନ କହି ଯିବାକୁ ମନ ନୁହଇ ମୁରୁଛି ।

ଏତେ କହି ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଚରଣେ ନମିଲା

ଅପୁତ୍ରିକ ଦୋଷୂ ମୋର ପିଣ୍ଡ ଲୋପ ହେଲା ।

ତୁମ୍ଭ ବଚନେ ରୁଧିର ହେଲା ଗାଈ କ୍ଷୀର

ଏଣୁ ବିଚାରୁଛି ତୁମ୍ଭେ ପୁତ୍ର ଦେଇପାର ।

ଏହି ବର ମୋତେ ଦେବ ଆହେ ରଘୁରାଣ

ତେବେ କୃତାର୍ଥ ମୋହର ହେବ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ।

ଗୋପାଳ ମୁଖରୁ ପ୍ରଭୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସିଣ କହନ୍ତି ରଘୁମଣି ।

ଏ ଜନ୍ମରେ ପୁତ୍ର ପ୍ରାପ୍ତ ହେବୁ ନାହିଁ ତୁହି

ଦ୍ଵାପରେ ହୋଇବୁଁ ଆମ୍ଭେ ତୋହର ତନୟି ।

ଆମ୍ଭର ଏ ବଚନକୁ ଦୃଢ଼ ମଣିଥିବୁ

ଏହି ଦେହେ ଯାଇଣ ତୁ ବୈକୁଣ୍ଠେ ବସିବୁ ।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ନନ୍ଦ ଗୋପାଳ ତୁ ହୋଇ

ଗୋପ ନଗର ମଧ୍ୟରେ ଥିବୁ ଦେହ ବହି ।

ସବୁ ଗୋପାଳମାନଙ୍କ ପରେ ହେବୁ ରାଜା

ସର୍ବ ଗୋପାଳେ କରିବେ ତୋର ପାଦପୂଜା ।

କଂସ ପାଇଁ ମଥୁରାରେ ଆମ୍ଭେ ଜନ୍ମ ହେବୁଁ

ଅଷ୍ଟ ବରଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗୋପରେ ବଢ଼ିବୁ ।

ବସୁଦେବ ମୋତେ ନେଇ ତୋ ଘରେ ଥୋଇବ

ପ୍ରାଣତୁଲ୍ୟ କରି ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଳିବ ।

ତେବେ ସିନା ତୁମ୍ଭ କ୍ଷୀର ଋଣକୁ ଶୁଝିବୁ

ନୋହିଲେ ତୁମ୍ଭର ଆମ୍ଭେ ଋଣୀ ହୋଇଥିବୁଁ ।

ଏତେକ କହିଣ ରାମ ତାକୁ ପ୍ରବୋଧିଲେ

ଆପେ ଧନୁଶର ଧରି ତହୁଁ ବାହୁଡ଼ିଲେ ।

ଗୋପାଳ ପ୍ରବେଶ ହେଲା ଆପଣା ଗୋଷ୍ଠର

ଏରୂପେ ନନ୍ଦନ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଛୁଁ କୁମର ।

ବସୁଦେବ କଥା ମୋତେ ପଚାରିଲ ତୁମ୍ଭେ

ଏକମନ ହୋଇ ଶୁଣ ବୁଝାଇବୁ ଆମ୍ଭେ ।

ପୂର୍ବେ କଶ୍ୟପ ଅଦିତି ହୋଇଥିଲେ ଜାତ

ରାମ ଅବତାର କଉଶଲ୍ୟା ଦଶରଥ ।

ସେହି ଏବେ ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ବୋଲାନ୍ତି

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଆମ୍ଭ ପିତା ମାତା ସେ ଅଟନ୍ତି ।

ପୂର୍ବେ ଘୋର ତପ କରି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ଦୁହେଁ

ତୋଷିବାରୁ ପୁତ୍ରରୂପେ ପାଇଲେ ଏ ଦେହେ ।

ଗୁପ୍ତ କଥାମାନ ସଖି କହିଲୁ ତୋହରେ

ତୁମ୍ଭେମାନେ କିଛି କଥା ନ ଧର ମନରେ ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ସେମାନେ ଚରଣେ ନମିଲେ

ଅନେକ କହିଣ ପାଦେ ବିନୟୀ ହୋଇଲେ ।

ଯେତେ ଅପରାଧ କଲୁ ତୁମ୍ଭେ କର କ୍ଷମା

ନିରନ୍ତର ଦାସୀ ଅଟୁଁ ଆମ୍ଭେମାନେ ସିନା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ପ୍ରାଣସହି

ତୁମ୍ଭଠାରେ ଆମ୍ଭର ତ ମାୟା କିଛି ନାହିଁ ।

ଏତେବୋଲି ଦୁହିଁଙ୍କି ସେ କୋଳାଗ୍ରତ କଲେ

ଅନ୍ୟ ସ୍ତିରୀଙ୍କି କୋମଳ ବଚନ କହିଲେ ।

ଶୁଣିଲଟିକି ହୋ ପରୀକ୍ଷତ ନୃପରାଣ

ଏହା ଶୁଣିବାକୁ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ହୋ ଭାଜନ ।

ଭାଗବତ ପୁରାଣ ଏ ପୁତ ଗଙ୍ଗାଜଳ

କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ ଅଙ୍ଗ ହୁଅଇ ଶୀତଳ ।

କୋଟିତୀର୍ଥ ସ୍ନାନ କଲେ ଯେତେ ଫଳ ପାଇ

ହରିବଂଶ ଶୁଣି ପ୍ରାଣୀ ସେ ଫଳ ଲଭଇ ।

ଅଧମ ଅରକ୍ଷ ଅଟେ ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ

ଏହା ଜାଣି ଦୟାକର ଆହେ ପୀତବାସ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରୀକ୍ଷ ରାଜନ

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ ପ୍ରଣାମ କରିଣ ।

ବୋଇଲେ ସଂକ୍ଷେପି କହ ମୋତେ ମୁନିବର

ତହିଁପରେ କିସ କଲେ ପ୍ରଭୁ ଶିରୀଧର ।

ରାଜାଙ୍କ ବିନୟ ବାକ୍ୟେ ହୋଇ ଅତି ଭୋଳ

ପୋଥି ଫେଡ଼ିଣ କହିଲେ ବ୍ୟାସଙ୍କ ଦୁଲାଳ ।

ଏଥୁଅନ୍ତରେ ରୁକ୍ମଣୀ ଆଉ ସତ୍ୟଭାମା

ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦେ ନମିଲେ ହୋଇ ହର୍ଷମନା ।

ଆବର କନ୍ୟାଏ ସର୍ବେ ଓଳଗି ହୋଇଲେ

ଉଠ ଉଠ ବୋଲି କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତ ଠାରିଦେଲେ  ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସତ୍ୟଭାମାକୁ ହସ୍ତରେ ତୋଳନ୍ତି

ତାହାଙ୍କୁ ଆଶ୍ଵାସ କରି ପାଖରେ ବସାନ୍ତି ।

କୃଷ୍ଣ କହିଲେ କିପାଇଁ କରୁଛ ବିନୟ

ସେଥିର କାରଣ ବୋଲ ହୋଇଣ ନିର୍ଭୟ ।

ସତ୍ୟଭାମା ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

କଥାଏ କହିବୁ ଆମ୍ଭେ ଶୁଣ ନାରାୟଣ ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପାଳୁଣୀ ରାଧିକା ସହିତେ

ଏହାଙ୍କ ସ୍ଵରୂପ ପ୍ରଭୁ କହିଲଟି ଯେତେ ।

ଥରେ ଯଦ୍ୟପି ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖାଇଣ ଦେବ

ତେବେ ଆମ୍ଭ ହୃଦୟରୁ ସନ୍ଦେହ ଫିଟିବ ।

ଏ କଥା ଶୁଣି ଗୋବିନ୍ଦ ଅଳପ ହସିଲେ

ବିମ୍ବାଧରେ ମୃଦୁ ମୃଦୁ ବଚନ ଭାଷିଲେ ।

ତାଙ୍କୁ ଆଣି ଦେଖାଇବୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଠାରେ

ଏମନ୍ତ କହିଣ ମନ ମୋହିଲେ ମାୟାରେ ।

ଏହିପରି ଚାଲିଗଲା ତହୁଁ କେତେ ଦିନ

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପୁତ୍ର ନାତି ହେଲେ ବର୍ଦ୍ଧମାନ ।

କିଛି ଦିନାନ୍ତେ ରୂକ୍ମିଣୀ ସତ୍ୟଭାମା ଦୁଇ

ବୋଇଲେ କଥାଏ ଶୁଣ ଆହେ ପ୍ରାଣସାଇଁ ।

ଯାହା ଆମ୍ଭେ କହିଥିଲୁଁ ତାହା କି ଭୁଲିଲ

ରାଧାଙ୍କୁ ଆଣିବା କଥା ମନୁ ପାସୋରିଲ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ କିଛି ଦିନାନ୍ତରେ

ତାହାଙ୍କୁ ଆଣିବୁ ଏଥେ ଯାଇ ଧାତିକାରେ ।

ରୁକ୍ମଣୀକି ପ୍ରବୋଧିଣ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ମନେ ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ଦୁଃଖିତ ହୋଇଣ ।

ଗୋପୀଙ୍କି ଛାଡ଼ି ଅଇଲୁ ହେଲା ଏତେ ଦିନ

ବିକଳ ସେ ହେଉଥିବେ ବସି ରାତିଦିନ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କ ଦୁଃଖ କହିଲେ ନ ସରେ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ପାଳିଥିଲେ କେତେ ଯତନରେ ।

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ତାଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ପାଳିବା ଉଚିତ

ନୋହିଲେ ଆମ୍ଭର ଧର୍ମ ହାନି ହୋଇବ ତ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରି ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

ଗୋପପୁରେ ଯିବାପାଇଁ ବଳାଇଲେ ମନ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶୁକଳ ଦଶମୀ ତିଥି ଗୁରୁବାର

ସ୍ୱାତୀ ନାମରେ ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟେ ସେ ଦିନର ।

ଶୋଭନ ଯୋଗ ଅଟଇ ବାଳବ କରଣ

ସେହି ଅମୃତ ଯୋଗରେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ।

ଗରୁଡ଼କୁ ସୁମରଣା କଲେ ଦୟାମୟ

ଆସିଣ ଛାମୂରେ ଉଭା ହେଲା ବୈନତେୟ ।

ମସ୍ତକରେ ହସ୍ତ ଦେଇ ବୋଲେ ପକ୍ଷୀରାଣ

କିମର୍ଥେ ସ୍ମରଣ ମୋତେ କଲ ନାରାୟଣ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ତୁହି ଶୁଣ ଖଗବର

ପିଠିରେ ବସାଇ ମୋତେ ନେବୁ ଖଣ୍ଡେଦୂର ।

ସୁଦିବ୍ୟ ବେଶ ହୋଇଲେ ଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଶୋହେ ଚାରି ହସ୍ତ ।

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ଶିରେ ନାନା ପୁଷ୍ପ ଚୂଳ

ମସ୍ତକେ ମୁକୁଟ କଣ୍ଠେ ଶୋହେ ବନମାଳ ।

ବାହୁଟି କଙ୍କଣ ମୁଦି ରତ୍ନ ଓଢ଼ିଆଣି

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ ପିନ୍ଧ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଦିବ୍ୟ ବେଶେ ଗରୁଡ଼ର ପିଠିରେ ବସିଲେ

ନଗର ଭ୍ରମଣ ପାଇଁ ବିଜେ କରିଗଲେ ।

କୁଶସ୍ଥଳୀ ଦ୍ଵାରକାରେ ଭ୍ରମିଣ ଗୋସାଇଁ

ସମୁଦ୍ର କୂଳେ ମିଳିଲେ ତତକ୍ଷଣେ ଯାଇ ।

ବରୁଣକୁ ସୁମରଣା କଲେ ଦାମୋଦର

ଛାମୁରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲା ଆସି ରତ୍ନାକର ।

ପାଦରେ ପଡ଼ିଣ ସେହି ଶିରେ କର ଦେଲା

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ସ୍ତୁତିବଚନ ବୋଇଲା ।

ଗୋବିନ୍ଦ ତାକୁ ବୋଇଲେ ଆହୋ ରତ୍ନାକର

ଆମ୍ଭର ବଚନ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନିରାଧାର ।

ସସ୍ରେ ଯୋଜନ ଦ୍ଵାରିକା ପାଖୁଁ ଛାଡ଼ିଯିବ

ଆମ୍ଭର ବଚନ ତୁମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚୟ ପାଳିବ ।

ତହିଁ ରହିବେ ଆମ୍ଭର ପିତା ମାତା ବେନି

ଆବର ଗୋପପୁରର ଯେତେ ଗୋପାଳୁଣୀ ।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଦ୍ଵାରକା ସେହୁ ହୋଇବ ଆମ୍ଭର

ତହିଁରେ ରାଜା ହୋଇବେ ନନ୍ଦ ନୃପବର ।

ବରୁଣ ବୋଇଲା ଦେବ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ସହସ୍ର ଯୁଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଛାଡ଼ିବି ଏକ୍ଷଣେ ।

ଏତେ କହି ପ୍ରଭୁ ତହୁଁ ବାହାର ହୋଇଲେ

ବିଶ୍ଵକର୍ମାକୁ ମନରେ ସୁମରଣା କଲେ ।

ସୁମରନ୍ତେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଜାଣି ତା ପାରିଲା

ତତକ୍ଷଣେ ଆସି ପ୍ରଭୁ ଛାମୁରେ ମିଳିଲା ।

ନମସ୍କାର କରିଣ ସେ କହଇ ବଚନ

କି ନିମନ୍ତେ ସୁମରଣା କଲ ନାରାୟଣ ।

କି ନିମନ୍ତେ ଚିତ୍ତେ ମୋତେ ସୁମରିଲ ହରି

ସେ କଥାଗୋଟିକ ମୋତେ କହିବା ବିସ୍ତାରି ।

ବିଶ୍ଵକର୍ମାର ବଚନ ଗୋବିନ୍ଦ ଶୁଣିଲେ

ବିମ୍ବାଧରେ ମନ୍ଦହାସ କରିଣ କହିଲେ ।

ବରୁଣ ଦେବତା ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ମାନିକରି

ସହସ୍ରେ ଯୋଜନ ଭୂମି ଗଲା ଛାଡ଼ିକରି ।

ତୁ ଏବେ ସେ ଭୂମି ପରେ ପୁରେକ ନିର୍ମାଣ

ସମାନ ହୋଇବ ଯେହ୍ନେ ଗୋପତୁଲେ ଜାଣ ।

ପୂର୍ବରୁ ତ ଗୋପନଗ୍ର ଦେଖିଅଛୁ ତୁହି

ଏବେ ନଗ୍ରେ କର ଯାଇଁ ସେହିରୂପେ ତହିଁ ।

ଆବର ତୁ ଶୁଣ ଆମ୍ଭ କହିବାର ଗୀର

ଯେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ହେବ ତହିଁର ପ୍ରକାର ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କ ପାଇଁ ହେବ ଯେଉଁ ପୁର

ଗତୁଁ ଶତେ ଗୁଣରେ ସେ ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର ।

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ

ବିଚିତ୍ର ମନ୍ଦିର ଦିଶୁଥିବ ତେଜୋମୟେ ।

ସେମାନେ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭ ପ୍ରାଣର ସଙ୍ଗାତ

ବାଳକାଳେ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ହୋଇଥିଲେ ମତ ।

ତାହାଙ୍କର ଗୁଣମାନ ମୂରୁଛି ନୁହଇ

ସର୍ବଦା ଆମ୍ଭର ସେବା କରୁଥାନ୍ତି ସେହି ।

ଏବେ ତାଙ୍କୁ ଆଣି ଆମ୍ଭେ ସନ୍ନିଧେ ରଖିବୁ

ଦେହ ଛାଡ଼ିଗଲା ବେଳେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ନେବୁ ।

ପ୍ରାଣାଧିକ କରି ମୋତେ ପାଳିଥିଲେ ନନ୍ଦ

ନିରନ୍ତର ସୁମରନ୍ତି ଶ୍ରୀରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ମୋହର ନାମଗୋଟି ନ ପାସୋରନ୍ତି ଦଣ୍ଡେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଉଚ୍ଚାରନ୍ତି ତୁଣ୍ଡେ ।

ରାତ୍ରକ ଭିତରେ ତୁ ଯେ ନଗ୍ର ଭିଆଇବୁ

ନିର୍ମାଣ କରିଣ ତହୁଁ ବେଗେ ଚଳିଯିବୁ ।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ପୁଣ୍ୟତମ ଦେହୀ

ଦ୍ଵାରକାକୁ ଚଳିଗଲେ କୃଷ୍ଣ ଏତେ କହି ।

ବରୁଣ ନୃପତି କୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଧରି

ସହସ୍ରେ ଯୋଜନ ଯାଏ ଗଲା ଅପସରି ।

ସେହି ରାତ୍ରେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ସେଠାକୁ ଅଇଲା

ପୂର୍ବରୁ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ପାଇଥିଲା ।

ଯେଉଁରୂପେ ଆଜ୍ଞା ଦେଇଥିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ସେହିରୂପେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ନଗର ଭିଆଇ ।

ନନ୍ଦରାଜା ପାଇଁ କଲା ବିଚିତ୍ର ନଗର

ନାନାଚିତ୍ର ପରିବନ୍ଧେ ଦିଶେ ମନୋହର ।

ଷୋଳସସ୍ର ପୁର ବିଶ୍ଵକର୍ମା ନିର୍ମାଣିଲା

ଗୋପପୁର ନଗରହୁଁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲା ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାର ନଗର ସେରୂପେ ତୋଳାଇ

ରାତ୍ର ପାହୁଁ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇ ।

ନିଶି ପ୍ରଭାତ ହୁଅନ୍ତେ ଗୋବିନ୍ଦ ଉଠିଲେ

ନିତ୍ୟନୈମିତ୍ତିକ କର୍ମ ସମସ୍ତ ସାରିଲେ ।

ବିଚିତ୍ର ବେଶ ଧାରଣ କରି ଚକ୍ରଧର

ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠରେ ବସି ଚଳିଲେ ସତ୍ଵର ।

ନବଦ୍ଵାରକାପୁରରେ ମିଳିଲେକ ଯାଇଁ

ବୁଲିଣ ସବୁ ଦେଖିଲେ କମଳାର ସାଇଁ ।

ପୁର ସକଳ ଦେଖିଣ ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ

କୃଷ୍ଣ ବିଶ୍ଵକର୍ମାକୁ ବହୁତ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ରହସ୍ୟ ଦ୍ଵାରକା ବୋଲି ନାମ ଦେଇ ତାର

ପୁଣି ଆସି ନିଜପୁରେ ମିଳିଲେ ସତ୍ଵର ।

ବଳଦେବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଏ କଥା ଜଣା ନାହିଁ

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପ ଅବା ଜାଣିବ ତା କାହିଁ ।

ମାୟାଦର ପୁରୁଷ ଯା କରିଛି ଭିଆଣ

ଅନ୍ୟ କିଏ ଜାଣିବ ତା ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇଣ ।

ଖଗେଶ୍ଵରକୁ ମେଲାଣି ଦେଇ ହୃଷୀକେଶ

ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ରୁକ୍ମଣୀ ସ୍ୟଭାମା ଯେ ମିଳିଲେ ସନ୍ନିଧେ

ଭକ୍ତିଭରେ ନମସ୍କାର କଲେ କୃଷ୍ଣପାଦେ ।

ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ତାଙ୍କର ପାଦ ଧୋଇଦେଲେ

ପାଦର ଉଦକ ନେଇ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲେ ।

ଝୀନ ବସନେ ତାଙ୍କର ପୋଛିଲେ ଚରଣ

ରତ୍ନ ଖଟେ ବିଜେ କଲେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ।

ଷଡ଼ରସର ମଣୋହି କଲେକ ଶ୍ରୀହରି

ପାକ କରିଥିଲେ ଶକ୍ରାଜିତର କୁମାରୀ ।

ଭୋଜନ ସାରିଣ ପ୍ରଭୁ ଆଚମନ କଲେ

କର୍ପୂରପାନ ରୁକ୍ମିଣୀଦେବୀ ନେଇ ଦେଲେ ।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ରତନ ସିଂହାସନରେ ବସିଲେ ଆପଣ ।

ବେନିପାର୍ଶ୍ଵେ ବସି ଖଟିଲେକ ବେନି ନାରୀ

ସତ୍ୟଭାମା ଯେ ବିଞ୍ଚନ୍ତି ବିଞ୍ଚଣିକ ଧରି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମନ ମଧ୍ୟେ ହର୍ଷ ଜନ୍ମାଇଲେ

ନାନା କଥାମାନ କୃଷ୍ଣ ତାହାଙ୍କୁ କହିଲେ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ପୁଣି ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ

କଥା ଏକ ମନେ ମୋର ପଡ଼ିଲା ଏକାଳେ ।

ସେହିକଥା ଗୁପ୍ତକରି ରଖିଲ ଶ୍ରୀହରି

ସ୍ତିରୀ ଜନ୍ମ ଯୋଗେ ଆମ୍ଭେ ପକାଉଁ ପାସୋରି ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବୋଇଲ ରାଧିକାକୁ ହେଲ ବିଭା

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ତାହାଙ୍କୁ କେମନ୍ତେ ହେଲା ବିଭା ।

ସେହି କଥା ଆମ୍ଭମାନେ ପଡ଼ିଲା ଗୋସାଇଁ

ପ୍ରସନ୍ନ ଚିତ୍ତେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ମନ ପ୍ରକୃତିରେ ହରି ସେ କଥା ବାଣ୍ଟିଲେ

ମନେ ମନେ ରୁକ୍ମିଣୀକି ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ସନ୍ତୋଷରେ ତାହାଙ୍କୁ ଯେ ଭଣି ନାରାୟଣ

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ଏଥିର ବିଧାନ ।

ବୃଷଭାନୁ ମନ୍ଦିରେ ରାଧିକା ଦେବୀ ଥିଲେ

କିଛିଦିନ ଅନ୍ତେ ବାଳଭାବ ତ୍ୟାଗ କଲେ ।

ଯୌବନ କାଳ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲାକ ଯହୁଁ

ବର ପାଇଁ ବିଚାର କଲେକ ନୃପରାହୁ ।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ବର ଖୋଜି ନ ପାଇଲେ କାହିଁ

ଦଇବ ପୁରୁଷ ଯାହା ଅଛଇ ଘଟାଇ ।

ସେହି କଥାମାନ କିଏ କରିବ ଅନ୍ୟଥା

ଗୋପରେ ଖୋଜିଲା ବୃଷଭାନୁ ମହାଜ୍ଞତା ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାଙ୍କର ପିତା ଅଟଇ ସୁଷେଣ

ତାଙ୍କ ସହିତେ ସମ୍ବନ୍ଧ କଲାକ ଘଟନ ।

ବରପଣରେ ତାହାକୁ ବରି ମହାରାୟେ

ଶୁଭଲଗ୍ନରେ ନେଇଣ ବିବାହ କରାଏ ।

ନାନାବିଧ ପରକାରେ ଯଉତୁକ ଦେଲା

ଦୁହିତାଟିକି ତାହାର ହସ୍ତେ ସମର୍ପିଲା ।

ଦୈବଯୋଗେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଅଟେ ନପୁଂସକ

ତହିଁକି ଦୈବ ଘଟଣା କରିଅଛି ଦେଖ ।

କନ୍ୟା ଘେନି ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଗଲା ନିଜ ଆଳ

ଏ ପ୍ରକାରେ ବହିଗଲା କେତେହେଁକ କାଳ ।

ନପୁଂସକ ଲକ୍ଷଣେ ସେ ନେଉଥାଇ ଦିନ

ରାଧା ଅଙ୍ଗ ଛୁଇଁବାକୁ ନୁହଇ ଭାଜନ ।

ଏମନ୍ତେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାର ଅଟଇ ବନିତା

ମଉଳାଣୀ ଅଟେ ମୋର ବୃଷଭାନୁସୁତା ।

ଯାହା ପଚାରିଲ ଆମ୍ଭେ କହିଲୁ ଫିଟାଇ

ଯେଣୁକରି ପଞ୍ଚଭୂତ ମୋର ତୁମ୍ଭେ ସହି ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ହେଲେ ଆନନ୍ଦ ଅପାର

ବୋଲନ୍ତି ଦୟାର ନିଧି ଅଟ ଦାମୋଦର ।

ଯଦ୍ୟପି ସେ ରାଧିକାକୁ ଆଣି ଦେଖାଇବ

ତେବେ ଆମ୍ଭର ମନର ଅପ୍ରତ୍ୟୟ ଯିବ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆଗୋ ପ୍ରାଣସହି

ନିଶ୍ଚେଁ ଦେଖାଇବୁ ଆଣି ଭ୍ରାନ୍ତ ଏଥେ ନାହିଁ ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରବୋଧ ବାକ୍ୟ କହି ନାରାୟଣ

ହୃଦ ମଧ୍ୟରେ ବିଚାର କରନ୍ତି ଆପଣ ।

ଏ ଦ୍ଵାପରଯୁଗ ଶେଷ ହୋଇଲାକ ଆସି

ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯିବା କିପାଁ ଏଥେ ଥିବା ବସି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ମନେ କରି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ରଜନୀ ପ୍ରଭାତ ହ୍ଵନ୍ତେ ନିଦ୍ରାଭଗ୍ନ ହୋଇ ।

ଗଙ୍ଗାଜଳ ଘେନି କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ପଖାଳିଲେ

ଦନ୍ତ ଧାବନାଦି କାର୍ଯ୍ୟ ବେଗେଣ ସାରିଲେ ।

ସ୍ନାନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ଆଦି ସାରି ଦାମୋଦର

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂରକୁ ସେ ରାଇଲେ ସତ୍ଵର ।

ଗୋପନରେ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କରନ୍ତି ବିଚାର

ଏହି କଥା ନ କହିବ କାହାରି ଆଗର ।

ରତ ସଜ କରି ଆଣ ଯିବା ଗୋପଯାଏ

ଆମ୍ଭ ବିହୁନେ ବିକଳ ହ୍ଵନ୍ତି ଗୋପପୋଏ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ବିକଳ କହୁ ନ ସରଇ

ଗୋପୀମାନେ ମୋତେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ପାରିବେ ବା କାହିଁ ।

ଚାଲ ଚାଲ ବେଗ ହୋଇ ତାହାଙ୍କୁ ଆଣିବା

ତେବେ ସିନା ତାହାଙ୍କର ମନକୁ ରଞ୍ଜିବା ।

ଅକ୍ରୂର ବୋଲଇ ଶିରେ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଣିଲି ତହୁଁ ବସାଇ ରଥର ।

ଆଉବେଳେ ଗୋପପୁରେ ଲେଉଟି ନ ଗଲ

ତେଣୁକରି ଦୁଃଖେ ଛନ୍ତି ଗୋପୀ ଯେ ଗୋପାଳ ।

ଗୋପୀମାନେ ମୋ ଉପରେ ହୋଇଛନ୍ତି କ୍ରୂଦ୍ଧ

ଗୋପକୁ ମୁଁ ଗଲେ ନିଶ୍ଚେ କରିବେ ସେ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ।

ଏଥିପାଇଁ ଭୟ ଜାତ ହୁଅଇ ମୋହର

କରୁଣା ସାଗର ମୋତେ କହିବା ବିଚାର ।

ଗୋବି ବୋଇଲେ କିପାଁ କରୁଅଛ ଭୟ

ଆମ୍ଭସଙ୍ଗେ ଥିଲେ ଗୋପୀ ହୋଇବେ ସଦୟ ।

ଏତେ କହି ଅକ୍ରୂରକୁ ପ୍ରବୋଧନା କରି

ବୋଇଲେ ପ୍ରଭାତୁ କାଲି ଯିବା ଗୋପପୁରୀ ।

ଅକ୍ରୂର ଉଦ୍ଧବ ଶୁଣି ନିଜପୁରେ ଗଲେ

ଅନ୍ତଃପୁର ଭୁବନକୁ କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କଲେ ।

ଏହା ଶୁଣି ବିସ୍ମୟରେ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି

ଶୁକ ପାଦେ ପୂଜାକରି ପୁଣି ପଚାରନ୍ତି ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ବିଭାକଥା କହିଲ ଗୋସାଇଁ

ତାହା ଶୁଣି ମୋ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ହୁଅଇ ।

କହୁ କହୁ କଥା ମଧ୍ୟେ ରଖିଦେଲ ସନ୍ଧି

ତେଣୁ କରି ମନ ମୋର ହେଉଅଛି ଧନ୍ଦି ।

ତୁମ୍ଭେତ କହିଲ ରାଧା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଂଶେ ଜାତ

କେମନ୍ତେ ବିଭା ହୋଇଲା ସୁଷେଣର ସୁତ ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ପୂର୍ବରେ କି ତପ କରିଥିଲା

ସେ ଦେବୀ କମଳା ତାର ଭାରିଯା ହୋଇଲା ।

ଏହା ଅସମ୍ଭବ ମୋତେ ଲାଗିଲା ଗୋସାଇଁ

ଏଣୁକରି ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ଚରଣେ ପୁଛଇ ।

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ଅଟ ମୁନିବର

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ପୂର୍ବ ବାର୍ତ୍ତା କହ ମୋ ଆଗର ।

ପରୀକ୍ଷରାଜା ମୁଖରୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ଟହ ଟହ ହୋଇ ହସିଲେ ସେ ମୁନିମଣି ।

ବୋଇଲେ ରାଜା ତୁ ଅଟୁ ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟବାନ

ତେଣୁକରି ପଚାରିଲୁ ଏହି କଥାମାନ ।

ଏକମନ ହୋଇ ଶୁଣ ଆହେ ନୃପବର

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ପୂର୍ବଜନ୍ମ କଥାର ଉତ୍ତର ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ରାଜା ବସିଲା ଛାମୁରେ

ବାରମ୍ବାର ନମଇ ସେ ମୁନିଙ୍କ ପୟରେ ।

ପୁରାଣ ପୁସ୍ତକ ତହୁଁ ଫେଡ଼ି ମୁନିବର

ଧୀରେ ଧୀରେ କହନ୍ତି ସେ ରାଜାଙ୍କ ଆଗର ।

ପବିତ୍ର ପୁରାଣ ଏହୁ କୃଷ୍ଣଲୀଳା ରସ

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁ ଶିଷ୍ୟ ।

ତ୍ରେତାଯୁଗ ଭୋଗ କାଳେ ରାମ ଅବତାରେ

ନରରୂପେ ବିଷ୍ଣୁ ଜନମିଲେ ମଞ୍ଚପୁରେ ।

ମାୟାରେ ମନୁଷ୍ୟରୂପ ଧରି ଦଇତ୍ୟାରି

ଦଶରଥ ରାଜାଙ୍କର ଘରେ ଅବତାରି ।

ପିତାଙ୍କର ବଚନେ ସେ ବନବାସ କଲେ

ଦାଣ୍ଡକାରଣ୍ୟରେ ଯାଇ ମଢ଼ିଆ ବାନ୍ଧିଲେ ।

ଥୋକାଏକ ଦିନ ତହିଁ ବାସ କରି ହରି

ଉଦର ପୋଷିଲେ କନ୍ଦମୂଳ ଫଳ ଖାଇ ।

ଜାନକୀ ଲକ୍ଷ୍ମଣକୁ ସେ ସଙ୍ଗରେ ଘେନିଣ

ଅତି ଦୁଃଖେ ବଞ୍ଚି କଲେ ସମୟ ଯାପନ ।

କିଛିଦିନେ ସୂର୍ପଣଖା ନାମରେ ରାକ୍ଷସୀ

ଗୋଦାବରୀ ଜଳେ ସ୍ନାନ କରୁଥିଲା ଆସି ।

ମନୁଷ୍ୟ ପାଦର ତହିଁ ସଙ୍କେତ ଦେଖିଲା

ପଥ ହେଜି ରାମଙ୍କର ଆଶ୍ରମେ ମିଳିଲା ।

ରାବଣର ଭଗ୍ନୀ ସେହି ଅଟେ ସୂର୍ପଣଖା

ଦେବ ଯକ୍ଷ ଗନ୍ଧର୍ବଙ୍କୁ ନ କରଇ ଶଙ୍କା ।

ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ମୁଖ ଦେଖି କାମେ ହେଲା ମୋହି

ଲକ୍ଷ୍ମର ଛେଦିଲେ ତାର ନାସା କର୍ଣ୍ଣ ଦୁଇ ।

ତେଣୁ ଘୋର ଧ୍ଵନି କରି ଭୟେ ପଳାଇଲା

ରାବଣ ଆଗରେ ମିଳି ସମସ୍ତ କହିଲା ।

ସୀତା ରୂପ ଗୁଣ ଶୁଣି ଦୁଷ୍ଟ ଦଶାନନ

ଲଙ୍କାରୁ ଅଇଲା ଚଢ଼ି ପୁଷ୍ପକ ବିମାନ ।

ଆସୁ ଆସୁ ମାରୀଚକୁ ବାଟରେ ଭେଟିଲା

ମାୟାରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୃଗ କରି ତାକୁ ନେଲା ।

ସେହି ମାୟା ମୃଗ ଗୋଟି ସୀତା ଦୃଷ୍ଟିପଥେ

ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଦଶାନନ ଲୁଚିଲା ବନସ୍ତେ ।

ଅପୂର୍ବ କୁରଙ୍ଗ ଯହୁଁ ଜାନକୀ ଦେଖିଲେ

ଧରି ଆଣି ଦିଅ ବୋଲି ରାମଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ।

ସୀତାବାକ୍ୟେ ବେନି ଭାଇ ଗଲେ ମୃଗ ମାରି

କପଟ ବେଶେ ରାବଣ ସୀତା ନେଲା ହରି ।

ମୃଗ ମାରି ବାହୁଡ଼ନ୍ତେ ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ

ସୀତାଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଶୋକ କଲେ ରଘୁରାଣ ।

ବନଯାକ ଖୋଜି ଖୋଜି ଦୁଇଭାଇ ଗଲେ

ଋଷ୍ୟମୂକ ପର୍ବତରେ ହନୁକୁ ଭେଟିଲେ ।

ସୁଗ୍ରୀବ ସଙ୍ଗେ ମିତ୍ରତା କଲେ ରଘୁରାଣ

ବାଣ ମାରି ବାଳିବୀରେ କଲେକ ନିଧନ ।

ସୁଗ୍ରୀବକୁ କିଷ୍କିନ୍ଧ୍ୟାରେ ନୃପତି କରାଇ

ଚତୁର୍ମାସ୍ୟା କଟାଇଲେ ମାଲ୍ୟବନ୍ତେ ରହି ।

ସୁଗ୍ରୀବ ସଇନ୍ୟ ଘେନି ରାମଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ

ସୀତା ପାଇଁ ଚାରିଦିଗେ ଦୂତ ବରଗିଲେ ।

ଖୋଜିବାର ନିମନ୍ତେ ସେ ତାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ

ତିନିଦିଗୁଁ ଦୁତମାନେ ବାହୁଡ଼ି ଅଇଲେ ।

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗକୁ ଯାଇଥିଲା ହନୁମାନ

ଅବହେଳେ କରିଣ ସେ ସମୁଦ୍ର ଲଙ୍ଘନ ।

ଦୁର୍ଜ୍ଜୟ ଲଙ୍କା ଗଡ଼ରେ ନିର୍ଭୟେ ବୁଲିଲା

ଅଶୋକ ବନରେ ପଶି ସୀତା ଠାବ କଲା ।

ସୀତା ରୂପ ଦେଖି ମନେ ବିଚାରଇ ହନୁ

କିପରି ତେଜିଲେ ୟାଙ୍କୁ ଦଶରଥ ସୂନୁ ।

ଏ ଯାହାକୁ ଭାର୍ଯ୍ୟା ହୋଇ ଦେବ ଅନ୍ନ ଜଳ

ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ତା ଜନ୍ମ ହୋଇବ ସଫଳ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ଯହୁଁ ହନୁ ମନେ କଲା

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ରାମଙ୍କୁ ତା ଗୋଚର ହୋଇଲା ।

ସମୁଦ୍ରରେ ସେତୁ ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧି ରଘୁସାଇଁ

ସବଂଶରେ ରାବଣକୁ ବଧ କଲେ ଯାଇ ।

ରାବଣର ସାନଭାଇ ନାମ ବିଭୀଷଣ

ସେ ଆସି ରାମଙ୍କ ପାଦେ ପଶିଲା ଶରଣ ।

ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଲଙ୍କାଗଡ଼େ ରାଜା କରାଇଲେ

ସୀତାଙ୍କୁ ଘେନିଣ ରାମ ଅଯୋଧ୍ୟାକୁ ଗଲେ ।

ଅଯୋଧ୍ୟା ରାଜ୍ୟରେ ସେହି ଦଶରଥ ପୁତ୍ର

ଅଭିଷିକ୍ତ ହୋଇ ଶିରେ ଟେକାଇଲେ ଛତ୍ର ।

ଅଭିଷେକ ଅନ୍ତେ କପିବୀରଙ୍କୁ ଡକାଇ

ଗଉରବ କଲେ ଶାଢ଼ୀ ସୁନା ବଳା ଦେଇ ।

ଗୋପନେ ହନୁମନ୍ତଙ୍କୁ ହକାରିଲେ ପାଶ

ଗୁପତ ଭାବେ କହନ୍ତି କରିଣ ବିଶ୍ଵାସ ।

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଆହେ ମହାବୀର

ଅଶୋକ ବନକୁ ଯାଇ କଲୁ ଯା ବିଚାର ।

ସେହି ଅଶୋକ ବନରେ ସୀତା ରୂପ ଦେଖି

ଯାହା ବିଚାରିଲୁ ଶୁଣ ପବନର ବତ୍ସି ।

ବୋଇଲୁ ଏ ସ୍ତିରୀ ଅନ୍ନ ଜଳ ଯାକୁ ଦେବ

ପୃଥ୍ଵୀରେ ତାର ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ହୋଇବ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମହିମା ତୋହର

ଏ କଥା ମନ ମଧ୍ୟରେ କଲୁ ତୁ ବିଚାର ।

ତାହା ଶୁଣି ହନୁମନ୍ତ ଚକିତ ହୋଇଲା

ହୃଦପଦ୍ମର ମଧ୍ୟରେ ମହାଭୟ କଲା ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ଏହୁ ରଘୁକୁଳ ରାଣ

ଏତେ ବଡ଼ ପ୍ରଭୁଠାରେ କଲି ଦ୍ରୋଣପଣ ।

ଏତେ ବୋଲି ହନୁମାନ ଚରଣେ ନମଇଁ

ଉଠ ଉଠ ହନୁ ବୋଲି ରାମ ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଉଭା ଅଛି ହନୁବୀର

ରାମ ବୋଇଲେ କୁଶଳ କହ ମୋ ଆଗର ।

ଆମ୍ଭର କଲ୍ୟାଣ ବାକ୍ୟ ତୋତେ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ

ଆମ୍ଭର ବଚନେ ତୋର କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧ ହେଉ ।

ଏ ଜନ୍ମରେ ଯେ ବିଚାର କଲୁ ତୁ ମନେଣ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ତାହା ପ୍ରାପ୍ତ ହେବୁ ପୁଣ ।

ଦ୍ଵାପରେ ରଙ୍ଗାବତାର ହୋଇବ ଆମ୍ଭର

ଆମ୍ଭେ ଜନମ ଲଭିବୁଁ ମଥୁରା ନଗର ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଚୋରାଇ ବସୁଦେବ ଘେନିଯିବ

ନନ୍ଦ ରାଜାର ଗୃହରେ ଛାଡ଼ିଣ ଆସିବ ।

ଅଷ୍ଟବରଷ ସେଠାରେ ବିହରିବୁଁ ରହି

ଆମ୍ଭର ବଚନ ଚିତ୍ତେ ରଖିଥାଅ ତୁହି ।

ତୁହି ଜନମ ଲଭିବୁ ସେହି ଗୋପପୁରେ

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ନାମ ହେବ ଗୋପାଳ ମଧ୍ୟରେ ।

ସୁଷେଣ ଗୋପାଳର ତୁ ହୋଇବୁ କୁମର

ସବୁ ଗଉଡ଼ ଉପରେ ହେବୁ ତୁ ମନ୍ଦର ।

ଅଂଶ ଘେନି ତୁହି ଯାଇ ଲଭିବୁ ଜନମ

ସୀତା ଜାତ ହେବେ ବୃଷଭାନୁର ଘରେଣ ।

ପୂର୍ବ ଅଭିଶାପେ ସେହୁ ରାଧିକାକୁ ଦେବ

ମୋତେ ସେବାକଲେ ଫଳ ବିଅର୍ଥ ନୋହିବ ।

ରାଧିକାର ଅଙ୍ଗ ତୁହି କେଭେ ନ ଛୁଇଁବୁ

ଜଗିଲାର ପରକାରେ ତାଙ୍କୁ ରଖିଥିବୁ ।

ମୋତେ ସେବା କଲାଫଳ ନୋହିବ ବିଅର୍ଥ

ତୁହି ଯେଣୁ ଅଟୁ ମୋର ବିଶ୍ଵାସୀ ଭକତ ।

ଯେଣୁକରି ଅପ୍ରତ୍ୟୟ ନ ଥିବ ଆମ୍ଭର

ଅଷ୍ଟଦଶ ଲୀଳା ଆମ୍ଭେ କରିବୁ ଗୋପର ।

ହନୁମନ୍ତକୁ ଗୋପନେ ଏତେକ କହିଲେ

ଆସ୍ଥାନର ଲୋକ କେହି ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ଶୁଣିଲୁଟିକି ହୋ ପରୀକ୍ଷିତ ନୃପରାଣ

ତୁହି ଯାହା ପଚାରିଲୁ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଜନ୍ମ ।

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମେ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଅଟେ ହନୁମନ୍ତ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସେ ଅଟଇ ନାରାୟଣ-ଭକ୍ତ ।

ଗୁପତ ଚରିତ ଏହି ଅମୃତ ଆଖ୍ୟାନ୍ୟ

ତେଣୁକରି ଗୁପ୍ତ କଥା କହିଲୁ ରାଜନ ।

ଶୁଣିଣ ପରୀକ୍ଷା ରାଜା ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲା

ମୁନିଙ୍କର ପାଦପଦ୍ମେ ନମସ୍କାର କଲା ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ କିସ କଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଏହା ମୋତେ ବୁଝାଇଣ କହ ପୁଣ୍ୟଦେହୀ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଶୁକମୁନି କରନ୍ତି ଉତ୍ତର

ଏକ ମନ ହୋଇ ଶୁଣ ଉତ୍ତରା କୁମର ।

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର ଦୁହେଁ ନିଜପୁରେ ଗଲେ

ରଜନୀ ପ୍ରଭାତ ହେଉଁ ଶଯ୍ୟାରୁ ଉଠିଲେ ।

ତହୁଁ ନିତ୍ୟକର୍ମମାନ ସାରିର ବହନ

ଦରଶନ କଲେ ଯାଇ ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଯିବାଟିକି ଗୋପପୁର

ଶୁଣି ସ୍ଵୀକାର କରିଲେ ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଦୁଇଜଣ ବେଗେ ସଜ ହେଲେ

ଗୋପପୁର ଯିବା କଥା କାକୁ ନ କହିଲେ ।

ଯାଉଁ ଯାଉଁ ଯମୁନାରେ କଲେକ ସ୍ନାହାନ

ଦିବ୍ୟ ବେଶ ହୋଇ ରଥେ ଯାନ୍ତି ତିନିଜଣ ।

ଯମୁନା ବୋଇଲେ ନିସ୍ତରିଲି ହୋ ଗୋସାଇଁ

ଏତେକାଳେ ତୁମ୍ଭର ଶ୍ରୀମୁଖ ଦେଖିଲଇଁ ।

ରଥରେ ଚଢ଼ି ବାହାର ହେଲେ ତିନିଜଣେ

ଚମକାଇ ରଥ ବାହି ଦାରୁକ ଆପଣେ ।

କଦମ୍ବ ତଳେ ସାରଥି ରଥ କଲା ନେଇ

ରଥୁ ଓହ୍ଲାଇ ଅଇଲେ କମଳାର ସାଇଁ ।

ରତନ ସିଂହାସନରେ ମିଳିଲେ ବହନ

କଦମ୍ବକୁ ଚାହିଁ ନିରେଖନ୍ତି ନାରାୟଣ ।

ବୃକ୍ଷ ବୋଲଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିକରି ଗଲ

ଆସିବୁ ବୋଲି କହିଣ ମଥୁରା ରହିଲ ।

ଯେଉଁଦିନୁ ଏହିଠାରୁ ଗଲ ଦାମୋଦର

ସେହି ଦିନୁ ଆମ୍ଭ ଆତ୍ମା ହୁଅଇ ଅସ୍ଥିର ।

ମୋହନ ମୁରଲୀ ନାଦ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣୁଥାଇ

ସେ ନାଦ ଶୁଣିଲେ ଅଙ୍ଗ ପୁଲକି ଉଠଇ ।

ମୋହନ ଉପରେ ପଡ଼ୁଥିଲା ଶ୍ରୀପୟର

ପାଦରଜେ ଅଙ୍ଗ ହେଉଥିଲା ଜରଜର ।

ଏଡ଼େ ଭାଗ୍ୟ ମୋହର ହୋ କେଉଁଆଡ଼େ ଗଲା

ଶ୍ରୀଚରଣ ଧୂଳି ମୋର ଅଙ୍ଗେ ନ ପଡ଼ିଲା ।

ମୁରଲୀର ଶବଦ ନ ଶୁଣିଲି ଶ୍ରବଣେ

ଏବେ ଦୟା କରିଣ ଅଇଲ ଏତେଦିନେ ।

ସେହି କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷର ଭକ୍ତିଭାବ ଦେଖି

କହିଲେକ ବିମ୍ବାଧରେ ହସି ପଦଆଖି ।

କିଛିହିଁ ଚିନ୍ତା ନ କର ଭୋ କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସଖା ତୁହି ଅଟୁ ଆରେ ଗଛ ।

ଏତେକ କହିଣ ତହୁଁ ହୋଇଲେ ବାହାର

ଧୀର ଗତିରେ ଚାଲନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର ।

ବୃନ୍ଦାବନରେ ଯେତେକ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଥିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କର ଶ୍ରୀମୁଖ ସମସ୍ତେ ଦେଖିଲେ ।

କୁଞ୍ଜବନ ମଧ୍ୟେ ପଶିଲେକ ଦେବ ଯାଇ

ଦେଖନ୍ତି ସଙ୍କେତ ସ୍ଥାନମାନ ତୋଷ ହୋଇ ।

ନିସ୍ତରିଲୁ ବୋଲିଣ କରନ୍ତି ହରିଧ୍ଵନି

ଶ୍ରୀମୁଖ ଦେଖି ପୁଲକ ହ୍ଵନ୍ତି ପୁଣି ପୁଣି ।

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ଯେ ବହେ ଘନ ଘନ

କୋକିଳମାନେ ରାବନ୍ତି ହୋଇ ତୋଷମାନ

ଭ୍ରମରମାନେ ପୁଷ୍ପରେ ଆନନ୍ଦେ ମାତିଲେ

ଶ୍ରୀବୃନ୍ଦାବନଯାକରେ ବୁଲିଣ ଦେଖିଲେ ।

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଖାନ୍ତି କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନ

ରଥ ଚଳାନ୍ତି ସେମାନେ ହୋଇ ହର୍ଷମନ ।

ପୁଣି ଯାଇ ବୃନ୍ଦାବନେ ପଶି ନନ୍ଦବତ୍ସ

ଦେଖନ୍ତି ସେ କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ପକ୍ଷିଏ ଦେଖି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହୁଅନ୍ତି ଉସତ

ଏଥେ କ୍ରୀଡ଼ାରଙ୍ଗ କରିଥିଲେ ଗୋପୀନାଥ ।

ରହସ୍ୟ ବୃନ୍ଦାବନରୁ ବାହାର ହୋଇଲେ

ମଧୁବନ ବିପିନରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶିଲେ ।

ତହିଁରେ ଦେଖନ୍ତି ଯେତେ ଥିଲା କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନ

ଯହିଁ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା କରିଥିଲେ ଷୋଳଦିନ ।

ସେହି କଥାମାନ ସବୁ ମନେ ମନେ ଭାଳି

ରଥ ଚଳାଇଣ ଯାନ୍ତି ତହୁଁ ବନମାଳୀ ।

ଗୁପତ ବୃନ୍ଦାବନେ ମିଳିଲେ ଦେବ ଯାଇ

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂରେ ବଦୟନ୍ତୀ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଗୋପୀଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଲୁଚିଥିଲୁଁ ଏହି ବନେ

ରାଧାସହ କ୍ରୀଡ଼ା କରୁଥିଲୁଁ ଏହି ସ୍ଥାନେ ।

କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନମାନ ତାଙ୍କୁ ଦେଖାଇଣ ଦେଲେ

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର ଦେଖି ଶିରେ କର ଦେଲେ ।

କୁଞ୍ଜବନ ମଧ୍ୟେ ପଶିଲେକ ନାରାୟଣ

ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ବସାଇ ଆପଣା ରଥେଣ ।

ବୃନ୍ଦାବନ ଦେଖିଣ ସେମାନେ ନିସ୍ତରିଲେ

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ବାଳକ୍ରୀଡ଼ା ସ୍ଥାନ ନିରେଖିଲେ ।

ଯହିଁ ଗୋପୀଏ ଚନ୍ଦନ ଘେନି ବୋଳିଥିଲେ

କୁଙ୍କୁମ ନେଇଣ କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗରେ ଲେପିଲେ ।

ଛଡ଼ା ମଳକୁଟି ପଡ଼ିଥିଲା ଯେଉଁ ସ୍ଥଳ

ସେହି ସ୍ଥାନ ଦେଖାଇଲେ ମଦନ ଗୋପାଳ ।

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର ତାହା ମଥାରେ ଘେନିଲେ

ନିସ୍ତରିଲୁଁ ନିସ୍ତରିଲୁଁ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ ।

ତାହାଙ୍କର ସଙ୍ଗତରେ ଦାରୁକ ଯେ ଥିଲା

ସେହି ଗୋପ ବୃନ୍ଦାବନ ଦେଖି ନିସ୍ତରିଲା ।

ଲେଉଟି କୃଷ୍ଣ ଚଳିଲେ କଦମ୍ବ ତଳକୁ

ଦାରୁକେ ବୋଇଲେ ପାଣି ଦିଅ ଘୋଟକକୁ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇଣ ଦାରୁକ ରଥ ରୁହାଇଲା

ଯମୁନାରେ ଘୋଟକକୁ ପାଣି ପିଆଇଲା ।

ବାହୁଡ଼ାଇଣ ଅଶ୍ଵଙ୍କୁ ରଥରେ ଯୋଚିଲା

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଭାବ ଜାଣି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲା ।

ଆପଣେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୃନ୍ଦାବନରେ ପଶିଲେ

ଫଳ ତୋଳି କଦମ୍ବର ତଳକୁ ଆଣିଲେ ।

ଚାରିଜଣ ଫଳମୂଳ କଲେକ ଆହାର

ଉଦ୍ଧବକୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଗଲେ ଦାମୋଦର ।

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରି ପାଶେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ

ଗୋଗୋଷ୍ଠରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ତହୁଁ ଯଦୁସାଇଁ ।

ଦୂରରେ ଥାଇ ଦେଖିଲେ ଗୋପାଳଙ୍କ ପୁଏ

ଉଦ୍ଧବ ସଙ୍ଗତେ ଆସୁଛନ୍ତି ଦେବରାୟେ ।

ମୋହନମୂରତି ରୂପ ତାହାଙ୍କର ଦେଖି

ଗୋପାଳପୋଏ ଧାଇଁଲେ ଗୋଗୋଷ୍ଠ ଉପେକ୍ଷି ।

ଶତେପୁର କରିଣ ବେଢ଼ିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ

ଅନାଥ କରିଣ ଗଲ ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କୁ ।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଢାଳେ ମୁରୁଛିଲ

ଧନୁଯାତ୍ରା ଦେଖିଯାଇ ନିର୍ଭରେ ରହିଲ ।

ଆମ୍ଭର ଭାଗ୍ୟକୁ ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ନାଶଗଲା

ପାପିଷ୍ଠ ଚାଣ୍ଡାଳ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗ ଛଡ଼ାଇଲା ।

ରାଜପୂଜା ପାଇଣ ଯେ ତହିଁ ଭଗବାନ

ରହିଲ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଡ଼େ କରି ହୀନିମାନ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ବିକଳ କହୁଁ ନ ସରଇ

ପିତାମାତାଙ୍କୁ ମୁରୁଛି ରହିଲ କିପାଇଁ ।

ବୃନ୍ଦାବନେ ବଂଶୀଧ୍ଵନି ଅପୂର୍ବ ହୁଅଇ

ତହୁଁ ସୁଦାମା ବୋଇଲା ଶୁଣ ହେ ମାଧୋଇ ।

ଉଦ୍ଧବ ତ ଆସିଛନ୍ତି ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗତେ

ଅକ୍ରୂରକୁ ନ ଆଣିଲେ କିପାଁ କହ ଏଥେ ।

ଆମ୍ଭର ବଇରୀ ସିନା ଅଟେ ସେ ଅକ୍ରୂର